BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(Brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

25 kwietnia 2020

Od Lisiej Gwiazdy CD Rumianek

Widok jednej z córek Berberysowej Bryzy i Żywicznej Mordki niesamowicie rozczulił kocura. Ponadto fakt, iż kotka nie uciekła na jego widok sprawiał, że na jego pysku zagościł ledwie widoczny uśmiech. Nadal nie potrafił uwierzyć w to, jak ta mała słodka istotka zwana Rumiankiem jest podobna do jego matki. Czuł się tak, jakby patrzył na małą Berberysik, która stawiała dzielnie kroki pod czujnym okiem Wschodzącej Fali.
Ta... Wiele od tamtego dnia się zmieniło...
Tortie już nie było na tym świecie, zaś calico niesamowicie wyrosła. Był z niej zwyczajnie dumny, tak po prostu, cieszył się jej szczęściem, mimo iż otwarcie twierdził, jakoby Żywica nie był godny tak cudownej kotki, jaką jest matka Rumianka. Jakoś tak... kochał ją, jednakże nie tak, jak kocha Słodki Język, oh nie, to było uczucie takie samo, jakie żywił do Świszczącej Wichury czy też Cyprysowej Szyszki, kochał  kremowo-niebieską jak córkę, taką prawdziwą, rodzoną, mimo iż wiedział, że nie są ze sobą spokrewnieni.  
— A kogo ja tu widzę? — zamruczał z lekka rozbawiony, siadając wygodnie przy wejściu, po czym owinął swe łapy ogonem, wpatrując się przenikliwymi ślepiami w koteczkę. Widział jak z lekka drgnęła, był pod ogromnym wrażeniem, że młoda wypięła lekko pierś do przodu, po czym miaukneła wesoło, aczkolwiek nienagannym tonem.
— Jestem Rumianek — miauknęła pogodnie, pusząc z lekka futerko. Na pysku Lisa pojawił się delikatny uśmiech, po czym skinął zachęcająco łbem — Jeśli pan by chciał, bardzo chętnie bym się z panem w coś pobawiła, bo wieje tu nudą! — westchnęła głośno, przelatując wzrokiem po chrapiących klifiakach dookoła
— J-ja? — zająknął się teatralnie, kładąc łapę na klatce piersiowej. Rumianek wbiła w niego ślepka, machając nerwowo ogonkiem.
— Tak, pan!
— Oh, byłbym zaszczycony, gdybym mógł towarzyszyć tak pięknej, młodej damie. Jednak nie nazywaj mnie panem, dobrze, Kwiatuszku? — miauknął, spoglądając na widocznie zbitą z tropu małą. Cóż, zapewne zastanawiała się, dlaczego jakiś dziwak nie każe mówić mówić do siebie per pan, otworzył więc pysk, by rozwiać wątpliwości tego małego słoneczka — Możesz mi mówić wujku, jeśli chcesz
Mina Rumianek była bezcenna, natychmiast na jej pyszczek wkradł się wesoły uśmiech, który jeszcze bardziej podkreślał, jak bardzo uroczym stworzeniem jest. Nim Lis zdążył się obejrzeć, kotka pacnęła go w ogon, po czym wybiegła z kociarni krzycząc "Berek!".
Zszokowany i ostro zbity z tropu wybiegł za nią dopiero, gdy odzyskał trzeźwość umysłu, co zajęło mu kilka dobrych uderzeń serca.
Cóż... widok Lisiej Gwiazdy wydającego z siebie chrapliwy śmiech i ganiającego za roześmianym kociakiem nie należał do częstych. Ba, był to pierwszy raz, gdy można było zobaczyć wesołego rudzielca, bez miny, której wyraz zdecydowanie życzył wszystkim śmierci dookoła. 
Przeskoczył nad szylkretką, zagradzając jej drogę, ta natomiast wyminęła go zwinnie, chichocząc. Ganiali się tak po całym obozie, budząc kilka kotów jednakże... Lis miał to gdzieś, cieszył się tą chwilą jak jeszcze nigdy przedtem. Czuł, że jeśli ktoś skrzywdzi te maleństwa, to on już dopilnuje by zdechł w męczarniach. 

< Rumianku? :3 >

6 komentarzy:

  1. Zakład, że większość widząc roześmianego lisa się zesrała?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Pewnie myśleli, że coś mu jest XDD

      Usuń
    2. Tak, będą się zastanawiać, kogo zamordował tym razem xD

      Usuń
  2. ~spokojnie Lis, zawsze można zwalić na kocimiętkę~

    Tutaj Lis jest uroczy, wraz z Rumianek, aww

    OdpowiedzUsuń
  3. Barwinek rn: щ(゜ロ゜щ)

    OdpowiedzUsuń