Plusk otworzyła szerzej oczka przebierając łapkami. Bardzo chciała wyjść i zobaczyć co dzieje się w obozie, ale bała się konsekwencji. Nie przerażał ją fakt, że sama może zachorować, bardziej obawiała się reakcji ich matki. Mimo tak młodego życia kotka poznała już wściekłość Śledziowego Futra. Kociak zamyślił się mrużąc swoje bursztynowe oczy. Na ten wyraz pyska jej siostra zaczęła szybciej przebierać łapkami uśmiechając się złowieszczo. Jedynie braciszek położył uszy nie ukrywając swojego strachu.
- Plusk...nie...- mruknął kocurek kręcąc głową. Siostra szybko go uciszyła wymierzając w jego ucho szybkie uderzenie łapką.
- Plusk tak! No dawaj, nie bądź mięczak!- miauknęła Rzeka lekko podskakując- nie jesteś ciekawa co dzieje się w obozie? Może ta choroba sprawia, że kotom wyrasta drugi ogon? Albo trzecie oko!
Zachęcona taką wizją kotka wyprostowała się a jej oczka przybrały postać dwóch, lśniących, okrąglutkich kamyczków. W jednej chwili Plusk pokiwała głową marszcząc czarny nosek.
- Dobra! Prowadź!
Rzeka miauknęła z tryumfem spoglądając zwycięsko na swojego brata. Łosoś prychnął coś pod nosem, czego Plusk nie udało się usłyszeć. Było jednak pewne, że obraził w jakiś sposób szylkretową siostrzyczkę, bo ta odpowiedziała mu kolejnym pacnięciem w ucho.
Już po chwili cała trójka gramoliła się i przepychała w przejściu próbując wystawić nosek. Wykorzystały one fakt iż zwykle o tej porze przychodził do nich jakiś wojownik z dostawą pożywienia dla karmicielek. Cała trójka poprosiła mamę aby mogli wyjrzeć na dwór aby sprawdzić czy ktoś idzie. Nie wyczuwszy w tym żadnego podstępu Śledziowe Futro zgodziła się przestrzegając ich przed wyjściem. Gdy tylko małe oczko szylkretowej koteczki przystosowało się do światła ujrzała ona cały obóz. Wojownicy jak co dzień przechadzali się od wejścia do stosu ze zwierzyną, niosąc w pyskach swoje zdobycze. Ciekawskie oko kotki nie wyłapało niczego szczególnego. Każdy z kotów miał jeden ogon i (raczej) dwoje oczu. Zawiedziona schowała głowę do żłobka po czym pociągnęła Rzekę za ogon. Waleczna siostra pisnęła cofając się w stronę Plusk.
- Ałć! Co robisz mysi móżdżku?!- warknęła stykając się z nią wyzywająco nosem. Lekko przestraszona koteczka skuliła się strosząc ciemne futerko. Uciekła wzrokiem na bok próbując wydukać to co chciała jej przekazać.
- N..No-o, bo t-te koty s-są normalne...
- Oczywiście, że są! Na Gwiezdnych, naprawdę uwierzyłaś w ten bełkot Rzeczki?- zaśmiał się Łosoś machając puszystym ogonkiem. Rzeka posłała mu mordercze spojrzenie po którym braciszek zamknął swój pyszczek na dobre. Plusk zaczęła przebierać nerwowo łapkami a jej małe serduszko poczęło bić szybciej. Nie chciała powodować tej sprzeczki. Naprawdę uwierzyła swojej siostrze, bo dlaczego miałaby tego nie zrobić? Plusk poczuła nagłą falę zażenowania. Wiedziała, że jest głupiutka, ale nie, że aż tak. Miała ochotę uciec do mamy i schować się w jej łapkach. Z rozmyślań wyrwał ją wzrok który rzuciła na nią Rzeka. W jej bursztynowych oczach tliło się...coś...dziwnego. Plusk dobrze znała tę iskrę: jej siostra miała pomysł.
- Pluskuś...a wyszłabyś na dwór?- zapytała unosząc swoją kitę. Łosoś postawił uszy a jego sierść zjeżyła się w jednej chwili.
- Chyba oszalałaś! Ona? Przecież Plusk to strachajło! Ja pójdę.
- Ty mysi móżdżku, jesteś wielgachny i dobrze widoczny! Nie to co Plusk. Może jest...duża, ale świetnie ukryje się w cieniu. Co ty na to?
- Nie, to niebezpieczne. Narażasz ją.
- To sama pójdę!
- Zrobię to!- odezwała się nagle Plusk patrząc jak jej rodzeństwo co raz bardziej zbliża się do rzucenia się sobie do gardeł- zrobię.
Zadowolona z siebie Rzeka podskoczyła parę razy po czym przytuliła swoją siostrę.
- Dobra, plan jest taki. Zatorujemy przejście tak, że nikt cię nie zauważy. Wyjdziesz na chwilę. Od medyka do nas jest jakieś parę kroków. Zajrzysz do środka i bum! Gotowe! Poruszaj się w cieniu, jak prawdziwy wojownik!
Plusk kiwnęła łebkiem parę razy po czym rodzeństwo znowu zaczęło tłoczyć się przy przejściu. Szylkretowa kotka dobrze wiedziała, że nie ma za dużo czasu zanim ktoś przyjdzie z jedzeniem i ich matka zrozumie, że jedno z jej kociąt się wymknęło. Zachęcana przez pomruki Rzeki i wspierana przez pełne troski spojrzenia Łososia poczuła, że ma w sobie tę siłę. Nim się obejrzała wyskoczyła na dwór lądując cicho na swoich łapkach. Spojrzał do tyłu aby upewnić się, że jej rodzeństwo pilnuje przejścia. Dwie pary bursztynowych ślepi dalej obserwowały jej osobę. ,,No dobra, pierwszy krok za nami...no to lecimy" próbowała się pocieszać. Z każdym kolejnym, chwiejnym krokiem, bicie jej serca przyspieszało. Od razu uciekła pod bezpieczne korzenie drzewa. Poruszając się cicho niczym mysz unikająca niebezpieczeństwa przeniosła balans z jednej łapy na drugą. Szło jej dość koślawo, ale nie można powiedzieć, że źle. Skupiła się na jednym punkcie: norze medyka. Z głębi obozu dobiegały ją straszne dźwięki. Kaszel. Okrutny, głośny, suchy kaszel. Kotka słuchała w przerażeniu jak wojownicy wypluwają niemal własne płuca, krztusząc się i dusząc. Dobiegały ją także wściekłe syki ucznia medyka i spokojny, melodyjny głos medyczki, która biegała od jednego do drugiego końca. Przez myśli Plusk przewinęła się straszna wizja: czy to koniec Klanu Nocy? Gdy była już niemal pod wejściem usłyszała dość głośny syk dobiegający zza niej. Odwróciła małą główkę spostrzegając wysokiego wojownika ze zwierzyną w zębach. Jego brązowe cętkowane futro poruszało się spokojnie, dostosowawszy się do jego tempa. Był naprawdę ciekawy. Plusk obserwowała jak powoli zniża łeb i nurkuje w przejściu do żłobka...zaraz. W jednej chwili owy fakt trafił do niej z siłą wodospadu: kocur wszedł do żłobka! Matka ją zabije! Plusk, przerażona i sparaliżowana, stała w miejscu chwilkę a jej serduszko było tak szybko, że o mało nie wyskoczyło z jej piersi. Nagle z wejścia do żłobka wystrzeliła mała główka: była to Rzeka. Jej niemal błagalny wzrok mówił wszystko: wracaj natychmiast, albo dostaniemy tak po ogonie, że przez tydzień nie usiądziemy. W jednej chwili mięśnie kotki powróciły do dawnego stanu. Puściła się pędem omijając zręcznie korzenie. Mogła przysiąc, że kilkoro wojowników widziało ją przynajmniej raz. I tak w rzeczywistości było. Nikt jednak nie pomyślał, że to małe, rudo-czarne stworzenie to kociak. Wszyscy uznali, że był to zagubiony ptaszek czy zajączek. W ostatniej sekundzie Plusk wykonała mocny zwrot wskakując do kociarni. Pech chciał, że Rzeka dalej stała w przejściu rozmawiając z ich matką.
- Ależ nie mamusiu, po prostu Plusk chyba zasnęła w przejściu, chwi- tutaj nie zdążyła dokończyć, bo jej siostra wpadła na nią z impetem. Obie poturlały się w dół wprost pod łapy wściekłej karmicielki. Jej niebieskie oczy zwężyły się nadając kotce iście diabelnego wyglądu. Łosoś podszedł do sióstr i skulił się za nimi próbując załagodzić sytuację. Ale nawet jego słodki uśmiech nie pomógł. Byli w potrzasku.
<<Rzeczko?>>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz