BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Owocowym Lesie!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

19 kwietnia 2020

Od Leszczynowej Łapy CD Malinowej Łapy

Leszczynek spoglądał uważnie na przerażonego Malinka, który sprawiał wrażenie, jakby miał zejść na zawał serca. Czy on... Powiedział coś złego? Przecież nie chciał! Zwyczajnie zastanawiał się, co mogło tak burego kocurka rozśmieszyć i to tyle! Nic więcej! Bo może on był powodem jego śmiechu, jednakże w dobrym sensie!
Widząc jednak, jak kocurek tłumaczy się nerwowo, rudzielec został wręcz zbity z tropu. Przecież on go lubił i to bardzo! Malinowa Łapa był najbardziej czadowym kotem z klanu nocy i syn Iglastej Gwiazdy wręcz potwornie żałował, że nie mieszkają razem w tym samym klanie. Tak bardzo chciałby go widywać częściej, aniżeli na krótko i do tego w stresie bojąc się, że ktoś ich zobaczy. Co prawda stali teraz na ziemi niczyjej, jednakże Leszczynek mógł nieśmiało stwierdzić, że ten burak, który uczył syna Oblodzonej nawet by się nie przejął, że znajdują się na świętej ziemi i spóściłby im łomot tysiąclecia. Młodzik aż zadrżał na samą myśl o spotkaniu pazurów nocniaka. Ugh, to musiałoby być wyjątkowo niemiłe powitanie...
- J-ja n-naprawdę s-się b-bardzo cie-cieszę, że s-się spotkaliśmy, Leszczynowa Łapo! Je-jesteś s-super - wyjąkał w końcu młodszy uczeń, zaś jego słowa wywołały na mordce członka klanu wilka nie mały uśmiech. Lubił go! A jednak Malinowa Łapa go lubił! Cóż, w tym momencie kocurek nie wiedział co robić, nigdy nie miał tak na prawdę kolegi z prawdziwego zdarzenia, większość czasu tak naprawdę spędzał z braćmi, wujkiem albo ciocią, czasem też tatą albo Nagietkiem, jednakże nie miał kogoś, komu może zaufać i do tego byłby w jego wieku. Radość więc wypełniła go od samych uszu aż po końcówkę ogona.
- J-ja też cię l-lubię, Malinowa Łapo! Je-jesteś n-najlepszy! - zawołał odnośnie, uśmiechając się przy tym promiennie. On naprawdę miał teraz przyjaciela! Nie czekając więc zbyt długo, najzwyczajniej w świecie przytulił buraska - C-cieszę się, że j-jesteśmy p-przyjaciółmi M-Malinku - dodał zaraz, spoglądając na kolegę, na którego mordce zawitał równie szeroki uśmiech co na jego.
Niestety, tę cudowną i jakże słodką scenkę przerwało nawoływanie Łabędziej Szyi. Cóż, to było oczywiste, że Leszcz nie będzie mógł tak siedzieć wieki i nareszcie nastanie moment, w którym będzie musiał wrócić do domu. 
- Za dziesięć wschodów słońca? 
- Za dziesięć wschodów słońca. W tym samym miejscu i o tej samej porze - miauknął pogodnie, zaś gdy nocniak skinął głową twierdząco, rudzielec szybciutko oddalił się w stronę wołającego go wojownika. 
* * *
- No i rozumiesz? Z-zupełnie mnie olewa k-kiedy pojawiła się ta głupia pójdźka! N-nie chodzimy n-na treningi n-nawet. C-ciągle t-tylko pójdźka to, pójdźka tamto, p-pójdźka s-sramto! - zawołał rozeźlony Leszczynek, strosząc futerko na karku. Nie lubił tej całej nowej kotki, do tego fakt, że ojciec ostatecznie zgodził się ją przyjąć ani trochę nie pomagał, ani trochę! Bracia byli zajęci treningami, ciocia spędzała dużo czasu z tatą, więc nie chciał im przeszkadzać. Z wujostwem ciotecznym nie miał zbytnio dobrych kontaktów, więc jedyne co mu pozostało, to zwierzenie Malinowej Łapie. Oczywiście nie, żeby kocurek narzekał, wręcz przeciwnie, był wręcz rad, że ma kogoś takiego jak burasek.
- O-ojej... t-to f-faktycznie k-kiepściutko - miauknął zatroskany pręgus, na moment zaprzestając zabawy żonkilem, które wcześniej szturchał łapką, uważnie obserwując jak kwiatek kołysze się na wietrze. Przez chwilę zamyślił się, po czym spojrzał na nadal rozeźlonego przyjaciela, który w tym czasie pokracznie próbował rozładować swoją złość na jednym z maków - M-może mu przejdzie? - zaproponował, chcąc podnieść go jakoś na duchu.
- N-nie wiem - odparł Leszczynek, na moment wsłuchując się w szum trawy oraz zapach kwiatów, po czym przewrócił się na grzbiet, spoglądając w niebo - J-jeszcze w-wujek mówił, że mam u-uważać z tym, że k-kogoś lubię - nadąsał się, wlepiając ślepka w chmury płynące na niebie - A-a ja cię nie lubię M-malinku, tylko l-lubię lubię - dodał zaraz zupełnie tak, jakby to była najbardziej naturalna rzecz na świecie.

< Malinowa Łapo? >
Posted by
.

1 komentarz:

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)