Od Jeżowej Ścieżki CD. Konwaliowej Łapy

*przed śmiercią Brzozy* 

Jeżowa Ścieżka zamrugał z lekkim zdziwieniem. Jego uczennica, pomimo młodego wieku, posiadała już ogromną wiedzę, nie tylko w sprawach medycznych. Musiał przyznać, że był naprawdę dumny. Uśmiechnął się na jej słowa. Przez całe życie się czegoś uczyli. Ciekawe jak los jeszcze będzie potrafił ich zaskoczyć. Dotknął boku Konwaliowej Łapy koniuszkiem czekoladowego, puchatego ogona.
- Wyrośniesz na świetną medyczkę, Konwaliowa Łapo. Chce tylko, żebyś mi coś obiecała. Że cokolwiek się stanie, pozostaniesz do końca sobą. - miauknął kocur z powagą, wpatrując się przy tym w  młodszą koteczkę.
Konwalia skinęła pewnie głową.
- O-obiecuję. - miauknęła. - Nie zawiodę cię, Jeżowa Ścieżko!
- Wiem to. - odpowiedział medyk Klanu Burzy.

*w dniu śmierci Brzozy* 

- N-nie ma żadnej p-pajęczyny
Usłyszał jej głos, chociaż dochodził do niego jak przez mgłę. Jeżowa Ścieżka nawet nie podniósł głowy, by upewnić się, że uczennica kieruje się do niego. Nie zwracał uwagę na pobratymców, a nawet rodzeństwo. Wtulał się w zakrwawioną sierść Brzozowego Szeptu, pragnąc, by okazało się to koszmarem, z którego lada moment się obudzi. Chciał, by wszystko wróciło do normy. Zaczął  płakać. Coraz więcej łez spływało po jego policzkach. Czuł się pierwszy raz bezsilny. Myślał, że jako medyk może wygrać ze śmiercią, uratować najbliższe sobie koty, dlaczego wyrok musiał stać się taki okrutny? Czy była to próba?
– Znalazłam tylko to… Błagam ja naprawdę nie wiem co robić! P-przepraszam! Przepraszam. Przepraszam… - głos kotki coraz bardziej cichł. Konwalia płakało, a jej małe ciałko drżało. – Proszę, wybacz mi!
Kotka spuściła głowę. Położyła ją koło pyska swojego mentora.
- Nie! Moja mama… - ochryple wołał Jeżowa Ścieżka.
Poczuł ciepło futra swojej uczennicy, gdy się do niego przytuliła. Chciała go pocieszyć? Czy naprawdę sądziła, że będzie w stanie? Po tym wszystkim? Pociągnął nosem. Nie zostawi Brzozowego Szeptu. Musiało istnieć jakieś rozwiązanie. Klanie Gwiazdy!
- Odejdź. - syknął, na chwilę odrywając głowę, by spojrzeć zapłakanym wzrokiem na Konwaliową Łapę. Nie przyniosła pajęczyn. I chociaż Jeżowa Ścieżka wiedział, że śmierć jego mamy nie jest jej winą i że ona również odczuwa żal, nie potrafił teraz z nią porozmawiać. Wybaczyć.
- A-ale...
Odsłonił kiełki, ostatecznie dając do zrozumienia, że chce zostać sam. Tylko on i Brzoza. Żadnych gapiów, nie rozumiejących, co teraz przeżywa. Ponownie wtulił się w mamę. Tęsknił. Tak bardzo tęsknił.

*obecnie*

Ciągle czuł smutek. Ten ból, doprowadzający go niemal do czystej rozpaczy. Nocami wymykał się z obozu, wybierając się jak najdalej, by tylko spoglądać na niebo, w poszukiwaniu gwiazd. Jedną z nich była Brzozowy Szept. Wiedział to. Spoglądała na niego z góry. Czy dalej go kochała po tym wszystkim? 
Tego dnia, czuł się wyjątkowo zmęczony, po kolejnym nocnym spacerze. Do tego ziarna maku zrobiły swoje. Zwinięty w kłębek, spał na swoim starym mchu, śniąc o tym strasznym wydarzeniu, kiedy obudziło go trącanie w bok. Zignorował. Kolejny raz. Czyżby jakiś ranny?
- Poszukaj Zajęczej Stopy. - syknął, nie otwierając oczu.
- To ja Jeżu.
Dopiero wtedy zdecydował się podnieść głowę i wlepić nieprzychylne spojrzenie, z powodu psucia jego samotności, w stojącą nad nim Zajęczą Stopę. W oczach medyczki dojrzał determinację. W takich momentach czuł się znowu jak jej uczeń, którego uczyła wszystkiego podczas wielkiej przeprowadzki klanów. Podniósł się do siadu. Koniuszek jego ogona drgnął.
- O co chodzi? Coś nie tak z Konwaliową Łapą? Z moimi siostrami? Ojcem? - spytał dla upewniania.
- Jeżyku... wiem, że cierpisz, ale minął już księżyc, nie może  tak dalej być. Jesteś medykiem. Wiesz dobrze, że twoja mama jest teraz bezpieczna w Klanie Gwiazdy. - Zajęcza Stopa starała się mówić łagodnie. To była pierwsza strata dla jej podopiecznego. - Pewnego dnia i mnie zabraknie. Kto wtedy zajmie się klanem? Musisz dawać dobry przykład Konwaliowej Łapie, pokazać jej, że nie można się poddawać. Tego, by chciała Brzozowy Szept.
- Skąd wiesz czego by chciała? - burknął kocur.
- Znałam ją dobrze. - miauknęła dalej nieugięta medyczka. Otarła się bokiem o bok swojego dawnego ucznia, pozwalając, by ten wtulił się w jej sierść, szukając tam pocieszenia na wszystkie swoje zmartwienia. Pozwolił, by ostatnie łzy, noszącej w serce żałoby, spadły na podłoże.

***

Wyciągnął ją z obozu. Po słowach Zajęczej Stopy, poczuł się o wiele lepiej. Do tego medyczka powiedziała mu coś, co tylko dodało mu siły. Czekoladowy kocur kroczył przez las, ramię w ramię ze swoją uczennicą. Ziemia była mokra, od deszczu, który spadł zaledwie wczorajszego dnia. Zawęszył, jednak nie poczuł znajomej woni zwierzyny. Westchnął, krocząc dalej przed siebie, ciągle znajomą ścieżką.
- I-idziemy zbierać z-zioła?
Zastrzygł uszami na głos Konwaliowej Łapy. Nie dziwił się, że była niepewna. W końcu od tak dawna nigdzie razem nie wychodzili. Wiedział jednak, że była na tyle mądra, że rozumiała, dlaczego nie mógł poświęcić jej treningom dość dużo czasu. Żałoba. Okropne uczucie smutku, który wciąż w sobie nosił, tyle, że tym razem musiał sobie z nim poradzić. Nie sam.
Zamiast odpowiedzieć kotce, tylko przyspieszył. Usłyszał, jak Konwalia go dogania, dalej zdezorientowana całą sytuacją. Rozglądała się wokół, próbując rozpoznać miejsce, do którego właśnie się kierowali. Dopiero, gdy pojawił się przed nią znajomy potwór dwunożnych (traktor Tom), lekko się uśmiechnęła. Wdrapali się na sam szczyt. Stąd lepiej było widać zachodzące już słońce. Zdecydowanie wrócą do obozu następnego dnia, by nie iść w całkowitej ciemności. Z początku chciał poczekać na gwiazdy, uznał jednak, że milczenie jest zdecydowanie zbyt długie.
- Przepraszam. - spojrzał błękitnymi oczami na tą małą, odważną koteczkę. - Wiem, że ostatnio nie byłem dobrym mentorem. Tęsknię za swoją mamą, ona mnie wiele nauczyła i... po prostu nie potrafię zrozumieć, że tak szybko i nieoczekiwanie mnie opuściła.
- N-nie przepraszaj, r-rozumiem. - w oczach Konwalii odbiło się współczucie. - Ja też tęsknię za swoją mamą. Jednak to nie od nas zależy, kto odchodzi i chociaż to bardzo boli, trzeba się z tym pogodzić. Ona zawsze będzie z tobą. Tylko teraz tak inaczej.
- Na przykład w snach? - miauknął asystent medyka, pierwszy raz od dawna lekko się uśmiechając. Miała racja. Nie odwracał wzroku. - Konwaliowa Łapo, muszę ci coś ważnego powiedzieć.
Otoczył ją ogonem.
- T-to nie była twoja wina. Nie mam ci czego wybaczyć. Robiłaś wszystko co mogłaś. Jestem naprawdę dumny i czuję, że nie raz jeszcze pokażesz na co cię stać. - miauknął.
Przypomniał sobie wszystko. Gdy rozpoczęło się ich pierwsze szkolenie, podczas którego zżyli się ze sobą, kiedy ze sobą rozmawiali, ich wspólne Zgromadzenie. Nie chciał, by wstydziła się swojego pochodzenia. Chciał, by była szczęśliwa. Brała na siebie w tej chwili wielki obowiązek, jednak Jeżyk nawet na moment nie zwątpił, że zasłużyła.
- Konwalio. Jesteś już gotowa. - zamruczał. - Twój trening uznaje za zakończony. Zostałaś medyczką. Gratuluję.

<Konwalio? Wybacz, że takie małe zamieszanie, ale chciałam wszystko przelać do jednego opka. Sama czuję te emocje c:>