BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Znajdki w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Nocy!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

21 kwietnia 2020

Od Dzierzby (Pójdźkowego Snu)

Rozczarował ją. Bardzo, bardzo ją rozczarował.
Ten drżący głos, rozpacz w rzucanych Pójdźce spojrzeniach, szybko bijące serce które siostrzyczka czuła wyraźnie, gdy ją przytulał. Uwierzyła mu. On chyba też sobie uwierzył, przekonany, że jego wola cokolwiek znaczy w tym naznaczonym chaosem świecie.
Myliła się. A równie mocno jak nie potrafiła wybaczać, nienawidziła być w błędzie.
Minął prawie księżyc od momentu, gdy pojawiły się w klanie wilka. Księżyc. Walony księżyc, z którego prawie połowę spędziły w legowisku medyka, zapomniane przez wszystkich. No, prawie. Potrafiła poczuć nawet coś w rodzaju wdzięczności do płowej kocicy, która je odwiedziła. To przynajmniej trochę uspokoiło szaleńcze myśli jej siostrzyczki.
Siostrzyczki, którą miała chronić za wszelką cenę.
Cóż, Wilcze Serce zawiódł. Zrobiła tak wiele, żeby pchnąć Pójdźkę w jego paskudne ramiona, ale z jakiegoś powodu jej plan, na początku działający idealnie, nagle się popsuł.
Była ciekawa, co odwróciło uwagę kocura od ukochanej córeczki. To nie mógł być strach, nienawiść ani rezygnacja. Nie. Czuła go, był do nich na tyle podobny, że bez problemu potrafiła przewidzieć jego zachowania. Musiało pojawić się coś, co zapełniło cały jego czas, coś bardzo dla niego ważnego, coś… coś, o czym nie miała pojęcia. Doprowadzało ją to do szaleństwa, bo każdym kawałkiem swędzącej z niepokoju skóry czuła, że powinna. To mogło zaważyć na ich przyszłości.
Wysunęła i schowała pazury, które niepokojąco błysnęły w mroku.
To już nie ważne. Zapłaci. Ona sprawi, że do końca swojego marnego życia nie zapomni o Pójdźce ani na uderzenie serca. Do końca cholernego życia będzie żałował, że miał czelność o niej nie pamiętać. Do. Ostatniego. Oddechu.
Sprawi, że nareszcie je zauważy. Wszyscy zauważą.
Wyszczerzyła kły w drapieżnym uśmiechu. W jej ślepiach płonęło zimne szaleństwo.

*parę dni później*

Słońce zachodziło dziś wyjątkowo krwawo. Odbijał się w futrze cynamonowej, barwiąc je na niepokojący, szkarłatny odcień. Obserwowała, skryta w swoim kącie. I trwała tak aż powietrza nie wypełnił spokojny oddech nie jej-jej ciała, a później pochrapywanie medyczki. Wtedy podniosła się bezszelestnie i opuściła legowisko. Uśmiechnęła się. Mogłaby go teraz zabić, ale nie miała ochoty na akty miłosierdzia.
Uniosła łeb. Zaczynało padać. Wciąż się uśmiechając, zniknęła w mroku otaczających obóz drzew. Konsekwencje zapłonęły w niej bólem jak jątrząca się rana. Przymknęła ślepia, napawając się paniką przepływającą przez ciało.
Tak, to była jej noc. Noc świętowania i oczyszczenia.
Spojrzała w niebo, w kierunku tej jednej gwiazdy, niewidocznej tym razem z powodu chmur.
- To wszystko dla ciebie - miauknęła. Deszcz spływał po jej pysku zimnymi strugami, ale nie był w stanie ugasić płonącego wewnątrz niej ognia. - Taką mnie stworzyłaś, mamusiu.
Z oddali dochodził słaby, obcy zapach. Zamknęła ślepia, delektując się nim każdą komórką ciała. Krew grała w jej uszach upajającą melodię życia, łapy drżały, niecierpliwe tego, co miało się wydarzyć. Pomknęła lekko przed siebie. Niecierpliwa i odwlekająca spełnienie. Podekscytowana i spokojna. Niepełna i absolutnie doskonała.

Miała czarną, miękką sierść. Poczuła to wyraźnie, gdy ją popchnęła.
- P-przepraszam! J-ja ch-chyba u-utknęłam.
Udawała swoją siostrzyczkę tak idealnie. To samo spojrzenie, ten sam przestraszony ton.
- Poczekaj, zaraz ci pomogę!
Tak. Będzie czekała. Śmiech, rodzący się w głębi jej gardła. Nie, nie może. Nie teraz.
Oczekiwanie. Jedno uderzenie serca. Drugie. TrzecieczwartepiąteszósteszybciejszybciejSZYBCIEJ!
Teraz.
Przerażenie w jej niebieskich ślepiach.
Tej nocy było wyjątkowo ślisko.
Trzask. Czerwony kwiat rozkwitający na szarej piersi.
Krew, plamiąca niebieskie futro, rytmicznymi strugami beszczeszcząca nieskazitelny śnieg.
Krzyki. Charczenie oddechu wymykającego się dziurawym płucom. Jęk topielca.
Nikt ci nie pomoże. Nikt nie jest w stanie ci pomóc. Nawet my.
Siedziała przy niej aż ostatnia iskra zgasła w niebieskich ślepiach.
Była cynamonowym ptaszkiem, którego świat właśnie się zawalił. Była tutaj, by się pożegnać. Uzyskać przebaczenie.
- Dobranoc, mamusiu.
Była Dzierzbą i była wolna.
Rzuciła się pędem przed siebie, nie odwracając się ani razu. Do rana musiała być już daleko stąd.
Posted by
.

5 komentarzy:

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)