Od Czermienia

Żył w ciemności. Błogie ciepło otulało go i zachęcało do snu. On jednak nie chciał już spać. Kopnął coś, co odbierało mu przestrzeń. Już i tak w miejscu w jakim był, robiło się coraz ciaśniej. Jakieś obce twory, napierały na niego z każdym dniem coraz bardziej. Czuł, że zostanie zgnieciony, pozbawiony tchu, jeśli czegoś nie zrobi. Szukał sposobu na wydostanie się, ucieczkę od tego ścisku i udało mu się. Poczuł nagły chłód, który zmroził jego ciałko, a poczucie ucisku zniknęło. Był wolny! Ale gdzie się znalazł? Ta obca przestrzeń była zimna. Jednak nie chciał wracać stamtąd, skąd przyszedł. Wolał już zginąć tu, niż tam. Poczuł ruch, coś dotknęło go, przesuwając się po jego ciele. Rozkoszował się tym doznaniem. Słyszał coś więcej niż bulgotanie, były to jakieś miauknięcia. Szybko został przygarnięty do ciepłego, włochatego czegoś. Nie protestował. Instynktownie wyczuł, że tu musi być pokarm. Dopiero uświadamiając sobie o posiłku, poczuł nieprzyjemny ścisk w brzuchu. Węsząc zaczął badać teren. Nie minęła chwila, gdy znalazł źródło pokarmu i zaczął łapczywie jeść. Ten aromat. Taki pyszny. Pierwszy raz czuł coś takiego. Nagle coś lepkiego, znalazło się obok jego futerka. To coś miauczało. Zrobiło się za głośno. Wpychało się na niego, próbując zabrać jego posiłek. Zasyczał i odepchnął łapą intruza. To moje! Znajdź sobie własne! Ale obcy znów podwoił swoje wysiłki. Nadeszła walka o przetrwanie.

***

Pierwsze co ujrzał, gdy otworzył oczy, był rudy pysk brata. Po zapachu wywnioskował, że to właśnie on, przez ten cały czas, walczył z nim o posiłek! Rozejrzał się i dostrzegł mamę, a zaraz obok siostrę. Wszyscy spali. Wstał na chwiejne łapki i zaraz upadł. Na kogo oczywiście? Na siostrzyczkę, która była wcale nie lepsza! Pamiętał dobrze jak zaczepiała go, gryząc po ogonie. Błysk pisnęła i od razu się przebudziła. O zgrozo! Ona też widziała! Musiał jej pokazać, że wcale nie jest lepsza od niego! 

- Idź spać - Zasłonił jej pysk kępką mchu i zaczął dociskać, aby kotka zasnęła. 

Jej dziwne piski bardzo go zdziwiły. Czemu tak wrzeszczy? Ten nagły harmider obudził matkę, która widząc co się dzieję, delikatnie przeniosła Czermienia z daleka od córki. Siostra zrzuciła z siebie zieloną kulkę i zaczęła łapać głębokie oddechy.

- Kochanie. Nie duś siostry - Polizała go czule po czole, na co się skrzywił. 

- Chsiałem seby spała! - odpowiedział na swoją obronę. 

- Tak się nie robi - pouczyła go. - Pobaw się z bratem - Wskazała na rudego, który właśnie patrzył z zainteresowaniem w ich stronę. 

Wykrzywił pysk, widząc tego przeklętego złodzieja mleka.  Przez niego ciągle dokuczał mu głód! Powoli ruszył w jego kierunku. Skoro widział, mógł w końcu odpłacić mu za te momenty, kiedy wygrywał ich sprzeczkę! Teraz mu nie popuści! 

- Ej... Skalłat? Jesteś sa gluby! Wies cemu? - zapytał.

- Cemu?

- Bo jesteś słosiejem! Oddafaj moje mleko! - rzucił się na brata, wgryzając się w jego futerko. Jego zaskoczony pisk utwierdził go w przekonaniu, że to była dobra decyzja.

<Szkarłat?>