BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(Brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

29 kwietnia 2020

Od Jesionowego Wichru

Im był coraz starszy, tym coraz więcej doświadczał zmartwień. Najpierw strata rodziców, porwanie Gruszki i Lód, niedawna sprzeczka z Pigwową Łapą, która doprowadziła do straty przyjaciela, a na dodatek jego brat Malinowa Łapa oraz były mentor Biały Kieł, zachorowali na zielony kaszel! Chciał oczywiście odwiedzić chorujących, ale Słodki Język, co rusz wyganiała go mówiąc, że tak im nie pomoże. Może miała rację, ale miał prawo wiedzieć co z nimi. Czy im się polepsza? Nie wiedział, czy przeżyłby, kolejną śmierć członka rodziny. Malinowa łapa był dla niego bardzo ważny, tak samo Biały Kieł, oboje traktował jak swoich przyjaciół. Myśl, że ich zabraknie, naprawdę nie była zbyt przyjemna. Jednak pomimo tylu zmartwień, mógł liczyć na kogoś jeszcze. Brzoskwiniowa Łapa. Na samą myśl o kotce, zatracał się, wspominając jego wyznanie miłości. Trudno było ukryć fakt, że jest w niej zakochany. Każdego dnia przychodził do niej i razem dzielili się językami. Jej obecność działała na niego jak narkotyk, przez co czasami zapominał, że miał właśnie iść coś zrobić. Te chwilę jednak nie trwały długo, ponieważ mentor Brzoskwiniowej Łapy, zabierał ją na treningi. Miał nadzieję, że kotka niedługo wróci do niego, ale już jako wojowniczka, a nie uczennica. Myśl, że będą mogli spać wtuleni w siebie w jednym legowisku, była naprawdę wspaniała. Móc zasnąć, czując ją obok siebie...
- Jesionowy Wichrze! 
Otrząsnął się z myśli i spojrzał na niedojedzoną mysz. Teraz rzeka nie była zbyt bezpieczna. Nurt był silny i ciężko było coś złowić, nie przypłacając tego własnym życiem. Dlatego też musiał się delektować nie rybą, a właśnie małym gryzoniem. 
- Jesionowy Wichrze! - Uniósł głowę, zdając sobie sprawę, że ktoś go woła. 
Spojrzał na Pstrągowy Pysk, która nie wyglądała na zadowoloną, że musiała go wołać już po raz drugi. Wstał szybko i podszedł do zastępczyni. Ciekawe co miała mu do zakomunikowania? Słyszał już pogłoski o stracie jednego z żyć Deszczowej Gwiazdy, przez tą całą chorobę. Dlatego też coraz bardziej martwił się o Malinka i byłego mentora. Skoro lider nie zdołał się z tego podnieść, to co z nimi?
- Tak, Pstrągowy Pysku?
- Deszczowa Gwiazda, cię woła. Idź do niego póki jeszcze dycha. 
Kiwnął głową i szybko ruszył w stronę legowiska przywódcy. Ciekawe o co chodzi? Kiedy wszedł, ujrzał Borsuczy Warkot i Muszy Bzdyk, którzy właśnie wychodzili. Minął ich szybko i wszedł do legowiska, witając się z Deszczem. 
- No i jest nasz spóźnialski. 
- Przepraszam... - rzucił, czując jak oblewa go gorąc. No to się popisał.- O co chodzi?
- Stwierdziłem, że już czas, abyś zaczął szkolenie własnego ucznia.
Rozszerzył oczy, wpatrując się z szokiem w staruszka. Że...Że on? On już jest gotowy? 
- Ja... Tak. Dziękuję! Naprawdę! To... zaszczyt.
- Oj... Jesionowy Wichrze. Nie ma czego się bać. Wierzę, że sobie poradzisz. Niedługo zwołam klan. Przygotuj się. 
Kiwnął głową i wyszedł. On... dostanie ucznia! Własnego! Jedno z kociąt, którym tak niedawno sam był! Szybko pobiegł do legowiska wojowników, aby podzielić się tą wiadomością z byłym mentorem. Zatrzymał się jednak zdając sobie sprawę, że go tam nie ma. W końcu jest u medyczki i nie zostanie wpuszczony. Westchnął siadając smętnie na ziemi. Brzoskwiniowa Łapa była na treningu, więc i ona dowie się o tym później. Nagle dostrzegł wujka, który właśnie mijał go w drodze do wyjścia. 
- Wujku!
- Hm? - Kocur zatrzymał się niechętnie, najwyraźniej miał lepsze rzeczy do roboty niż rozmowa z kocurem.
- Będę miał ucznia! - Pochwalił się podekscytowany. 
- Gratulację. Dam ci radę jako doświadczony wojownik, który już trochę mentoruję. 
- Super! Słucham.
- Aby zyskać szacunek ucznia, musisz wrzucić go do rzeki. 
Em... dziwna rada... Ale skoro wujek tak mówił? W końcu się znał. Ale teraz woda była zbyt niebezpieczna na naukę pływania. Pomyśli nad jego słowami i zastanowi się nad wykonaniem tego ruchu.
- Dzięki za radę! 
Kocur kiwnął tylko głową i odszedł, zostawiając czekoladowego z burzą myśli. 
***
W końcu nadszedł ten moment. Deszczowa Gwiazda zwołał klan. Szybko ruszył w miejsce skąd przemawiał. Nie minęła chwila, a zobaczył człapiące kociaki. Jednego z nich dostanie! Właśnie... Zapomniał się zapytać lidera, kogo dokładnie mu wybrał. Ale to nieważne! I tak nie znał dobrze nowej generacji mieszkańców żłobka. To miejsce wzbudzało w nim nieprzyjemne wspomnienia. W końcu tam doszło do porwania kociąt, tam nabył swoje blizny oraz tam w ich obronie, umarła jego mama. Dostrzegł siedzącą niedaleko Brzoskwiniową Łapę. Znów jej nie powiedział o ważnych wieściach. W końcu go za to zabiję. Ale to nie jego wina! W końcu była na treningu z Szakłakowym Cieniem. Zapatrzył się znów w jej piękno, że zbytnio nie zarejestrował jak nowo mianowani uczniowie, podchodzili do swoich mentorów. Ale według skandujących kotów, byli to Zawilcowa Łapa i Wieczornikowa Łapa. Spojrzał na ostatnie kocię, które czekało na swoją kolej. Czyli to go dostanie! Skupił się w końcu na przemowie lidera. 
- Jesionowy Wichrze, jesteś gotowy do szkolenia własnego ucznia. Otrzymałeś od swojego mentora, Białego Kła doskonałe szkolenie i pokazałeś swoją wytrwałość i odwagę. Będziesz mentorem Jaskrowej Łapy, mam nadzieję, że przekażesz mu całą swoją wiedzę.
Nadeszła ta chwila! Podszedł do kociaka i zetknął się z nim nosem. Teraz będzie odpowiedzialny za tego malucha. Nauczy go wszystkiego, czego się nauczył, gdy był w jego wieku. Klan zaczął skandować nowe imię ucznia. 
- Z rana zaczynamy trening, Jaskrowa Łapo. Obudzę cię. - zwrócił się do kociaka. - A teraz możesz iść świętować. 
***
Niebo barwiło się już na lekki róż, kiedy Jesionowy Wicher szedł do legowiska uczniów, po swojego ucznia. Gryzł się trochę sam ze sobą, że może powinien dać jeszcze trochę pospać Jaskrowi, ale ranne wstawanie powinno wejść mu w krew. W końcu od przyszłego wojownika się tego oczekuję. Ruszył więc pewniejszym krokiem, wchodząc do legowiska. Wszyscy jeszcze spali. Odszukał wzrokiem małego, pulchnego ucznia i skierował się w jego stronę. Był taki malusi. Musiał chyba cierpieć na to samo co Brzoskwiniowa Łapa. W końcu też była jak na swój wiek niska. Jednak nie wytknąłby jej tego w twarz! O nie! Ta niskość dodawała jej uroku. Odgonił natrętne myśli z głowy i pacnął arlekina w łapę. Ten mruknął coś pod nosem i spał dalej. Spodziewał się takiej reakcji. Jednak nie mógł dać mu spać. Czekał ich trening. 
- Jaskrowa Łapo - Ponowił próbę obudzenia kocurka. - Chodź. Już czas na trening. Pokaże ci dziś cały teren, należący do klanu nocy. 
Uczeń jednak nadal spał albo udawał sen. Nie miał pojęcia. Westchnął. Znów ponowił próbę obudzenia kociaka. 

<Jaskrowa Łapo?>
Posted by
.

2 komentarze:

  1. Sups29 kwietnia 2020 13:45

    O tak, wrzucenie do rzeki w ramach zdobywania szacunku
    Jaskier będzie przeszczęśliwy

    OdpowiedzUsuń
  2. 200lis30 kwietnia 2020 09:29

    JASKIER ŚPIEWAJ

    OdpowiedzUsuń

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)