Od Szkarłatu cd. Czermienia

Żył.
Żył?
Tak, żył!
Czuł to. Wydostał się z ciasnej komory i teraz pił coś ciepłego, co miało zdusić uczucie słabości w jego ciele. Łapczywie dotarł do brzucha najbliższej wyczuwalnej istoty. W pyszczku trzymał wystawający sutek, nie chciał go puścić. Należał do niego. Tylko do niego.
Zaraz obok umiejscowiły się dwie obce kulki, które śmiały przepychać się i walczyć o coś bardzo cennego.
Głos trójki maluchów rozniósł się po żłobku. Inne koty przybyły do Muszelki, aby zobaczyć kolejny cud narodzin w Klanie Lisa. Oddaliły się, przepędzone wkurzonym wzrokiem królowej.
Wtulił się w futro tej, która podzieliła się z nim białą cieczą. Specyficzna biel napełniła wnętrze rudego, uspokając go. Do nozdrzy nowonarodzonego docierały przeróżne zapachy, a uszy dostały zaszczyt usłyszenia kaskady ptasich pieśni.
Odetchnięcie po pierwszym posiłku przerwał czarnuch... O parszywym pysku i wściekle wyglądającym ogonie.
Czermień. Brat. Krew z krwi dawcy życia. Wściekły, przepełniony wrogością.
Dusił siostrę mchem, aby ta zasnęła. Muszelka ledwo zdołała powstrzymać pierworodnego przed dalszym łapkoczynem i... Kazała pobawić się z bratem.
Chwila... Co? On z nim? Z tym paskudztwem? Naprawdę ma się z nim integrować? Że teraz, kiedy słońce ogrzewa i pozwala na chwilę relaksu?
Wstał na własne nogi, patrząc nienawistnie na Czermienia. Od razu zalała go fala zawiści, skierowana ku niemu. Nie wiedział skąd i dlaczego, lecz nie zastanawiał się nad tym. Liczyło się tylko przetrwanie i ukazanie, kto tu rządzi.
- Ej... Skalłat? Jesteś sa gluby! Wies cemu? - zapytał się, zaczynając krótką grę wstępną.
Rudemu automatycznie napuszyła się cała sierść, uszy położył po sobie. Pragnął syknąć i zanurzyć kły w drobne ciałko czarnego, lecz powstrzymał się. Wizja podduszania brata majaczyła na horyzoncie myśli niebieskookiego.
- Cemu? - wyseplenił. Dlaczego musi porozumiewać się z innymi osobnikami jak upośledzony? Gdzie te piękne słowa, które tak płynnie i pięknie krążą w jego głowie?
-  Bo jesteś słosiejem! Oddafaj moje mleko! - Czermień rzucił się na rudego i ugryzł, bez żadnego zawachania. Szkarłat pisnął zaskoczony. Wróg zakończył wstęp, czas na rozwinęcie.
Zaczął się szarpać, przerzucając ciężar ciała tak, żeby starszy trafił na ziemię. Wykorzystując chwilę słabości, wysunął ostre jak brzytwa pazury i zatopił je w cielesnej tkance współzawodnika. Poskutkowało to usłyszeniem pełnego furii syku Czermienia. Walka się zaczęła. Kocięta wzajemnie drapały się i gryzły, gdzie popadnie. Nie dbały o finezję ruchów, z daleka wyglądały jak dwa niedopasowane do siebie kolory, chcące złączyć się w jedną, szaleńczą plamę. Rudy pragnął dobić czerń, a czerń przepełniona chęcią zemsty chciała stłamsić rudą barwę na wieki wieków.
Smak krwi w pyszczku Szkarłatu zdopingował go do zadawania kolejnych ruchów. Oczekiwał na zwycięstwo. Chociaż obawiał się porażki, wiedział, że gdy ta nadejdzie, zostanie zmuszony do ćwiczeń nad zadawaniem ciosów, by kiedyś pokonać brata w ostatecznej batalii. Obecnie byli mali, więc wizja końca ich znajomości wydawała się odległa, wręcz niepojęta.
Przycisnął brata do ziemi, dysząc. Na futrze widniało kilka kropel krwi czarnego wypierdka.
- Pocisnij kalmicelkę, to dostanes węcej mlecka. - wyseplenił, spluwając na niego. - Bedna wscekla kicia.
<Czermieniu?>