BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Znajdki w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Nocy!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

26 kwietnia 2020

Od Tobby'ego CD. Aroniowego Podmuchu

Tobby stał na dużym, lśniącym kamieniu. Otaczało go przyjemne ciepło, a roztaczające się wokół pola zboża pachniały farmą, jego domem. Tobby z wielkim entuzjazmem zeskoczył z głazu i rzucił się na złote zboże. Biegł na ślepo przez pola. W jego futro zaplatały się kłosy zboża, ale mu to nie przeszkadzało. Tobby czuł energię wypełniającą jego żyły. Czuł, że już nic go nie boli. Nic nie przeszkadza. Czuł się żywy jak nigdy dotąd. Nagle wyskoczył ze zboża, a wtedy wszystko ucichło. Promienie słońca jakby nagle zbladły. Poczuł dziwny smród. Pod łapami zamiast przyjemnej pulchnej ziemi była jakaś czarna, rozgrzana, śmierdząca powierzchnia. Nagle usłyszał przerażający ryk i pisk. Odwrócił szybko głowę, by zobaczyć coś wielkiego i przerażającego. To coś z nieznaną dla kocięcia szybkością wbiegło w niego.
* * *
Tobby szybko podniósł głowę i chaotycznie się obejrzał. Nie było tu tego potwora. Okazało się, że to wszystko mu się tylko śniło. Rozejrzał się po miejscu, w którym się obecnie znajdował. Leżał na miękkim mchu, wokół niego leżało mnóstwo roślin. Większość z nich nie poznawał oprócz paru, na przykład... rozpoznał kępkę mchu. Normalnie by się nią pobawił, ale ta była ubrudzona dziwną, żółtą, śmierdzącą substancją. Rozpoznał też stokrotki i nasiona maku. Mama zawsze kazała mu jeść te drugie...
Tobby wstał by lepiej rozejrzeć się po tym miejscu, ale wtedy do jego nosa dotarł piękny zapach. Ślinka zaczęła mu lecieć z pyska. Odwrócił się, by zobaczyć czarno-białą kotkę trzymającą rybę. Cóż za piękna... ryba. Brzuch zaczął mu burczeć.
- O. Widzę, że wstałeś i jesteś głodny - uśmiechnęła się do kociaka. Tobby był wpatrzony w rybę jak na najpiękniejszy cud świata.
- Mogę trochę, proszę pani? - zapytał grzecznie, jak go mama uczyła. Kotka położyła rybę na ziemi
- Pewnie. Możesz zjeść ze mną. 
Kociak automatycznie pobiegł do ryby i zaczął zajadać. Kotka zaśmiała się cicho i też nachyliła się nad rybą, biorąc kęsa. Nie minęło 5 minut, a po rybie zostały same ości. Kociak oblizał pysk wesoły
- Dziękuję! - był bardzo wdzięczny kotce. Dawno tak dobrze się nie najadł.
- Nie ma za co. Jak masz na imię? Ja jestem Słodki Język. - zapytała. Tobby już wiedział, że ta kotka jest miła i przyjazna. Zaufał jej, mimo, że znał ją od parunastu minut.
- Jestem Tobby! Jesteś koleżanką tego, kocura co mnie uratował? - zapytał. Dokładnie pamiętał tego czarno białego kocura, który z jego punktu widzenia był miły i troskliwy, bo w końcu się nim zajął i zabrał go do tak pięknego miejsca.
- Masz na myśli Aroniowy Podmuch? Znam go. Owcze Futerko wspominała, że to on cię znalazł. Miło z jego strony, że cię w miarę szybko przyniósł. - przypomniała sobie, w jakim stanie trafił do niej Tobby. Cały mokry, wyziębiony, brudny. Kotka bała się, że kociak złapie jakąś morderczą dla kociąt chorobę jak zielony kaszel albo w ogóle się nie obudzi. Była nawet trochę zdziwiona, że kociak już ma energię do wesołego brykania.
- Muszę mu podziękować! W końcu był dla mnie miły! - nie było słów, by opisać jak Tobby teraz szanuje i uwielbia tego kocura. To był rodzaj sympatii, którą Tobby darzył każdego kota, który mu kiedykolwiek pomógł, a takich kotów nie było dużo w jego krótkim życiu. Szczerze mówiąc, Aroniowy Podmuch był drugim, oczywiście zaraz po matce kotem, który kiedykolwiek odezwał się do Tobbyego. Pierwsze tygodnie życia spędził na farmie. Ukryty dobrze przez Sarah, jego matkę. Jeśli widział jakieś koty to tylko z daleka. Raz odważył się do jednego podejść, ale ten odgonił go syczeniem.
- Aroniowy Podmuch? Miły? No dobrze - kotkę trochę zdziwił opis kocura. Kociaki zwykle nie były tak pozytywnie nastawione do dość pesymistycznego kocura.
- Mogę się z nim zobaczyć? Proszę, proszę proszę! - Tobby chodził w miejscu tryskając energia na lewo i prawo
- A nie bolą cię jeszcze łapki ? - zapytała Słodki Język z troską w głosie.
- Troszkę... ale mi to nie przeszkadza! Jestem silnym kocurem! - powiedział odważnie stojąc dumnie. Nastroszył futerko, by wyglądać na większego i silniejszego. W rzeczywistości wyglądał, jakby uderzył go piorun.
Czarno biała kotka się zaśmiała.
- Nie wątpię w to, ale nie mogę cię na razie wypuścić. - kociak mruknął zawiedziony po tych słowach - Ale nie martw się. Niedługo Deszczowa Gwiazda zdecyduje co z Tobą zrobić. - próbowała pocieszyć kociaka.
- Deszczowa Gwiazda? - kociak wyobraził sobie dużego kota z gwiazdami w sierści, całego przemoczonego od deszczu.
- Tak. Niedługo na pewno go poznasz. - uśmiechnęła się do kocięcia. Już wiedziała, że trudno będzie go utrzymać w jednym miejscu, ale jakoś sobie poradzi. Musi. Byle kociak nie wywrócił jej legowiska do góry nogami.

<Aroniowy Podmuch>

Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)