Od Ostróżki CD Konopii

Liliowa szylkretka od razu zrozumiała, co Konopia miała na myśli i niezwłocznie wycelowała szyszką w zdezorientowany pysk rudego wojownika. Rzucając najwspanialszym, wydała z siebie przeraźliwy okrzyk bojowy godny lwa i z prędkością światła sięgnęła po kolejną amunicję. Magiczne cuda natury przecinały powietrze, latając w każdą z możliwych stron, jednak ich zasoby szybko się ukończyły, co nieco przeraziło tortie. Zmartwionym wzrokiem spojrzała na siostrę, lecz ta z pewnym siebie uśmiechem wskazywała na wyciągniętego na ziemi wojownika. Pręgowany prawie w ogóle się nie ruszał, z pyska bezwładnie zwisał mu język a zielone ślipia zakryły się za białymi powiekami.
— Myślisz, że nie żyje? — zapytała się zadowolona liliowa, która nie do końca pojmowała ideę śmierci. — Wygląda głupiej niż zazwyczaj! — dodała wrednym tonem, przypominając sobie, że mamusia strasznie go nie lubiła. A skoro Bazylia tak uważa, oczywistym jest, że i jej córka ma do tej sprawy podobne podejście! 
— Chyba faktycznie go zabiłyśmy — odparła calico z zadowoleniem, a następnie wraz z siostrą skierowała się bliżej leżącego kocura. Ciemna prędko zmarszczyła nosek i z niesmakiem parsknęła. — O fuj, jak on śmierdzi! Trzeba uważać, żeby ten odór i nas nie zabił — zaśmiała się tajemniczo, a po chwili ciszy rzuciła na cętkowaną, próbując zakryć jej nosek łapą. — No dalej, bo jeszcze złapiesz jakieś śmiertelne choróbsko! Musisz zakryć czymś ten nochal! 
— W takim razie ty też, Konopio! — wysapała śmiesznie zduszonym tonem, usiłując zrzucić z siebie atakującą szylkretkę, co nie było proste. Siostra wczepiła się w jej liliowe futerko, a w dodatku objęła pyszczek, przez co pręgowanej powoli zaczęło brakować powietrza. Ostatnimi siłami odepchnęła trójkolorową i z obrażonym prychnięciem odskoczyła na bok. Jednak już moment później obie koteczki obchodziły dookoła zabitego przez szyszki kocura, który wytrwale trwał w swej pozycji, w poszukiwaniu czegoś na zakrycie pyszczków. 
— Ostróżko, znalazłam — oznajmiła radośnie zielonooka, podbiegając do zaintrygowanej kotki z mordką pełnym liści. Wypluła zieloną wiązankę na łapy jasnej i kontynuowała. — Możemy z nich zrobić osłonki na pyszczki, przez co będziemy bezpieczne i niczym się nie zarazimy.
— No dobra, ale jak chcesz to zrobić? — miauknęła z nieco mniejszym zapałem niż siostra, próbując nadziać na pazurek znalezisko calico. Przez chwilowe zafascynowanie pomysłem Konopii, która razem z nią nachylała się nad niewielką stertą starając się opracować nowy wynalazek, nie zauważyły zbliżającego się zagrożenia. 
— Bu! — krzyknął donośnie rudy wojownik, co skutkowało podwójnym piskiem ze strony przestraszonych kociaków. Skulone w niemal jedną całość, przywarły do siebie bokami i niepewnie spojrzały zza siebie. 
— Ej, ty miałeś nie żyć! — oburzyła się cętkowana kotka, wyskakując do przodu oraz mierząc starszego kocura surowym spojrzeniem. — Nie wiesz, że nie można powracać do życia bez uprzedzenia, łachudro? — skrytykowała go zjadliwie, jednak nawet to nie poruszyło brata Księżyca, który posłał córkom zawadiacki uśmiech.
— Dobrze, zapamiętam na przyszłość — obiecał, kiwając głową, by nadać własnym słowom większą wagę. Ostróżka uniosła powątpiewająco brwi, ale postanowiła zignorować wkurzającego mamę samca i wsłuchała się w jego dalszą wypowiedź. — Co powiecie na małą wycieczkę poza obóz? Wiem, że być może jesteście nieco za małe, ale na pewno nie powiecie o tym nikomu, prawda? — zaproponował, puszczając koteczkom oczko i zaczynając kierować się w stronę wyjścia z polanki. 
— Co o tym sądzisz? — mruknęła do calico zielonooka, starając się ukryć podekscytowanie świerzbiące ją w łapy. Gdyby to od niej zależało, to odstawiłaby całą niechęć skierowaną do kocura i od razu pobiegła odkrywać nowe tereny; nie mogła jednak zostawić siostry.

<Konopio? Nikt nie broni nam zabić taty po raz drugi>