Od Liliowej Łapy (Sadzawki)

Szylkretka czekała na ten dzień już od dłuższego czasu. Potokowa Gwiazda zawołał ją rano do swojego legowiska. Liliowa Łapa przez moment zastanawiała się, co przeskrobała. Zdecydowanie była grzeczną i posłuszną kotką. Na „liście jej wybryków” znajdowała się tylko jedna sprawa. Długi pobyt w legowisku uczniów. Ciągle miała wrażenie, że sprawia tym zawód wszystkim wokoło. Lawendowej Łapie, która stała się Lawendowym Strumieniem, Wierzbowemu Sercu, Żądlącemu Językowi, Omszonej Skórze, oraz całej reszcie rodziny i współklanowiczów. Westchnęła ciężko i skierowała się do legowiska lidera. Na miejscu zastała mentorkę, co jeszcze bardziej utwierdziło ją w przekonaniu, że coś przeskrobała. Córka Wschodzącej Fali stuliła, więc lekko uszy i czekała na wyrok. Jej zdziwienie jednak rosło, w miarę jak wysłuchiwała kolejnych słów ojca.
- Twoja mentorka Wierzbowe Serce twierdzi, że jesteś gotowa do mianowania. Na podstawie własnych obserwacji też tak uważam. Towarzyszyłem wam, przecież w kilku treningach – Potokowa Gwiazda uśmiechnął się ciepło, a serce Lilii podskoczyło radośnie.
Rzeczywiście, przywódca parę razy chodził na jej treningi z Wierzbowym Sercem, ale kotka w życiu by nie pomyślała, że chodziło o to. A co, by innego? – skarciła się w myślach. Uniosła śmiało głowę i otarła się o podbródek ojca, po czym to samo uczyniła z mentorką.
- Dziś przed zachodem czeka cię mianowanie. Nie spóźnij się! – przestrzegł ją lider z uśmiechem na pyszczku. Liliowa Łapa z entuzjazmem skinęła głową.
- Dziękuję, bardzo wam dziękuję! – pisnęła nieswoim głosem i wypadła z legowiska, chcąc przekazać całemu Klanu Klifu radosną nowinę. W miejscu zatrzymał ją jednak stanowczy głos Wierzbowego Serca.
- Zaczekaj chwilę! – parsknęła kocica, biegnąc wraz z swoją uczennicą. – Może chciałabyś się wybrać na ostatni trening z ciotką i zarazem mentorką?
Lilia okręciła się wkoło własnej osi. No tak. Ostatni trening. Po mianowaniu na wojowniczkę nie będą jej już potrzebne. Skinęła głową z entuzjazmem i wróciła do pręgowanej wojowniczki. Resztę dnia spędziły na pogaduszkach i polowaniu. Ten cudowny spokój został jednak zachwiany tuż przed ceremonią. Obie kotki były już prawie przy wejściu do obozu, gdy terminatorka się załamała.
- Nie dam rady – syknęła i upadła na trawę. – Nie dam, nie dam, nie dam!
Krótkotrwały atak paniki to było coś, czego doświadczała coraz częściej. Zwinęła się w ciasny kłębek i położyła na trawie, naciągając ogon na oczy. Jej ciało trawiły dreszcze.
- Oczywiście, że dasz Liliowa Łapo – Wojowniczka przesunęła jej ogon i zajrzała głęboko w oczy. – Chyba nie po to przeszłaś cały trening, by się wycofać, prawda?
Szylkretka odetchnęła głęboko i skinęła głową. Podźwignęła się i na, wciąż drżących łapach ruszyła do obozu, z mentorką łagodnie mruczącą za jej plecami. Stanęła przed podwyższeniem, w chwili, gdy Potokowa Gwiazda opuścił swoje legowisko.
- Ja, Potokowa Gwiazda, przywódca Klanu Klifu, wzywam moich walecznych przodków, aby spojrzeli na tę uczennicę. Trenowała pilnie, aby poznać zasady waszego szlachetnego kodeksu. Polecam ją wam jako kolejnego wojownika. Liliowa Łapo, czy przysięgasz przestrzegać kodeksu wojownika i chronić swój klan nawet za cenę życia?
- Przysięgam – Lilia przełknęła ślinę. W jej głosie nie było ani śladu wahania.
Przywódca uśmiechnął się delikatnie.
- W takim razie mocą Klanu Gwiazdy nadaję ci imię wojownika Liliowa Łapo, od tej pory będziesz znana jako Liliowa Sadzawka. Klan Gwiazdy cieni twoją mądrość i szybkość oraz wita cię jako nowego wojownika Klanu Klifu.
Po chwili Lilię ogłuszyły gratulacje i okrzyki radości. Sama trwała w chwilowym szoku.

<Ktoś?>