BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Owocowym Lesie!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

13 marca 2019

Od Fiołkowej Bryzy CD Owcy

To był pierwszy raz. Pierwszy raz w życiu Fiołkowej Bryzy, kiedy ta nie wiedziała zupełnie co ma robić. Jej umysł nie pracował, nie potrafiła myśleć logicznie, jedyne co zdążyła zrozumieć to to, że oba koty otaczają płomienie, które dosłownie zacieśniały krąg. Serce biło jej jak szalone, adrenalina w jej ciele osiągnęła najwyższy poziom, zaś sama szylkretowa koteczka otworzyła pyszczek, wydając z siebie przeszywający kości wrzask. 
Ogień dorwał się do jej futra, zajmując bark, jednak z każdą sekundą coraz bardziej się rozprzestrzeniał. Ból był przeraźliwy, czuła, jakby ktoś wbijał jej tony igieł w grzbiet, łapy, ogon... dosłownie w każdy centymetr jej młodego ciałka. Nie miała siły wstać, dławiła się dymem, czuła, że jest dosłownie łapami w klanie gwiazd, do momentu, aż nie usłyszała znajomych głosów, szczególnie jednego.
Mama Brzoskwiniowa Gałązka.
Zebrawszy wszystkie siły, podniosła się z ogromnym trudem, kilka razy upadając przy tym na pysk. W końcu jednak, udało jej się. Kaszląc głośno, popatrzyła załzawionym okiem na czarno-białego kocura, po czym wydała z siebie przeraźliwy charkot:
- Obyś zdechł, szczurze!
I wybiegła z kręgu płomieni. Ból dawał o sobie się we znaki, jednak w tejże chwili, tylko motywował ją do działania. Na drżących łapach dobiegła do drogi grzmotu, czując żrący zapach asfaltu kaszlnęła głucho, cofając się o krok. Szybko jednak ruszyła przed siebie, nie zważając na ryzyko rozjechania. W bieg wkładała wszystkie siły jakie jej tylko pozostały, wiedząc, że to nie zabawa i ona naprawdę może spalić się żywcem. Słyszała czyjeś głosy wyraźniej, gdy rzuciła się na piasek, wzniecając przy okazji tumany kurzu, chcąc ugasić płomienie. Jednakże to nie wystarczyło, pozostała jej ostatnia deska ratunku - woda. W szaleńczym sprincie o życie, puściła się przez całe terytorium klanu burzy, błagając, by dotrzeć do wartkiego zbiornika jak najszybciej. 
- Woda...
Szepnęła do siebie, widząc przez łzy ciemną, ruszającą się poświatę, która odbijała blask księżyca. Szum wody tylko utwierdził ją w przekonaniu. Więc niewiele myśląc - wskoczyła do strumienia, rozchlapując ciecz na wszystkie strony. Nie przewidziała tylko jednego; nie potrafiła pływać.
Pozbywając się jednego problemu, sprowadziła na siebie drugi.  Wychyliła głowę ponad taflę, biorąc potężny haust powietrza , by zaraz znowu znaleźć się pod powierzchnią, przebierała łapami, starając się cokolwiek zrobić.W końcu jej łapy zahaczyły o coś. Kamień! Korzystając z okazji odepchnęła się od niego, przednimi łapami lądując na brzegu. Z trudem wciągnęła się na twardy grunt. Cała drżała z zimna i bólu, wzrok jej się mazał, głowa bolała niemiłosiernie. Kocica kaszlnęła raz, drugi, trzeci, aż zwymiotowała wodą, po czym padła na ziemię nieprzytomna. Ostatnie to, co usłyszała to krzyki Brzoskwiniowej Gałązki i Ciernistej Gwiazdy.
~~***~~
Księżyc. Minął księżyc od zdarzenia, w którym Fiołeczek została niemalże spalona żywcem, a uszła od tego z cudem. Chyba cały klan zauważył w jak ciężkim stanie jest ich liderka. Nic dziwnego, utrata życia, zaginięcie Księżycowego Płatka, utrata jednego życia, śmierć Skowronkowej Łapy oraz fakt, że jej drugie dziecko mogło umrzeć, nie wpłynął za dobrze na buraskę, oraz jej partnerkę, a także całą rodzinę przywódczyni. 
- Nie wiem, Cierniku, Brzoskwinko... jest bardzo słaba - jak przez mgłę do jej uszu dotarł cichy głos m a s y w n e g o medyka, Burzowego Serca. Bicolorka stęknęła głucho, poruszając, jej zdaniem, ciężką głową - Nałożyłem jej okłady z mięty i mokrego mchu, mam nadzieję, że się zagoją... - dodał bury kocur. Kolejnym co usłyszała młoda wojowniczka, były kroki a następnie poczuła mokry język na swoim policzku.
- B-boli... - szepnęła, krzywiąc pyszczek, po czym otworzyła powoli oko. Nie miała siły ani obrócić głowy, ani jej podnieść, czuła, jakby coś wgryzało się jej w ciało. Po prostu leżała nieruchomo, powtarzając niczym mantrę słowo "boli".

< Cierniu? >
Posted by
.

1 komentarz:

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)