Kotka obserwowała jak grupa kotów wychodzi z obozu. Wschodząca Fala wymieniła ostatni czuły gest z partnerem i swoimi dziećmi po czym cały orszak ruszył na zebranie. Wiatr cicho szmerał w gałęziach napawając ją dziwnym niepokojem. Nie był typowy, cichutki i kojący, bardziej rwący i zwiastujący jakieś niebezpieczeństwo. Na dworze robiło się co raz chłodniej przez co Głuszcowa Łapa miała ochotę już wracać. Spojrzała na dwójkę kociaków rzucających się po kolorowych liściach, nie zważających na ciężkie warunki pogodowe jakie zaczęły się pokazywać. Terminatorka miauknęła imitując dźwięk skowronka. Ta ten znak jej pociechy poderwały się z ziemi biegnąc do mamusi ile sił miały w łapkach. Chłopcy od razu wbiegli do żłobka przepychając się w przejściu. Oczywiście, silny Baranek wygrał gramoląc się pierwszy do ciepłej jaskini. Głuszcowa Łapa spojrzała na nich z miłością po czym lekko przygasła przypominając sobie ostatnią rozmowę z liderem. ,,Opuszczam ich...ale przecież nie na zawsze, uspokój się! Będziesz ich odwiedzała, idiotko. Po prostu, wracasz do swoich prawdziwych obowiązków" skarciła się i z zaciętą miną wkroczyła do żłobka.
Leżąc na ciepłym mchu rozmyślała póki ktoś jej nie przeszkodził. Kotka obejrzała się na bok i dostrzegła swoją matkę, Żądlący Język. Starsza wojowniczka wzięła głęboki oddech patrząc na swoje wnuki. Jej wzrok zdradzał wszystko, była niezwykle dumna.
- Mogę?- zapytała i poklepała miejsce obok córki łapą. Głuszka zgodziła się kiwnięciem głowy. Starsza kotka położyła się łapą lekko muskając jaśniutkie futerka.
- Co cię tu sprowadza?- zapytała bez ogródek królowa poruszając nerwowo ogonem. Jej relacje z matką pogorszyły się drastycznie od czasu gdy urodziła. Jej rodzice prawie jej nie odwiedzali, dobrze wiedziała, że jej nienawidzą. Ale tak nie było. Prawda była znacznie prostsza: nie mogli patrzeć na swoją córkę i na jej dzieci ponieważ dobrze wiedzieli jak okropnie zawiedli jako rodzice, nie broniąc swojego dziecka przed niebezpieczeństwem świata. Czuli się winni.
- Przyszłam zapytać jak się masz...słyszałam chcesz wrócić do treningu.
- Tak...najwyższa pora. Dziećmi ma się zająć Wschodząca Fala. Trochę mi szkoda znowu ją uziemiać, ale nie mam wyboru- mruknęła Głuszcowa Łapa przysłaniając ogonem puszyste kulki- a jak siostry?
- Bardzo dobrze, Jaszczurka została wojowniczką. Jesteśmy z niej tacy dumni- zamruczała Żądlący Język poruszając wąsami. To był błąd. Wiadomość o mianowaniu jej siostry zbiła Głuszkę z łap. Czyli została tylko ona...ona jedyna z rodziny bez ukończonego treningu. Wściekłość wybuchła w niej z ogromną siłą. Królowa musiała powstrzymać krzyk który cisnął się w jej gardle, nie mogła pozwolić mu wyjść. Miała dość tego, że wszystko wszystkim wychodziło, że to ona zawsze dostawała co najgorsze od życia. Próbując się opanować wysyczała przez zęby:
- Wyjdź.
Chłód z jakim powiedziała to słowo przeszył serce Żądlącego Języka. Kotka w końcu zrozumiała co czuła jej córka. Jak wielką nienawiść do siebie i ich żywiła. W końcu zrozumiała. Kompletnie zdezorientowana i rozbita chciała coś powiedzieć, pocieszyć swoje dziecko, dać nadzieję, że teraz się poprawią. Jednak ponowne spojrzenie na swoje wnuki dało jej do zrozumienia, że najlepsza będzie prawda.
- Głuszko, kochanie...przepraszam, że jestem taką paskudną matką. Ale ja...nie mogę. Czuje się tak okropnie z faktem, że masz potomstwo, że nie zrobiłam niczego aby cię przestrzec...
- Zrobiłaś, trochę za późno- parsknęła kotka uderzając mocno ogonem- wydaje ci się, że wszystko jest ok, że daje sobie radę fantastycznie. Nie, jest okropnie! Jestem młoda, spieprzyłam sobie całe życie, wszyscy mnie nienawidzą, a ci których coś obchodzę, użalają się nad moim losem traktując mnie jak pokrzywdzone dziecko. Do tego, już nigdy nie...- tutaj zatrzymała się w ostatniej chwili chcąc wykrzyczeć ,,nigdy nie zobaczę tego parszywego śmiecia, ojca moich dzieci" ale powstrzymała się- myślicie cały czas o sobie, jak wam jest ciężko. A co ze mną? Wspiera mnie tylko Wschodząca Fala i okazjonalnie Potokowa Gwiazda. Zachowują się jak moi rodzice, bo moi rodzice nie potrafią przyjść, posadzić tyłka na ziemi i zapytać jak się mam bez rzucania mi pełnych wyrzutów i boleści spojrzeń!
Po raz pierwszy w życiu Głuszcowa Łapa wybuchła. Poziom wściekłości przekroczył wszelkie normy, musiała z siebie to wyrzucić. Żądlący Język zamarła a do jej oczu napłynęły łzy. Chciała płakać, jak nigdy dotąd. Czuła się okropnie, co gorsza, wszystko o co została oskarżona było prawdą. Mogła jedynie załamać łapy i prosić.
- Wybacz mi kochanie...proszę.
- Pomyślę mamo. Pomyślę.
Po tej rozmowie szylkretka przytuliła swoją córkę i opuściła żłobek. Z oczu terminatorki nie wypłynęła ani jedna łza. Jej serce skamieniało. Nie miało siły już na smutek i rozpacz, więc okryło się grubą warstwą pyłu i głazów. Głuszcowa Łapa była inną kotką. Przynajmniej tak się jej zdawało.
Około ranka, kiedy na niebie pojawiała się jutrzenka, do obozu wróciła ekspedycja z zebrania. Gdy tylko pozostali wojownicy zobaczyli zmasakrowane koty oblepione pyłem, z czerwonymi oczami, zrozumieli, że coś strasznego się stało. Na przedzie kroczył Potokowa Gwiazda podtrzymywany przez swojego syna. Kulał lekko na jedną łapę a jego oczy przepełnione były smutkiem, zwątpieniem i zmęczeniem. Niemal od razu u jego boku pojawiła się kochająca partnerka pytając o to co się stało. Jednak lider był zbyt osłabiony aby powiedzieć cokolwiek. Wskazał pyskiem na Liliową Sadzawkę. Kotka opowiedziała wszystko dokładnie ze szczegółami. Podczas jej opowieści Lisia Łapa i Jaszczurczy Język położyli bezwładne, nadpalone ciało Klonowej Sadzawki na środku. Bliskie jej koty zebrały się obok żegnając przyjaciółkę. Para niebieskich ślepi błysnęła w przejściu do żłobka. Była to Głuszcowa Łapa. Ze spokojem obserwowała przerażone koty i słuchała opowieści swej kuzynki. Chudy ogon szylkretki chodził powoli oddalając się i przybliżając. Terminatorka utkwiła oczy w martwym ciele swojej mentorki. Lekkie ukłucie smutku zagościło w jej sercu, po za tym nic innego.
- I teraz ty jesteś martwa- zadrwiła sucho przypominając sobie wszystkie momenty w których Klonowa Sadzawka rzucała ją na ziemię krzycząc głośno ,,nie żyjesz"- a ja stoję.
Deszcz dalej uderzał o ziemię tworząc wielce żałobną nutę. Przygrywał mu wiatr porywając do tańca gałęzie które wywijały kółka w jakże smutnych pląsach.
BLOGOWE WIEŚCI
BLOGOWE WIEŚCI
W Klanie Burzy
Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkęW Klanie Klifu
Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?W Klanie Nocy
Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.
W Klanie Wilka
Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).
W Owocowym Lesie
Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.
W Betonowym Świecie
nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.MIOTY
Mioty
Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)
Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)
Miot w Klanie Burzy!
(Brak wolnych miejsc!)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz