Od Rudzika C.D. Pszczółki

Rudzik zamruczał z dumą patrząc na swoją cudowną córkę, wiedział że nie powinien jej tak nazywać, nawet w swojej głowie, ale gdy widział te piękne kociaki nie mógł powstrzymać swojej bezgranicznej i ogromnej miłości do nich.
- Myślę, że mamy dla takiej utalentowanej przyszłej medyczki jak ty idealne zajęcie - powiedział i polizał ją w czoło. - A-albo wojowniczki, cokolwiek wybierzesz. Mam tylko nadzieję, że będziesz nas odwiedzać. A teraz pomożesz nam rozłożyć ru-rumianek, co ty na to?
Rudzik, mimo że nie miał na to za bardzo wpływu, starał się nie jąkać ani zachowywać jak paranoik przy swoich dzieciach. Chciał być dla nich poniekąd wzorem skoro jeden z ich rodziców umarł przy porodzie, a drugi uczył ich nienawiści do wszystkich wokoło. Nie chował do Leśnego Strumienia żadnej urazy za to, wprost przeciwnie, bardzo lubił kotkę nawet jeśli nie rozumiał czemu się tak czasami zachowuje, ale nie chciał bezsilne patrzeć jak uczy oszukiwać i kłamać jej niewinne kociaki.
- Tak! - krzyknęła zachwycona Pszczółka.
- .. Jak on wygląda? - dodała zaraz.
Rudzik złapał jeden z kwiatków i pokazał córce, po czym delikatnie upuścił go za jej uchem, na co ta cicho zachichotała.
- Ślicznie wyglądasz Pszczółko- pochwalił ją Mały.
- Nie, bo ty! - pisnęła nagle kotka i rzuciła w drugiego medyka kolejnym rumiankiem, który wylądował na jego dużej, białej łapie.
Po chwili cała trójka obrzucała się radośnie kwiatkami, robiąc w legowisku niezły bałagan, na który pierwszy zwrócił uwagę po dłużej chwili Rudzik.
- Myślę, że teraz s-sprzątanie zajmie nam z trzy razy dłużej - westchnął.
- Ale było warto - skomentował szybko Mały, a Pszczółka pokiwała głową.
Rudzik szybko wylizał z jej sierści rośliny, po czym pokazał miejsce w którym przechowywali rumianek. Znajdowało się ono dosyć wysoko, a na pewno za wysoko dla kociaka, na dużym głazie, który służył im za półkę. Kotka chyba również to zauważyła, bo spojrzała wymownie na ojca, który od razu złapał ją za kark i położył sobie na plecach, żeby mogła dosięgnąć wnęki w skale. Okazało się jednak, że jego marny wzrost nie wystarczył, a półka nadal pozostawała poza ich zasięgiem, mimo, że Rudzik praktycznie stał na samych końcach palców. Gdy już miał zrezygnować i poprosić Małego o wzięcie kwiatów, poczuł jak odrywa się od ziemi, na co zaskoczony pisnął. Obrócił się szybko i zobaczył, że srebrno-biały medyk podniósł go i podsadził tak, że teraz razem z córką mogli uporządkować roślinę.
- Dziękuję baldzo Mały - zaćwiergotała podekscytowana nową wysokością na której się znajdowała Pszczółka w stronę dużego kocura, po czym oparła swoje przednie łapki o głowę Rudzika. Jej rodzic zaśmiał się cicho i z dumą obserwował, jak kotka układa kwiaty rumianku.

****

Całe poczucie winy wróciło do niego kiedy zobaczył zimne i zakrwawione ciało Leśnego Strumienia leżące na środku obozu.
Nie był w stanie uratować Pszczelej.
Mały jak i cały obóz próbowali przekonać go, że było inaczej, jednak to on był głównym medykiem i to on wtedy zawiódł ją, jej dzieci i jej partnerkę.
Kątem oka zobaczył jak Pszczółka wybiega ze łzami w oczach ze żłobka, a rude futro Rudka minęło gdzieś między łapami Czereśni, która posyłała mu teraz bezsilne spojrzenie. Medyk chciał podbiec do ciała martwej kotki, jednak szybko zawrócił na pięcie i podbiegł do legowiska królowych, gdzie z otwartymi szeroko oczyma stał Dymek.
- Judziku co się sta-
- Cii.. - zamruczał cicho Rudzik, przykrywając kociaka ogonem i wylizując mu energicznie futerko. - N-nic się nie dzie-dzieje..
Czuł jakby miał się zaraz rozpłakać, ale za wszelką cenę nie mógł pozwolić żeby i Dymek zobaczył ich matkę w takim stanie, z rozprutym brzuchem i całą we krwi, aż trudno było ją rozpoznać. Rzucił spojrzenie w kierunku wejścia, gdzie stał Mały, i gestami nakazał mu opatrzyć ciało żeby nie wyglądało tak okropnie, a uzdrowiciel chyba domyślił się o co chodzi, bo szybko wybiegł. Po chwili, która trwała w nieskończoność, syn Jagódki w końcu wstał i na sztywnych łapach poprowadził Dymka do ciała matki, która leżała teraz cała w liściach i pajęczynach. Kociak na początku nie wiedział co się dzieje i spoglądał na współklanowiczów, jednak szybko zrozumiał i dołączył do swojego rozpaczającego przy głowie matki rodzeństwa, a za nim poszedł ze zwieszoną głową Rudzik, który już nawet nie próbował powstrzymać płaczu. Wtulił głowę w zakrwawioną szyję wojowniczki i pozwolił łzom płynąć, aż nie miał już siły na łkanie. Dzieci Pszczelej również chyba wyczerpały swój zapas łez, bo siedziały od jakiegoś czasu cicho i pustym wzrokiem patrzyły na matkę. Otulił je delikatnie swoim małym ciałem, próbójąc ogrzać je nieco, bo spędzili za żłobkiem dużo czasu i zaczynało być coraz zimniej, a po chwili dołączyli do niego Czereśnia i Mały, razem ocieplając jego dzieci i nawzajem je wylizując, rzucając co jakiś czas pokrzepiające, ale puste dla uszu kociaków słowa. Pomimo to żadne z nich nie powinno być teraz same i Rudzik zamierzał zająć się nimi najlepiej jak potrafi, nawet jeśli nie będzie mu dane wcielić się w rolę ojca. Poczuł jak Pszczółka podczołguje się do niego i kładzie się na jego łapach, na co ułożył swój pysk koło niej i cicho zamruczał pokrzepiająco.
- Wiem co czujesz kochanie, j-ja.. ja też straciłem swoją matkę. I chcę żebyś wiedziała, że nie jesteś teraz sama. Masz nas i swoje rodzeństwo, więc płacz ile potrzebujesz, będzie ci lepiej. My zawsze będziemy przy tobie i twoje mamy też, jestem pewny, że gdzieś ciebie obserwują i będą zawsze z ciebie dumne.
<<Pszczółka? >>