BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot u Samotników!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

26 czerwca 2018

Od Dymka CD Popiół

Z początku Dymkowi podobała się zabawa, ale potem cały czas był łapany. Widocznie nie był zbyt dobrym ganiczo-łapaczem. Całe szczęście nie należał do tych szybko się poddających. Musiał pomyśleć (a w tym był akurat bardzo dobry). Jego siostrzyczki były o wiele drobniejsze niż on, więc skakały po śniegu jak kuny. Strasznie się przy tym zakopywały w śniegu. A co on może? Hmmm… miał duże łapki. Nie zapadał się tak śniegu i…
-Nie stój tak jak drzewo! Ty gonisz! - Wąsik pacnął go łapką i wszyscy zaczęli od niego uciekać. No tak, przecież oni wciąż grają. Swoją nową wiedzę Dymek postanowił wykorzystać. Ustawiał łapki tak by się nie zapaść, aż w końcu:
-Złapałem cię! Ty teraz gonisz! - Tęcza była wyraźnie zaskoczona, jednak zaczęła ganiać dzieciaki. Widać, że wszystkim się to podobało. Dymek był spełniony. Był w czymś dobry! Napawało go to dumą. Zabawa została zakończona sukcesem. Wszyscy zmęczeni, udali się na posiłek. Znaczy Dymek, Tęcza i Lasek poszli pić mleko, a Wąsik, Noc i Popiół poszli do miejsca ze zwierzyną.
Po powrocie starszych Dymek mógł zauważyć, że jest coś z Popiół nie tak. Pozostawił drzemiące siostry i podszedł do niebieskiej koteczki.
-Coś… coś jest nie tak? - zapytał z troską w głosie. Dość dojrzale jak na małego kocurka.
-Ah! To ty. Nie nic mi nie jest. Nie powinieneś teraz spać? - odparła oschłym tonem. Nie chciała by wtrącano nos w jej sprawy. Dymek nie ukrywał, że go to poruszyło.
-Chciałem być tylko miły. Widzę, że coś ci się dzieje. Może i jestem mały, ale nie głupi. A już napewno nie ślepy. - odpowiedział dość surowym tonem czarnuch. Potem powrócił do łagodnej tonacji  - Co ci jest?
-Eh… jesteś szczery, prawda? - spytała Popiół, z tonem tak poważnym, że aż do niej niepodobnym.
-Tak się składa, że nawet za bardzo. - kocurek uśmiechnął się głupio. Po chwili jednak spoważniał. Kotka kontynuowała:
-Widzisz, moje rodzeństwo jest piękne. Noc jest podobna do matki, a Wąsik ma kolorowe oczy! A ja? Nie jestem nawet do rodziców podobna. Nie jestem tak piękna. W ogóle nie jestem piękna. Mam szarą, nijaką sierść zupełnie niepodobną do nikogo z mojej rodziny. Nie mam żadnych talentów. Nawet nie wiem czy jestem z nimi spokrewniona. Co o tym myślisz? Jaka ja jestem? - Dymek zastanowił się chwilę. Miał być szczery. Taki więc będzie.
-Jesteś zupełnie niepodobna do swojej rodziny, to prawda., ale to czyni cię wyjątkową. I jesteś PRZEPIĘKNA. Twoje siwe futerko ma takie fajne cętki, i białe plamki. I jesteś SUPER ZWINNA. Widziałem jak łapiesz piórka, i jak biegasz gdy bawiliśmy się w berka. Też bym tak chciał, naprawdę! No i jesteś NAJMĄDRZEJSZA. No dobra, Mamusia i Tatuś są mądrzejsi. Za to ty wiesz tak dużo rzeczy, o wiele więcej niż ja. Jesteś NIESAMOWITA. - czarnuch przytulił uśmiechniętą Popiół. Nie spodziewała się takiej odpowiedzi. Zwłaszcza od tak małego kotka.
-D-Dziękuję.
-Nie ma sprawy. - kocurek uśmiechnął się do niebieskiej kotki.
-N-Nie, naprawdę dziękuję. - lekko drżącym głosem powiedziała Popiół. Szczerze, to wstydziła się trochę rozemocjonowania. Ale to było bardzo miłe…
Z nieba zaczęły opadać płatki śniegu. Podekscytowany Dymek jakby zapomniał o całej sytuacji. Podskoczył i prawie że krzyknął:
-Popiół, Popiół! Śnieg! Chodźmy oglądać śnieg!
< Popiół? Nawet nwm co to w zasadzie jest, starałam się, ale wyszedł taki gniot. Sorki. -.- >
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)