BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot u Samotników!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

25 czerwca 2018

Od Dymka C.D Popiół

Mały kocurek chwiejnym krokiem podszedł bliżej do Popiół.
-A kim jestes? - zapytał. Kotka zastanowiła się chwilę nad odpowiedzią, po czym odparła:
-Eh, tak jakby twoją ciocią…? - powiedziała, nie ukrywając lekkiego zmieszania.
-... Ciocią? - czarnuch pierwszy raz spotkał się z tym pojęciem.
-No, to jest wtedy, gdy twoja mama lub tata mają siostrę. Dla ciebie ta siostra to ciocia. - Dymek przez chwilę przyswajał tę informację. Nie bardzo rozumiał dlaczego Popiół miałaby być siostrą Mamusi, przecież jest o wiele mniejsza, nie podobna jak siostra, ale zaakceptował ten fakt.
-Ciocia! - z tymi słowami przymiział się do niebieskiej koteczki, którą zdecydowanie zaczął darzyć sympatią.
-N-Nie, nie nazywaj mnie ciocią! Popiół, okej? - spojrzała na kocurka, który przeżywał poważnego “laga mózgu”. Kotka pożałowała trochę wyjawienia znaczenia słowa, bo teraz namieszała małemu w głowie. Jednak Dymek odblokował się po chwili, po czym zapytał, lekko krzywiąc główkę:
-Popiół, a cy ty miałas… psygody? -kocurek zrobił wielkie, proszące i pełne nadziei oczy.
-Raczej nie… - Odpowiedziała Popiół. Kocurek widocznie się zawiódł.
-Ale!... Wiem sporo rzeczy. - na te słowa czarnuch wręcz podskoczył. Kotka zaczęła mu opowiadać to, co wiedziała, wyraźnie dumna. W końcu zaimponowała małemu siostrzeńcowi, a Noc i Wąsik nie mieli takiego osiągnięcia na koncie.
W międzyczasie do słuchania przyłączyły się siostry Dymka, Las i Tęcza. Różane Pole uśmiechnęła się serdecznie do Popiół. Widać było, że była zmęczona niańczeniem kociaków, w szczególności Las, której energia jakby nie miała końca. Matka kociąt poszła się zdrzemnąć, a tymczasem Popiół ściągnęła rodzeństwo, Noc i Wąsika, na zabawę. O dziwo nawet Dymek próbował łapać piórka, które sprezentowało im ich młode wujostwo. Za to Tęcza przez chwilę trzymała się z boku, trzęsąc się zimna, potem poszła do matki.
Styrane kociaki poszły spać. Różane Pole liznęła swoje dzieci za uszkiem każde po kolei, a następnie położyła się, by je ogrzać. Później dołączył do nich Błotnisty Pysk.

---

Minął może kwartał i trochę. Dymek znalazł sobie świetne zajęcie. Kiedy Las gania za Tęczą i zmusza ją do zabawy w „niby-walkę”, on siedzi i patrzy na padający śnieg. Fascynował go. Jak opadał, tak leciutko, wirował wraz z powiewami wiatru, niby tańczył… nie to, co sam kocurek. Masywne ciałko nie pozwalało mu na zostanie płatkiem śniegu. Jednak kto zabroni mu podziwiać? Nagle zaczepiła go Lasek, w towarzystwie Tęczy, która podążała za siostrą jak cień. Ostatnio wywnioskował, że to dlatego, gdyż przeciwieństwa się przyciągają. Czy coś podobnego, tak słyszał od Tatusia.
-Dymek, zróbmy razem coś fajnego!
-C-Co…? - kocurek został wyrwany z zamyślenia.
-No wiesz, pobawmy się! Albo… no wiesz! Razem?
-No nie wiem, tak się składa. - odpowiedział poirytowany. Był zajęty i mu przerwano. Potem uśmiechnął się, bo przecież nie chciał denerwować siostrzyczki.
-Może… - Tęcza, która zwykle siedzi cicho odezwała się. Rodzeństwo wyczekująco na nią spojrzało.
-Może spytajmy się Mamy, co fajnego możemy zrobić?...
Kociaki wspólnie stwierdziły, że to dobra decyzja. Mamusia zawsze wie najlepiej. Czekoladowa kotka właśnie rozmawiała z Jaskółczym Śpiewem, zapewne o jakichś mamusiowych sprawach.
-Mamo! Mamo! Co fajnego możemy porobić? - spytała Las. Matka krytycznie spojrzała na kociaki. Te od razu złapały aluzję.
-Witaj Jaskółczy Śpiewie… - zbiorowo powiedziały kociaki, przeciągając każde słowo.
-Witajcie kochani. - Jaskółczy Śpiew odpowiedziała, z typową dla niej wyższością w głosie.
-Mamooo…? - kontynuowała Lasek.

< Las? Tęcza? >

Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)