BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(Brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

15 kwietnia 2018

Od Srebrnej Łapy

Zaśnięcie w nowym miejscu o dziwo przyszło mu łatwo. Co prawda, brakowało my Cyprysa, Jagódki i Lwiątka, wiedział jednak, że Ci wkrótce dołączą do niego w tym legowisku. Było jedynie kwestią czasu, nim oni również staną się terminatorami. W miękkim, wygodnym legowisku, aż ciężko było mu ponownie otworzyć oczy. Usłyszał nad sobą ciche westchnięcie, a następnie ktoś potrącił go łapą. 
– Terminator, którego nie trzeba budzić. Czy o tak wiele proszę? – Otworzył oczy, rozpoznając głos Rozżarzonego Popiołu. Mentor stał nad nim, uśmiechając się lekko. Srebrny poderwał się z miejsca, zadowolony.
– To już? – zapytał, szczerząc się – Idziemy na trening? Taki prawdziwy? – Żar zaśmiał się, słysząc jego ekscytację. Pokręcił jednak głową, gasząc jego entuzjazm.
 – Nie dzisiaj – odparł, po czym wskazał głową na wejście – najpierw trzeba Cię zanudzić. Chodź, zjesz coś, a potem pokażę Ci nasze tereny. 
Srebrna ŁApa posłusznie ruszył w ślad za swym nauczycielem, wędrując do stosu. Imbirowa Łapa i Szeleszcząca Łapa zanieśli coś królowym, więc tym nie musiał się martwić. Pochwycił w pyszczek niewielką rybkę, której kolejne kęsy zdawały się znikać w jego gardle, nim jeszcze się pojawiły. Tak bardzo chciał już wyjść z obozu!
– Hej! – mruknął Rozżarzony Popiół, patrząc na swego terminatora – uważaj na ości.
Srebrny poruszył wymijająco ogonem.
– Jakie tam oś... pfu! – Z jego pyszczka na ziemię upadła ość, która to wcześniej ukuła go w język. Żar pokręcił głową rozbawiony, widząc ową scenę. Czekały go długie księżyce, w towarzystwie tej narwanej, włochatej kulki. Chyba powinien już się zacząć przyzwyczajać. 
Kiedy posiłek nareszcie dotarł do końca, uczeń i mentor zakopali szczątki ryb i opuścili teren obozu. 

~*~

Z gracją jemu godną przeskoczył na kolejny głaz, jednak cały efekt zepsuła tylna łapa, która ssunęła się lekko, zupełnie tak, jakby miał się potknąć. Szybko zapanował nad swawolną kończyną i ruszył dalej, zmniejszając odległość, jaka dzieliła go od mokradeł. Jeszcze jeden, może dwa susy, a będzie na miejscu. Niestrudzony dotarł więc na drugi brzeg, aby następnie Rozżarzony Popiół stanął nieopodal i rozpoczął.
– Przed nami Mokradła, jak już mówiłem – urwał na moment, po czym chrząknął, a gdy się ponownie odezwał, jego głos przyjął majestatyczną, trochę zabawną formę. – Nie znajdziesz tutaj ryb, masz jednak inne pole do popisu. Ptaki często polują tutaj na żaby. Co prawda, po Porze Łysych Drzew jest ich mało, ale nowe liście już pojawiają się na drzewach, więc niedługo, jeśli szczęście dopisze, może sam jakiegoś upolujesz. Tym czasem, idziemy dalej.
Srebrna Łapa kiwnął głową. Nie mógł się doczekać, aby móc już polować na ptactwo.

~*~

Z nutką żalu wracał do obozu. Tereny Klany Nocy były tak niezwykłe i ciekawe! Ciężko było mu mówić o monotonii... a szczególnie Płaczący Strażnik zrobił na nim dobre wrażenie. Był taki dumny i wielki, a jego liście z gracją opadały tak nisko, że gdy stanął na dwóch łapach był w stanie dotknąć nosem jednego z nich! Bardzo chciał tam jeszcze wrócić. W drodze powrotnej Żar odpytywał go z wiedzy o klanach i wyszło na jaw, że nie wie zupełnie nic. No dobrze, znał hierarchię i nazwy innych klanów, z opowiadań Sarny, jednak to było wszystko. Ciężko było mu nawet powiedzieć, z kim graniczyli. Rudy kocur, odkrywając to, stwierdził, że następnego dnia czeka go porządny wykład. Obiecał mu jednak, że zaczną także treningi praktyczne, co ucieszyło kocurka. Chciał mu pokazać, że już trochę potrafi! Pochwycił swój posiłek i już miał ruszyć do grupy terminatorów, która jadła, gdy dostrzegł jednego kocura, oddalonego od innych. To był Jasna Łapa, pieszczoch, którego jakiś czas temu Pierzasta Gwiazda przyjęła do klanu. Wszyscy zawsze traktowali go z dystansem, co nie koniecznie dziwiło van'a, jednak było trochę... nie fair? Tak samo, jak Srebrna Łapa, nie pochodził z Klanu Nocy. Może i zaczął swoje życie z jedzeniem od dwunogów, ale czy to jego wina? Srebrna Łapa wyprostował się i ruszył w kierunku jasnego kocura, stając nad nim.
– Cześć – powiedział z uśmiechem – mogę się przyłączyć?

< Jasna Łapo? >

1 komentarz:

  1. A właśnie myślałam by ci napisać XD
    ~ Flightmareł

    OdpowiedzUsuń