Arlekin zmierzył ją poważnym wzrokiem. Jej kontuzja ciągnęła się już zbyt długo. Ona sama czuła się o wiele sprawniejsza, chociaż psychicznie bardziej zmęczona, niż kiedykolwiek. Ostatnie dni były katorgą i wręcz chciałaby poczuć ból w łapach. Chciałaby odwrócić swoją uwagę od minionych wydarzeń. Żeby bolało ją na zewnątrz, nie w środku. Wiedziała jednak, że nie może. Księżycowa Łapa odszedł i nic tego nie zmieni. Teraz chciałaby po prostu wspierać swoją siostrę.
– Cóż. – Gradowa Mordka uśmiechnął się pod nosem, patrząc na łapy kotki. – Wygląda na to, że nie ma sensu cię dłużej zatrzymywać. Powiem Lamparciej Gwieździe, że wracasz do treningów.
Chciała wyrazić entuzjazm. Uśmiechnąć się. Może podskoczyć? Nie była jednak w stanie.Spojrzała ze wdzięcznością na kocura.
– Dziękuję ci, Gradowa Mordko – powiedziała cichutko – za wszystko.
Jej duma nie pozwalała przeprosić. Mimo że tyle razy się z nim kłóciła, sprzeciwiała, denerwowała. Wiedziała, że chciał dobrze, bezczynność sprawiała jednak, że wychodziła z siebie. Nie była to wina żadnego z medyków, jednak to z nimi miała codzienny kontakt. Czasem po prostu tak jest, że wyżywamy się na tych, którzy najbardziej nam pomagają. Mogła jednak mu podziękować.
– To mój obowiązek – powiedział, patrząc na nią smutno. Bura przekrzywiła łebek, patrząc na medyka.
– Mimo wszystko, byłam bardzo uciążliwa – powiedziała, grzebiąc łapą w ziemi. Pożegnała się z kocurem i ruszyła spotkać się ze Rdzawym Ogonem. Chciała szybko powiadomić mentorkę o jej powrocie do sprawności.
~*~
Przełknęła ślinę. To było zupełnie tak, jakby Lamparcia Gwiazda wydawał wyrok. Przyglądał się malcowi o krótkich łapkach uważnie. Ciernista Łapa widząc pręgowanego kocurka pomyślała, że przynajmniej ktoś jest niższy od niej. To poprawiło jej humor, acz nieznacznie. Kociak przystępował z nogi na nogę, poddenerwowany. Przywódca zmierzył go poważnym spojrzeniem.
– Zanieście go do Gradowej Mordki. Zwołam zebranie klanu, gdzie rozważymy, co z nim zrobić – oznajmił. Burą zawsze uderzała jego powaga, roztropność. Z jednej strony podziwiała tę cechę ich lidera, a z drugiej, czuła się przez to wielkie zdystansowanie do czarnego kocura. Ciernista Łapa i Brzoskwiniowa Gałązka wymienili spojrzenia, po czym pokiwali głowami. Następnie zaprowadzili kociaka do medyka.
~*~
Niewielki kocurek siedział pomiędzy Ciernistą Łapą, a Brzoskwiniową Gałązką. Bura rzadko kiedy widziała taką wrzawę w klanie Burzy. Każdy miał inne zdanie na temat pieszczocha. Jedni pokrzykiwali, że przecież już się na tym przejechali. Że było tyle przypadków... Inni, w szczególności starszyzna, chcieli zostawić sobie kociaka. Był jeszcze młody, można było przeszkolić go na wojownika. Ciernista z pewnością była za przyjęciem tego kociaka, nie odzywała się jednak bez pozwolenia. Brzoskwiniowa Gałązka raz za razem podkreślał zaś, że Virus na pewno zda się w klanie. Miał wielkie serce, które budziło w kotce podziw.
Kolejna osoba zabrała głos, wyrażając zupełnie inną opinię. Korowa Skóra stanowczo odmówiła, podkreślając, ile problemów mieli już po takich sytuacjach. Wtedy głos zabrał zastępca klanu.
– Nasze najmłodsze kociaki mają jedenaście księżyców. Myślę, że powinniśmy przyjąć tego kocura, a wręcz musimy. Naszym obowiązkiem jest zająć się kociakami w potrzebie.
Brzoskwiniowa Gałązka westchnął zdziwiony. Czy jego ojciec naprawdę właśnie zaaprobował pieszczoszka... W ich klanie?
Ciernista uśmiechnęła się, widząc patrzące po sobie koty. Czuła, że wygrali.
<Brzo? Virus?>
Chyba dajemy odpisać wreszcie Virusowi, co nie? :p
OdpowiedzUsuń~Lodzik
Ta, przekażmy mu pałeczkę :P
UsuńDziękować
OdpowiedzUsuń