BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Straszliwy potwór, który terroryzował społeczność w końcu został pokonany. Owocniaki nareszcie mogą odetchnąć bez groźby w postaci szponów sępa nad swoimi głowami. Nie obeszło się jednak bez strat – oprócz wielu rannych, życie w walce z ptakiem stracili Maślak, Skałka, Listek oraz Ślimak. Od tamtej pory życie toczy się spokojnie, po malutku... No, prawie. Jednego z poranków wszystkich obudziła kłótnia Ambrowiec i Chrząszcza, kończąca się prośbą tej pierwszej w stronę liderki, by Sówka wygnała jej okropnego partnera. Stróżka nie spodziewała się jednak, że końcowo to ona stanie się wygnańcem. Zwyzywała przywódczynię i zabrała ze sobą trójkę swych bliskich, odchodząc w nieznane. Na szczęście luki szybko zapełniły się dzięki kociakom, które odnalazły dwa patrole – żłobek pęka w szwach ku uciesze królowej Kajzerki i lekkim zmartwieniu rządzących. Gęb bowiem przybywa, a zwierzyny ubywa...

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(Brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

27 kwietnia 2018

Od Ostu

Kocurek o długim, burym futerku otworzył swoje oczy w ciemnym, niebieskim kolorze i zamrugał nimi z kilka razy. Ziewnął, a następnie zamknął pyszczek z cichym mlaśnięciem. Przesunął swoim wzrokiem po otaczających go kilku kotach, a gdy zobaczył, że jego rodzicielka rozmawia z kocicą o niebieskim futrze, która była matką tych dwóch bawiących się ze sobą małych kotek, skrzywił się. Poruszył jednym ze swoich uszu, a kiedy usłyszał, że Jemioła i ta druga karmicielka rozmawiają o wszystkim, tylko nie o nim, uderzył ze wściekłością ogonem o starą deskę..
— Mamo! — wrzasnął.
Siostry i ich matka oraz Jemioła popatrzyły na niego z lekkim zdziwieniem na pyszczkach. Oset zerknął na każdą z nich, a kiedy doszedł do tego, że ich wzrok jest w niego wlepiony, uśmiechnął się.
— Obudziłem się — powiedział, a następnie uniósł swoją głowę do góry, będąc dumnym z tego, co zrobił.
Jemioła wypuściła z cichym świstem powietrze przez nos i pokręciła swoją głową na boki, a uśmiech na jej pyszczku się powiększył. Chwyciła kocura o długim, burym futrze za jego kark i przeniosła go przed swoje łapy. Przesuwała swoim językiem po jego grzbiecie, a gdy ten to poczuł, zamruczał. Wiedział, że w tej chwili cała uwaga Jemioły jest na nim skupiona i to mu bardzo się podobało, a kiedy odsunęła od niego swój pyszczek, bo chciała o coś zapytać Srebrny Szlak, on od razu na to zareagował.
— Co ty lobis — powiedział to z takim zdenerwowaniem, że nie brzmiało to jak pytanie.
Oset bardzo nie lubił, gdy Jemioła zostawiała go, aby się zająć tym, co go nie obchodziło. Srebrny Szlak popatrzyła na niego z lekkim współczuciem dla jego matki w oczach.
— Płomykówka i Czereśnia widziały już całą stodołę — oznajmiła. — Chyba nie chcesz być od nich gorszy i nie zobaczyć jej?
Oczy o kolorze chmurnego nieba w jedno uderzenie serca po słowach Srebrnego Szlaku błysnęły. Oset odskoczył od swojej mamy i zrobił kilka kroków w stronę kocicy o niebieskim futrze. Popatrzył na nią z lekko zmrużonymi oczami, a po kilku uderzeniach serca odwrócił od niej swój pyszczek.
— Khe! Zobacę to, cego one nie zobacyły! — warknął. — I nie jestem od nich gorsy!! — i po tych słowach zniknął za słomą.
Skakał z deski na deskę, uważając, by nie wpaść w jakąś dziurę w nich, bo nie chciał w żadnej z nich utknąć jedną z łap. Ogon miał uniesiony do góry, a swoim wzrokiem wiódł po tym, co go otaczało. Widząc, że są to same deski i siano, zdenerwował się. Nie miał ochoty na widzenie tego, bo to go nudziło. Zatrzymał się przy jednej z górek ze złocistej trawy, a kilka uderzeń serca po tym uderzył w nią swoją łapą.
— Wkuzas mie!! — krzyczał.
I gdyby nie to, że podszedł do niego jakiś kot, z pewnością by robił to do czasu, aż nie pozbyłby się tego całkowicie.
— Co ty robisz?
Popatrzył na kota, który go o to zapytał, a widząc, że to coś ma patyk w miejscu jednej z przednich łap, brakuje mu ogona, a jego oczy są bardzo dziwne, nastroszył swoje futerko na karku i odskoczył od nieznajomego. Pokazał mu, a raczej jej, rząd małych ząbków i wbił swoje pazury w stare deski.
— Cym ty jesteś?! — spytał.

Sarno?
Posted by
.

2 komentarze:

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)