To, co działo się w Klanie Klifu, doprowadzało Zajęczą Łapę do niezbyt ciekawego stanu. Narodziło się w nim wrażenie, jakby mógł uspokoić się jedynie poza sercem obozu, ale też nie w pełni - najlepiej w obecności kogoś bliskiego, samemu bał się wędrować. To wszystko przez to, że na ich terenach pojawiły się samotniczki, których co prawda on wcześniej nie widział, ale i tak się zamartwiał. Nie znał ich, nie wiedział, czy go nie będą chciały skrzywdzić. Dodatkowo nie walczył jeszcze z nikim tak na poważnie, nie wyobrażał sobie siebie obecnie takiego, co by z pazurami się rzucał na kota, który mógł być nieprzewidywalny. Potrzebował trochę czasu, nie czuł się gotów. On sam nie poradziłby sobie przeciwko całej grupce. “Niezbyt ciekawy stan” nie tyczył się miłego, wstydliwego uczucia, jakie mu ostatnimi czasy towarzyszyło. Kukułcza Łapa bardzo go ciekawiła. Chciałby się na niej skupić bardziej, wysłuchać siebie, ale to było wręcz… niemożliwe w takich warunkach. Bardziej przygnębiały go te wszystkie plotki, atmosfera, napięcie, które można było ciąć pazurem. Morderca przywódcy został ogłoszony zbawicielem wysłanym przez sam Klan Gwiazdy, w co on nie wierzył - dlaczego gwiezdne koty miałyby zrobić coś takiego? Czy nie zachęcały do raczej… pokoju między kotami? Coś mu tu bardzo nie pasowało. Zdał sobie sprawę z faktu, iż jakby wszyscy rozmawiali tylko o jednym i każdemu to w jakimś mniejszym lub większym stopniu szkodziło. W dodatku robili to bardzo cicho, dyskretnie. Nikt się tym nie zajmował. Albo tak mu się wydawało... Może źle ocenił? Aczkolwiek tylko ten temat przylatywał do jego uszu, nic nowego, nic, co pozytywne. Bezsilność go niszczyła, jak tylko mogła. Odbierała jakiekolwiek chęci do działania. Najeżył futro wzdłuż kręgosłupa, czując ogromny niepokój. Gdy wziął wdech do pełna, zaczęły go boleć płuca, a dźwięk zbierającego się powietrza zaświszczał w jego nosie. Jeden oddech… Dwa… Trzy… Bok unosił mu się i opadał prędko, a serce pędziło niczym koń puszczony galopem. Łapy ugniatały z nerwów łoże, pazury rozrywały je delikatnie, doprowadzając do nieakceptowalnego nieładu, mimo że tego nie chciał, a ślepia rozglądały się w poszukiwaniu jakiegokolwiek pocieszenia. Zerknął na posłanie, gdzie powinien leżeć Królicza Łapa. Nie było go tutaj. Zajmował się czymś, może układał ten plan, o którym ostatnio rozmawiali? Zajączek zapomniał dopytać czym dokładnie… A może pytał, ale przez to wszystko najzwyczajniej w świecie zapomniał? Przy takim stresie nie byłoby to czymś niespotykanym. W każdym razie bursztynowooki powinien za niedługo wrócić. Taką przynajmniej miał nadzieję kremus.
Zajączek dzisiaj odbył już szkolenie, dlatego nie musiał się tym martwić. Cztery… Pięć… Sześć… Ile jeszcze tak będzie tu siedział bezczynnie i się przysłuchiwał? Wolałby się bardziej zastanawiać nad treningiem niż nad całą tą przykrą sytuacją. Co mógł zrobić, by jakoś pomóc pobratymcom? W końcu to nie była byle sprawa, nie mógł jej tak bagatelizować! Skoro oni nic z tym nie robili, to on nie miał zamiaru tego dłużej znosić i się tylko przyglądać. Ponadto pręgus absolutnie nie da mu tak bezczynnie się wylegiwać w obliczu czegoś tak istotnego. Wydawało się, że nawet rwał się dużo bardziej niż on sam. I pewnie, gdyby nie braciszek, to Zajączek by nie podjął się takich działań, bo zwyczajnie brakowałoby mu pewności i przekonania. Rzeczy, które go ostatnio tak gnębiły - były to mianowicie tajemnicze zaginięcia, a także morderstwa, których kremus nie był w stanie w żaden sposób wytłumaczyć. Nie był świadkiem żadnego z nich, wiedział o nich naprawdę… niewiele. Może to i lepiej. Czasami im mniej się wie, tym lepiej się śpi. Siedem… Osiem… Dziewięć… Aczkolwiek to była sytuacja, gdzie niewiedza mogła mu zaszkodzić. Wypadałoby się nie poddawać i czegokolwiek dowiedzieć, a nuż się mu to przyda i będą o krok bliżej do rozwiązania zagadki. Jego oddech powoli uspokajał się, ogon już nie wywijał tak szaleńczo, a wąsy nie drgały wraz z łapami w rytm melodii granej przez czystą panikę. Myślami zaczął szukać kota, który być może pomógłby mu dowiedzieć się czegokolwiek. Gasnący Promyk, ich babka. Króliczek ostatnio o niej mówił. Z pewnością przydałoby się to i jemu, i jego braciszkowi w odkryciu prawdy. Ciekawe czy byliby wtedy spokojniejsi? Tak, tak mu się wydawało, przynajmniej on by był. Czy właśnie tak należało się zachować w obliczu identycznej sytuacji? Zielonooki na ten moment nie wpadł na lepsze rozwiązanie, będzie musiał więc podążać za pomysłem, który na pierwszy rzut oka wydawał się z jakiegoś powodu… wadliwy? Może uczeń nie miał wystarczająco wiary w niego. Jednak posiadał jej na tyle, by wywlec się powoli z łoża i przechodząc obok paru innych kotów, na których skupił się na tyle, by na nie nie nadepnąć, wypełznął z jamy. Stawiając kroki poza nią, dostrzegł jedną z wojowniczek - Gasnący Promyk. Właśnie jej szukał. Nie rozmawiał z nią wcześniej za wiele, aczkolwiek wydawało się, że jest dość… miła? Miała miłe usposobienie. Szczupła, bura kotka o błękitnych ślepiach. Prezentowała się na dość zdystansowaną. Podszedł do niej powoli, mając nadzieję, że nie odejdzie przez ten czas - nie odeszła, dlatego pochylił łeb z szacunkiem, po czym zapytał:
— Gasnący Promyku, przepraszam, jeśli przeszkadzam. Muszę zapytać o coś niezwykle ważnego, bo nie daje mi to spokoju już od dłuższego czasu, a może byłbym dzięki temu spokojniejszy — zaczął, zanim przeszedł do sedna. Oby tylko jej to nie zirytowało! Chociaż czemu babcia miałaby się za to wkurzać? Poruszył krótkim ogonem nerwowo, po czym otworzył pysk ponownie. — Jak wyglądała relacja Siewczego Letargu i Pikującej Jaskółki? — zapytał, spoglądając wyczekująco na jej kufę. Musiała coś o tym wiedzieć, była ich matką. Na pewno pamiętała. W momencie, gdy to powiedział, jakby coś wstrząsnęło kocicą.
— Moje słoneczka… Były ze sobą naprawdę blisko. Pikująca Jaskółka była taką dobrą siostrą. — Widać było próbę uśmiechnięcia się, jednak jej oczy prędko zaszły łzami. Może nie chciała go martwić. — Si-siewczy Letarg tak cierpiała. Urodziła się przeklęta. Nie mogła zaznać spokoju. — Nagły szloch wyrwał się z jej piersi, niekontrolowany. Zajączek położył uszy po sobie, spoglądając na nią z lekkim niepokojem. — Prze-przepraszam cię. Moje kocię cierpiało, a ja nie mogłam jej pomóc. Przepraszam. — Łzy zaczęły spływać jej po pysku, odwróciła głowę, jakby szukała drogi ucieczki.
Kremus patrzył na nią jeszcze przez parę uderzeń serca, nie wiedząc za dobrze, jak powinien zareagować.
— Przepraszam, nie powinienem był o to pytać… — wymruczał z wyraźnym zmartwieniem, spoglądając na kotkę. Wycofał się powoli, bojąc się, że swoją obecnością jakoś by pogorszył całą tę sytuację. Urodziła się przeklęta… ale dlaczego? Co dokładnie to mogło oznaczać? Ciocia nigdy nie zachowywała się jakoś… nie wiedział nawet, jak można było to odpowiednio nazwać. Nie dostrzegał u niej dziwnego zachowania. Może nie przyglądał jej się wystarczająco? Czy te słowa nie były jedynie po to, by go uspokoić? Może dobierając je w ten sposób nawiązywała do Klanu Gwiazdy w jakiś sposób? Dlaczego Siewczy Letarg nie mogła zaznać spokoju?
Szybkim krokiem wpadł do legowiska uczniów, gdy zauważył, że jego brat już wrócił. Z jakiegoś powodu nie przyuważył, że bursztynookim zawładnęła już pewna dawka zmęczenia. Leżał na swoim legowisku, mrużąc oczy. Oddech miał spokojny. Otworzył jedno ze ślepi sennie, przewracając się na drugi bok, by spojrzeć na zielonookiego.
Zdyszany, Zajączek stał tak chwilę, najeżony przed bratem, zanim zaczął mówić. Uprzednio upewnił się, że byli sami w jamie. Z jakiegoś powodu bał się, iż ktoś niepożądany by to wszystko usłyszał.
— Króliczku! Muszę ci coś powiedzieć, koniecznie! — miauknął, a jego głos poniósł się echem po jamie. Pamiętał, jak ostatnio wyglądała ich rozmowa i miał nadzieję, że tym razem będzie żywszy. Że nie zawiedzie ani brata, ani klanu! — Rozmawiałem chwilę temu z Gasnącym Promykiem. Chciałem dowiedzieć się czegoś więcej. Coś, co pomogłoby nam z tymi wszystkimi dziwnymi rzeczami, które się ostatnio dzieją w obozie. Powiedziała mi, że mama i ciocia były ze sobą blisko, Pikująca Jaskółka była dobrą siostrą. Podobno Siewczy Letarg cierpiała, powiedziała też, że “urodziła się przeklęta”. Nie za bardzo wiem, co dokładnie to mogło oznaczać, ale pomyślałem, że może nam się jakoś przyda. Powiedziała, że nie mogła jej pomóc — dodał z lekkim smutkiem w głosie. Co to wszystko mogło znaczyć?
Na wzmiankę o Gasnącym Promyku i rozmowie, kremowy podniósł głowę i postawił uszy na sztorc.
— Naprawdę? Jak to przeklęta! Nic o tym nie wiedziałem... — wymamrotał pod nosem, a potem wygramolił się ze swojego posłania, jakby zasiliła go jakaś nowa energia. Ciekawe czy już wymyślił jakiś plan działania? Może to go zmotywuje. — Czy w naszej rodzinie panuje jakaś klątwa? Co, jeśli my też ją mamy! — przeraził się, a futro na jego karku mimowolnie się zjeżyło. — Czy w takim razie jesteśmy skazani na wieczną rozpacz i smutek? To takie straszne! Szybko, musimy coś z tym zrobić!
Zielonooki ze zmieszaniem wysłuchał słów brata, nie rozumiejąc jeszcze z tego zbyt wiele. Miał nadzieję, że nie. Nie, nie… nie, nie mogli być przeklęci! Pokiwał głową z determinacją, nie chcąc się zatracać w narastającym nieprzyjemnym uczuciu. Nie mógł sobie teraz pozwolić na panikę. Pomyślał o Kukułczej Łapie - i o dziwo, co było dość nietypowe - wrażenie, iż robili to również dla niej, przyniosła mu swego rodzaju ukojenie. Może już niedługo wszystko się wyjaśni i będą mogli znów spokojnie spać i wykonywać obowiązki jak dotychczas.
<Królicza Łapo?>
[1497 słów]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz