BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

06 lutego 2022

Od Kuny do Oszronionej Łapy

Czuła delikatny język między uszami. Wtulała się w sierść Różanej Słodyczy, jakby była jej matką. Kochała swoją babcię. Była dla niej bardziej matczynna niż Sosnowa Igła. Nie żeby nie kochała burej - bo była jej cudowną rodzicielką, która może czasami dziwna, jednak to nie jest żaden powód by jej nie kochać. Po prostu okazywała miłość na swój własny, oryginalny sposób.
Powoli zasypiała w ramionach arlekinki, otulona nie tylko ogonem, ale też miłością.
Babunia była tym kimś, kogo potrzebowała w życiu.

***

Zbudziła ją Róża. Tym razem to nie było żadne śniadanie albo zaproszenie do zabawy. Bez wyjaśnień chwyciła ją w pysk, powtarzając, że będzie dobrze.
Nie rozumiała co się dzieje wokół. Zbyt dużo rozmów, pokrętnych szeptów. To co czuła to zapach strachu. Wszystko było tym przesiąknięte, aż do szpiku kości. 
- Babciu? Co zię dzieje?
- Nic kochanie. Idziemy do innego obozu. Spokojnie. 
Słowa szylkretki odrobinę ją uspokoiły, jednak wciąż wiedziała, że coś jest nie tak. Miała ochotę płakać. Liściasty Krzew walczył obok niej z Mysikrólikiem, by ten posłusznie wisiał, a nie próbował uciec. 
- Dzie my idziemy?! Puźć!
- Idziemy do jaskinii, kupo futra. - wymiauczała Sosnowa Igła, trzymając Czarnego. Kocurek wydawał się być bardziej nieobecny od niej. Cały Klan Wilka miał wymaszerować już z obozu, gdy z krzaków wypadł zziajany i przerażony Rubinowe Futro.
- Uciekajcie! - jego drżący głos jeszcze bardziej zaniepokoił już i tak poddenerwowanych wilczaków. - Uciekajcie! Oni tu biegną!
Nikomu nie trzeba było tego powtarzać po raz drugi, gdyż zza srebrnego wyskoczyła pierwsza bestia, a za nią kolejne. Kuna zakwiliła z czystego przerażenia. Te istoty były miały silne sylwetki i o wiele większe rozmiary od kotów. Ich ciała były pokryte ciemnym, kędzierzawym włosem, które nawet z daleka wyglądało na sztywne i ostre. Z ich pysków wystawały ogromne kły. Krzyczały. Wrzeszczały jak opętane. Wszyscy biegli jak oszalali w różnych kierunkach, byle się wydostać z potrzasku. Miotało nią jak podczas wichury. Uniosła w chaosie swój płacz. 
Nagle z krzaków wyszły kolejne zwierzęta. Wysokie, odziane w skóry, z długimi kijami w łapach. Tyle była w stanie zauważyć, nim jeden z nich uniósł kij, a z niego wystrzelił pocisk z hukiem, który zatkał jej uszy. Różana Słodycz padła, rzucając burą o ziemię.
- Kuna! - wycharczała, leżąc na ziemi. Otworzyła oczy i spojrzała na zakrwawioną czekoladową. Nie mogła podnieść się z ziemi. Chciała pomóc jakkolwiek Róży. To była najważniejsza osoba w jej życiu. Zakwiliła cicho.
Szybko złapał ją jakiś rudy kocur, nim zdążyła zrobić krok w kierunku umierającej. Zaczęła gorzko płakać, nie rozumiejąc niczego. Tylko wisiała bezwładnie w szczękach kocura.
- Uciekajcie! - krzyknął jeszcze Jastrzębia Gwiazda.

***

Obudziła się. Znaczy, w końcu zrozumiała gdzie jest. Na jedno wychodziło. Rozglądała się po jaskini w przerażeniu. Gdzie mama? Gdzie jej bracia?
Gdzie Różana Słodycz?
Ponownie wybuchnęła płaczem, głośno łkając. Wcześniej nie zauważyła obecności rudego ucznia przy sobie, jednak ten teraz pochylał się nad nią, machając ogonem. 
- K-kuno? Odnieść cię do mam-
- Dzie jest Łózana Słodycz?
Cętkowany otworzył pysk jednak nie wiedział co powiedzieć. Nie mogła tego ujrzeć z wysokości jej głowy. 
- Dzie jest?

<Oszroniona Łapo? Mam nadzieję że rozumiesz kocięcy bełkot>
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)