Od Tygrysiej Łapy

Ziewnęła, powoli prostując wszystkie kończyny i ogarniając wzrokiem wnętrze legowiska. Niektóre posłania były już puste, a w innych młode osobniki dopiero co rozprostowywały swe kości. Najwyraźniej poranne ptaszki już pouciekały na treningi. Jej brat był tym ostatkiem, który jeszcze smacznie drzemał. Nie zamierzała go budzić, bo wiedziała, jak bardzo zmęczony był wczorajszym dniem.
Zamiast tego spojrzała na kupkę mchu po jej prawej stronie i rozbudzoną już kotkę, zajmującą się pielęgnacją własnego futerka.
- Cześć, Kwiecista Łapo – miauknęła spokojnie ruda, chcąc na dobry początek dnia nawiązać jakąś konwersację. Rzadko kiedy wdawała się w dyskusje, więc uznała, że przelotna rozmowa jej nie zaszkodzi. Wypadałoby zadbać w końcu o relacje z innymi klanowiczami, bowiem nigdy nie wiadomo, kiedy przyda się pomoc innych.
Brązowooka wpierw drgnęła, zdając sobie sprawę, że to do niej kierowane są te słowa.
- Hej – wymamrotała niewyraźnie, spoglądając na nią z powagą przybitą do pyska. – Jak się spało? – zapytała.
Tygrys gdyby tylko potrafiła, uśmiechnęłaby się z wdzięcznością za samą chęć dalszej rozmowy. Zdarzało jej się być zlewaną przez innych, więc była pozytywnie zaskoczona usłyszeniem jakiejkolwiek odpowiedzi.
- W miarę dobrze. Tylko wydaję mi się, że ubyło mi trochę mchu z posłania, bo wcześniej było znacznie wygodniejsze – przyznała, starając się łapą zgarnąć wszystko do środka, aby jej miejsce do spania było miększe.
- Oh, może ktoś ci podkradł? – zasugerowała niebieska. Ruda w odpowiedzi wzruszyła ramionami.
- Wszystko jest możliwe. Przyjrzę się temu potem - odparła, podnosząc wzrok na zbliżającego się ku nim Pochmurną Łapę. Niebieskooka przyglądała się w skupieniu zachowaniu rodzeństwa. Ich jednolite umaszczenia i ta sama barwa ślepi była jednym z czynników, które wskazywały na pokrewieństwo.
- Hej! - miauknął na powitanie, patrząc wyczekującą na swoją siostrę. - Coś ty taka ponura? - mruknął w jej stronę, mrużąc oczy.
- Nie jestem ponura - wymamrotała ciszej, wzdychając. - Po prostu zbieram energię na trening - wyjaśniła.
Czarny spoglądał na nią przez dłuższą chwilę w skupieniu, jakby starał się poukładać sobie w głowie kilka spraw. Na Tygrysią Łapę spojrzał tylko przelotnie, dopiero teraz zdając sobie sprawę z jej obecności.
- Cześć – mruknął do niej z dosyć przyjaznym nastawieniem, co dla niebieskookiej było dobrym znakiem, bo wolała uniknąć kontaktu z wybuchowymi jednostkami. A skoro ten tutaj nie miał takich zamiarów, nie musiała się tego obawiać.
Odpowiedziała skinieniem głowy, przyglądając się w ciszy, jak Kwiatek i Chmurka wdają się w głębszą konwersację, w której to kocur zaczął przechwalać się swoimi ostatnimi osiągnięciami, a jego siostra jedynie przytakiwała głową. Potem, zawołani przez mentorów, pożegnali się z rudą i odeszli.
Ponownie rozejrzała się po legowisku, tym razem zawieszając wzrok na liliowym osobniku, obserwującym otoczenie z kąta. Zawahała się, nim zdecydowała się i z nim nawiązać rozmowę. Nie pamiętała, jak miał na imię, ale nie miała problemu podejść i spytać go o to. Wydawał jej się od zawsze cichy, a ona nawet lubiła podtrzymywać rozmowę z tymi małomównymi.
- Jak tam? – zagadnęła, wlokąc się ku niemu i siadając nieopodal. To, jaką dysponowała aktualnie otwartością, było aż do niej niepodobne. Miała dzisiaj dzień, w którym łaknęła towarzystwa.
- Czy my kiedykolwiek ze sobą rozmawialiśmy? – zapytał z ostrożnością, co według Tygrysiej było zrozumiałe. Ona też by się zdziwiła, gdyby nagle ktoś podszedł do niej i zadał chociażby takie banalne pytanie.
- Raczej nie – rzekła beztrosko. – Ale uznałam, że dobrze poznać w końcu imiona tych, których nie znam – dodała. – Jestem Tygrysia Łapa.
- Wiem. Wyłapałem z twojej rozmowy z Pochmurną i Kwiecistą Łapą – westchnął, jakby wiedząc, że teraz i on powinien się przedstawić. – Rumiankowa Łapa.
- Masz bardzo ładne imię – stwierdziła, chcąc utrzymać jakoś tę rozmowę, ale widząc niechęć jej towarzysza, doszła do wniosku, że pewnie nie ma co naciskać.
- Dziękuję – odparł niepewnie, patrząc na kotkę z nieufnością. Ruda była prawie że pewna, iż widzi w tym jakiś postęp. A ona przecież chciała być po prostu miła.
Pożegnała się szybko i wyszła z legowiska. Czekał ją w końcu kolejny trening, bo postępy miała powolne, a nie zamierzała spędzić całego życia jako uczeń. Oczywiście nie pospieszała się jakoś specjalnie. Według niej każdy miał własne tempo rozwoju i liczyło się to, by w pełni rozwinęła swe umiejętności.
- Tygrysia Łapo! – Drgnęła, słysząc głos swojej mentorki. Spojrzała na pędzącą ku niej szylkretkę. – Tutaj jesteś! Właśnie miałam po ciebie iść. Przejdziemy się na patrol razem z Indyczym Jazgotem i Fretkowym Biegiem, dobrze? – zagadnęła, przebierając łapami w miejscu, jakby nie mogła wytrzymać chwili w bezruchu.
Uczennica tylko skinęła głową na znak zgody i powędrowała za Borówkową Mordką w stronę dwójki rudych kotów, czekających przy wyjściu z obozowiska. Wydawali się pozytywnie nastawieni, więc poczuła ulgę, bo wolała uniknąć słuchania jakichkolwiek kłótni po drodze.
Z początku było spokojnie. Szli w ciszy, co było aż niepodobne do jej mentorki, która zazwyczaj miała dużo do powiedzenia. Tygrys cieszyła się z tego, bo mogła w pełni skupić się na otoczeniu. Ta radość nie trwała jednak zbyt długo. Fretka i Borówka zboczyła na chwilę na bok, rozpoczynając miedzy sobą rozmowę. Były to szepty, ale młodej udawało się co jakiś czas wyłapać kluczowe słowa. Do tego doszły ich spojrzenia w stronę chuderlawego kocura, co nie umknęło jego uwadze.
- O co wam chodzi? – spytał na tyle głośno, że rudą rozbolały uszy. – Ze mnie się śmiejecie? – krzyknął oburzony. – Dlaczego? – pisnął.
- Nie z ciebie – odparła Fretka, przekręcając z rozbawieniem oczami. – Rozmawiamy o kimś innym – dodała po chwili, szepcąc dalej do swojej kompanki.
- Nie wierzę wam! Macie do mnie jakiś problem? – dramatyzował dalej, a Tygrys zaczęła mocno żałować, że w ogóle się tu znajduje.
Nim którakolwiek z kotek zdążyła udzielić odpowiedzi, kocur potknął się o swoje łapy i wywalił na ziemię, wydając z siebie zduszony okrzyk pełen bólu. Według uczennicy nic mu się nie stało, ale ten przekręcił się na grzbiet i zaczął cicho pojękiwać.
Borówkowa Mordka natychmiastowo do niego podbiegła, a na jej pysku malowało się czyste zmartwienie.
- Nic ci nie jest? – spytała, ukazując swoje opiekuńcze oblicze.
- T-tylko b-boli – wydukał, pociągając nosem.
Szylkretka skrzywiła się, przyglądając mu się uważniej, ale nie potrafiła dostrzec zranienia.
- A gdzie cię boli? – dopytywała.
- Wszędzie – miauknął, oddychając ciężko. – N-nie d-dam rady iść dalej.
Według Tygrysiej Łapy kocur znacznie przesadzał, choć nie jej było to oceniać, bo nie siedziała w jego skórze i nie mogła wiedzieć, co tak naprawdę czuje. Z jej perspektywy wyglądało to tak, jakby po prostu się przewalił.
Jej mentorka gorączkowo rozglądała się za sensownym wyjściem z tej sytuacji.
- Co chcesz zrobić? – spytała w końcu młoda, podchodząc do niej.
- Chyba powinniśmy wrócić i dobrze by było, jakby medyk na niego spojrzał – mruknęła.
- Ja z nim pójdę – zaoferowała Fretkowy Bieg. – Wy idźcie, musicie przeprowadzić trening. Ja was potem dogonię i chwilę popolujemy – zaproponowała.
Borówka spojrzała wpierw na nią, a potem na Indyczy Jazgot i zaczerpnęła głośno powietrza.
- Okey, to powodzenia – rzuciła z uśmiechem i upewniwszy się, że ta dwójka da sobie radę, zgarnęła Tygrys ogonem i pociągnęła ją w dalszą podróż, gdzie uczennica zajęła się doskonaleniem swoich umiejętności łowieckich.