BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

19 lutego 2022

Od Iskrzącego Kroku

Wtuliła się w buro-rude futro ukochanego, ciesząc się chociaż chwilą spokoju. Ich dzieci zaledwie wschód słońca temu zostały mianowane przez Jaśminowy Sen i… czuła się wolna, nareszcie mogła się wyspać i nie budzić co pięć minut przez przeszywające bólem uszy wrzaski.
Teraz jedyną rzeczą, którą słyszała było ciężkie, basowe mruczenie Pierwszego Brzasku, które przerywał tylko i wyłącznie przez liźnięcia między uszami partnerki. Otulił ją ze wszystkich stron, dając ciepło i bezpieczeństwo, którego tak bardzo pragnęła.



— Musimy wracać — szepnął wprost do jej ucha, muskając je lekko nosem.
Iskierka zamruczała w odpowiedzi, przymykając z rozkoszą ślepia. Nie chciała, tak bardzo nie chciała wracać, szczególnie teraz — Jesteś liderką, wiesz, że nie możesz tak znikać.
Szylkretka momentalnie posmutniała.
“Musisz”
“Nie możesz”
“To twój obowiązek”
Zeskoczyła z gałęzi wprost na śnieg, który przez ruch jej ciała na uderzenie serca wzniósł się w górę, opadając zaraz na jej grzbiet. Obserwowała jak bury robi to samo, znajdując się zaraz przy niej.
Wymusiła uśmiech, chcąc ukryć kotłujące się w głowie myśli.
Nigdy, a przynajmniej nie umiała sobie przypomnieć takiej sytuacji, nie marzyła o zostaniu liderką. To wszystko zostało wepchnięte jej do gardła siłą. Podstawiona pod ścianą nie miała wyboru jak tylko zgodzić się, pozostając bierną na poczynania poprzedniego lidera.
Brzask rzucił jej zmartwione spojrzenie, przyspieszając kroku. Iskierka pokręciła przecząco łbem. Nie chciała rozmawiać z nim teraz, szczególnie nie o tym i w tej danej chwili… czy jakiejkolwiek innej. Kocur raz jeszcze spróbował wyciągnąć informacje ze swojej ukochanej, jednak widząc jej niechęć odpuścił, zachowując milczenie aż dotarli do obozu klanu klifu.
Wysokie drzewa oraz mnogość zarośli doskonale osłaniała obóz przed wiatrem ale też i przed śniegiem, którego było tutaj stosunkowo mało. Przynajmniej na tyle, że poruszanie się nie sprawiało problemu nawet najmłodszym uczniom.
— Chcesz iść razem oglądać gwiazdy o zmierzchu?
Podniosła opuszczony dotychczas łeb, wlepiając złote ślepia w partnera.
Kolejny fałszywy uśmiech ozdobił jej pyszczek.
— Nie, dziękuję… Ja- Ja mam jeszcze sporo pracy.
Nie wierzył jej, widziała to. Kocur pokazywał z resztą całym sobą swoje wątpliwości co do prawdomówności partnerki. Posłała mu jeszcze jeden, tym razem zupełnie szczery uśmiech, nim ich drogi się rozeszły.
Łapa za łapą kierowała się w stronę swojego, chociaż ona to określała bardziej jako liderowego, legowiska.
Nie chciała tam być, nora za bardzo przypominała kotce o nim. Wskoczywszy na korzeń, złapała się go pazurami, zaciskając szczękę. Kora otarła miękkie poduszki jej łap, raniąc jeden z nich. Kotka zignorowała nieznośne uczucie pieczenia, wspinając się na samą górę.
Nim weszła do środka, ostrożnie sprawdziła, czy aby na pewno jest tam pusto.
— Iskrząca Gwiazdo, masz może moment?
— Iskrzący Kroku.
— Ach, tak. Cóż, przepraszam.
Odwróciła się, mając przed sobą pysk Pląsającego Wiesiołka. Kocur potarł nerwowo swoje łapy odwracając wzrok.
— Erhm… niektórzy klanowicze uważają, że twoje wystąpienie podczas zgromadzenia nie było właściwe. Zbyt długo zwlekałaś z wypowiedzią i takie… tam — uśmiechnął się nerwowo, drapiąc się za uchem. Kotka skinęła głową na jego wypowiedź.
— Jak będę miała moment, porozmawiam z nimi — bury pokiwał łbem z aprobatą, odwracając się w celu zeskoczenia na ziemię — Pląsający Wiesiołku, mogę się o coś prosić?
— Tak?
— Zwołaj klan na zebranie.
Lekko zszokowany wojownik mimo wszystko odpowiedział twierdząco, natychmiast wykonując prośbę szylkretki, która ponownie została sama ze swoimi okropnymi myślami. Co jakiś czas poruszała nerwowo uchem, słysząc szepty docierające do niej z zewnątrz.
Szum głosów z każdą chwilą stawały się jeszcze bardziej nieznośne.
— Klanie Klifu! — zawołała, wyłaniając się z cienia — Chciałabym coś ogłosić — urwała na moment, starając się ułożyć sobie wszystko w głowie.
Znowu działała pod wpływem emocji, jednak tym razem była pewna swoich czynów.
— Nie ukrywam, że bycie liderem to zadanie dość wymagające — spuściła głowę, próbując ukryć rosnącą w niej panikę — Służenie klanowi klifu było dla mnie czymś niesamowitym.
Kłamała zgrabnie, tuszując wszystkie wspomnienia, kiedy to rozważała ucieczkę z klanu.
— Jednak będąc z wami zupełnie szczerą… — znowu skłamała. Nigdy nie będą wiedzieli o niej całej prawdy — Nie czuję się dobrze w tej roli.
“Nie zasługuję”
“Przyprawia mnie to o ataki paniki”
“Nie jestem Gwiazdą”
— Dlatego też, rezygnuję z posady lidera. Jaśminowy Sen przejmą moje obowiązki — ruchem ogona wywołała szynszyla na środek — Chciałabym, żebyście z radością powitali waszego nowego lidera, Jaśminową Gwiazdę!
Cisza spowiła obóz, jednak im więcej kotów zaczynało się powoli odzywać tym głośniejsze były krzyki radości. Iskrzący Krok zeskoczyła na ziemię, wzdychając z ulgą.
Z ulgą i lekkością, której od dawna nie czuła.
Nie była gwiazdą, nie zamierzała tego kryć.
Nie na tym jej zależało.
Ignorując pytania postanowiła zrobić to, co zawsze chciała - ułożyć się do snu obok ukochanego w legowisku wojowników.

Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)