BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot u Samotników!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

10 lutego 2022

Od Leśnej Łapy

 Kotka przeciągnęła się, jej rana pozostawiona przez samotnika już się prawie zagoiła, wstając na łapy zauważyła że lider przywołuje ją do siebie, pewnie miał dla niej kolejne zadanie, bez chwili wahania podeszła do kocura. Kiedy była już wystarczająco blisko powiedział:
- Leśna Łapo. Udowodniłaś, że na dużo cię stać. Brakuje nam ziół. Mroczny Omen poszedł poszukać ich z Deszczową Chmurą, lecz nic nie znaleźli. Pójdź wraz ze swoim mentorem do naszego starego obozu i spróbuj przynieść zioła z legowiska medyków. Może być to trudne, ale wierzę, że sobie poradzicie. Uważajcie na siebie. 
Leśna Łapa przytaknęła i podbiegła do swojego mentora który już stał obok wyjścia z jaskini, pewnie Jastrzębia Gwiazda już wszystko mu powiedział, razem z mentorem wyszła na zewnątrz. 
- Dlaczego akurat ja mam zadanie z ziołami? - myślała poirytowana tortie. Kotka pokręciła dynamicznie głową próbując wyrzucić tę myśl z głowy i skupić się na pozytywach. 
Koty szły do swojego starego obozu, nagle ujrzały dwunożnego.
- Choć Leśna Łapo, ominiemy go - powiedział szeptem Makowe Ziarno. 
Dwójka kotów przeszła niedaleko dwunoga ale ten ich zauważył, odwrócił się w ich stronę zaczął ładować broń przy czym też kląć pod nosem.  
- Uciekajmy - powiedział dymny do jego uczennicy. 
Mentor zaczął biec a czekoladowa tuż za nim, kiedy byli już na bezpiecznej odległości zatrzymali się po czym zaczęli spokojnie iść na poszukiwanie starego obozu, kiedy na ich drogę wszedł dzik, koty zaczęły go omijać nie chcąc powtórzyć ostatniego incydentu. Skradając się usłyszała jak Makowe Ziarno kichnął co zwróciło uwagę dzika, kotka z przerażeniem w oczach zobaczyła że dzik biegnie wprost na nią, tortie skoczyła by uniknąć ataku lecz zrobiła to za późno, poczuła jak dzik przejeżdża kłem po jej łapie. Czekoladowa niezgrabnie upadła na ziemię, spojrzała na łapę na szczęście było to tylko niewielkie draśnięcie. Zobaczyła jak jej mentor skacze na bestie w ataku, przez chwilę przypomniał jej się atak borsuków na ich sektę, widziała krew oraz martwe koty, z transu wyrwał ją niebieskooki. 
- Leśna Łapo! Uciekajmy! - powiedział mentor do kotki, szylkretka od razu zaczęła biec za dymnym. 
Po jakimś czasie zatrzymali się, kotka przypominała sobie to miejsce chociaż teraz wszystko było zniszczone przez ludzi i dziki, mentor chyba też pamiętał to miejsce bo poszedł przed siebie szukając drogi do obozu, kotka poszła za nim. 
Minęło już jakieś trzydzieści minut i kotka zatrzymała się. 
- Makowe Ziarno?
- Tak?
- Czy my tu już aby nie byliśmy?
Kot zatrzymał się i obejrzał dookoła.
- Masz racje, najwyraźniej chodziliśmy w kółko.
Kotka zażenowana położyła uszy, zmarnowała czas na chodzenie w kółko.
- Lepiej wróćmy już do obozu. - powiedział zrezygnowany Makowe Ziarno.
Czekoladowa tylko westchnęła i poszła za mentorem. Kiedy byli już w obozie podbiegła do przywódcy. 
- Przepraszam, nie udało się nam -  powiedziała kotka patrząc na swoje łapy.
- Nie udało wam się? Dobrze. Jest teraz tam dość niebezpiecznie. Wyślę kogoś innego do tego zadania. 
Kotka poszła z powrotem do swojego mentora, wiedziała że teraz pójdą do medyka.
- Musimy iść? Przecież to tylko mała ranka...
- Tak, musimy iść, chcesz żeby wdało ci się zakażenie? - zapytał mentor, raczej nie zmieni zdania, kotka westchnęła i poszła za dymnym.
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)