BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

10 października 2021

Od Motylka(Motylej Łapy) CD. Jastrzębiego Podmuchu

Uniosła pysk w górę, najwyżej jak tylko potrafiła, byleby dokładniej przyjrzeć się kotce. Niebieska nie raczyła zaszczycić jej zbyt długim spojrzeniem. Tylko na chwilę zawiesiła na niej wzrok, w którym kryły się niezbyt pozytywne emocje, głównie pogarda i obrzydzenie.
Motylkowi momentalnie nastroszyła się sierść na grzbiecie. Aż zwątpiła w ich więzi rodzinne, bo niemożliwym wydawało jej się pokrewieństwo z kimś tak niekulturalnym. Starała się być miła pomimo wielu aspektów, które świadczyły o jej wyższości, byleby jej rozmówca nie poczuł się gorszy, a ta tutaj jak widać, nie doceniała jej dobroci! Szylkretka przełknęła ślinę, starając się nie wybuchnąć gniewem, bo przecież takiej wyrafinowanej istocie jak ona nie przystoi się denerwować. Miała taką piękną sierść, a Jastrzębi Podmuch nie chciała jej podziwiać. W głowie miała tylko jedno słowo – skandal.
- Pff, bajeczki dla kociaków, co jeszcze srają pod siebie – odezwał się Jad, z przesyconym ignorancją głosem. – Jak się nie ma nic ciekawego do powiedzenia, to się w ogóle nie powinna otwierać mordy – stwierdził, odwracając się i kryjąc w zaciszu jednego z kątów żłobka. Co jakiś czas drgały mu wąsy, co sugerowałoby, iż dalej rzuca pod nosem różne wiązki przekleństw.
Listek przysunął się do siostry, oczekując na rozwój sytuacji. Sam zapewne nie miał ochoty wdawać się w dyskusję z ich babcią, ale w jego ślepiach widać było, iż wierzy w to, że czarna może zadbać o niezłe widowisko i zapewnić mu rozrywkę. Pokłócić się raczej nie pokłóci, ale na pewno nastąpi jakaś wymiana słów.
- Skąd wiesz, jak to wygląda? – zapytała żółtooka, po krótkiej chwili namysłu. – Byłaś tam? – Nabrała pewnych podejrzeń, mrużąc oczy i nieufnie obserwując wojowniczkę. – Twój opis wydaję się dosyć dokładny, aż pokusiłabym się o stwierdzenie, że aż nazbyt dokładny – dodała, chcąc w pewien sposób przetestować cierpliwość dorosłej. Matka wspomniała, że kotka wydaje się mieć obsesję na punkcie pewnych zasad i wiary w przodków, a Motylek uznała ten moment za świetny do przetestowania cierpliwości starszej.
- Jak śmiesz posądzać mnie o takie karygodne postępowanie? – Cichy warkot wydobył się z pyska Jastrzębiego Podmuchu, niczym grzmot z nieba w trakcie burzy. – Nigdy nie zdradziłabym przodków! I niech nigdy nie przychodzi wam do głowy spoufalanie się z czymkolwiek, co doprowadziłoby was do skończenia w takim miejscu jak Miejsce, Gdzie Brak Gwiazd. To poniżej godności każdego szanującego się wojownika. Nigdy więcej nie oskarżaj mnie o takie czyny! – Złość z pewnością nie wyparowała z kotki, toteż szylkretka uznała, że trzeba ją uspokoić, bo i tak dostała przedstawienie, na które liczyła. Była nawet usatysfakcjonowana.
- Przepraszam, nie chciałam cię urazić i naprawdę nie śmiałabym sądzić, że byłabyś zdolna do czegoś złego. – Schyliła łebek, chcąc okazać skruchę. - Wydajesz się być przepełniona dobrą energią! Jeszcze raz błagam najmocniej o wybaczenie, nie wiedziałam o znaczeniu mych słów – dopowiedziała. Od samego początku uporczywie czekała na jakąkolwiek pochwałę, jednak niebieska wydawała się być niewzruszona jej idealnym zachowaniem. Trochę to młodą irytowało, ale wciąż starała się posyłać w stronę rozmówczyni nieśmiały uśmiech.
- Rozkwitający Pąk nie opowiadała wam o Gwiezdnych? – spytała z niedowierzaniem. – Przecież to najważniejsze…
- Trochę mówiła, ale chyba nie ma takich zasobów informacji jak ty – wtrącił się w końcu Listek, chcący nabyć jakąś wiedzę. – Mogłabyś opowiedzieć nam trochę więcej? Skoro to takie ważne, to dobrze, by nam się to zakorzeniło w mózgach – mruknął.
- O tak! Prosimy, byłoby wspaniale! – Szylkretka pobudziła się, patrząc błagalnie wielkimi ślepiami na wojowniczkę.

<Jastrzębi Podmuchu?>
Posted by
.

1 komentarz:

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)