Od Tygryska

Kolejny żmudny dzień mijał jej zdecydowanie zbyt szybko, by w ogóle mogła poczuć jakąkolwiek chęć do wzbudzenia w sobie radości. Skrzywiony wyraz pyska jak zwykle zdawał się w pełni tłumaczyć jej złe samopoczucie, na które nie była w stanie nic wskórać. Nie potrafiła zrozumieć siebie i wiecznie tkwiącego w niej pesymizmu. W lepszych chwilach mogła zostać określana jako realistka, ale były to krótkie momenty, wolne od nadmiernego znudzenia.
Kryjące się za chmurami słońce, ograniczało dostęp do światła, przez co atmosfera wydawała się być jeszcze bardziej przytłaczająca. Smętnie wlokła łapę za łapą, krążąc w okolicach wejścia do żłobka. Karmicielki, mające za zadanie mieć na nią oko, zapewne nie zauważyły jej zniknięcie. A nawet jeśli udałoby im się to odkryć w przerwie od niańczenia własnych pociech, nie przejęłyby się tym bardzo, bo miały w końcu swoje priorytety. A z pewnością pilnowanie rodzonych potomków miało większą wartość od opieki nad cudzymi bachorami, niezależnie od tego, czy były rude czy nie, co w tym klanie akurat wydawało się mieć ogromne znaczenie.
Tygrys momentalnie spojrzała z niesmakiem na barwę własnego futra. Zazwyczaj jasny odcień pomarańczy mienił w blasku żółtych promieni, jednak przez dzisiejszą pogodę, nie rzucał on się aż tak w oczy. Błękitnymi ślepiami bacznie obserwowała okolicę, z naiwną nadzieją na odnalezienie resztek chęci do egzystencji. Życia to w końcu dar, a ona swoją bezczynnością nie potrafiła w pełni wykorzystać jego możliwości.
Powoli potrząsnęła głową, starając się poukładać chaotyczne do tej pory myśli w jednej, równej linii. Nie mogła skończyć w tak młodym wieku jako bezużyteczna kupa futra, niepotrafiąca zebrać się z powodu braku determinacji. Powinna nawiązać więcej więzi z innymi kotami, by w przyszłości móc potraktować ich jako pobratymców, kiedy coś okaże się dla niej problemem i pomoc innych będzie jej niezbędna.
Przeleciała wzorkiem po znajdujących się w jej otoczeniu kotach. Niektórych kojarzyła, i to właśnie wśród nich próbowała znaleźć kogoś, z kim mogłaby się lepiej poznać. Jakkolwiek pusta nie była, interesujący wydał jej się niebieski kocur, którego kojarzyła, bo już kiedyś zjawił się w żłobku. Z zachwytu Marchewkowego Grzbietu nad tym osobnikiem można było wywnioskować, że łączy ich jakieś dziwne uczucie. Nietypowe, bo zielonooki nie wyglądał na szczerze szczęśliwego.
Ruda zmotywowała się do pewniejszego spojrzenia i z gracją zbliżyła się do wojownika, zastanawiając się, czy i ona z aktualnej, drobnej postury, osiągnie w dorosłości takie rozmiary.
- Przepraszam najmocniej, ale dręczy mnie jedna sprawa – zaczęła, chcąc w wyrafinowany sposób zwrócić jego uwagę. – Jak brzmi twe imię? – zadała najprostsze na świecie pytanie, ale było to chyba kluczowe w poznawaniu nowych kotów.
- Jałowy Pył… - mruknął, nieufnie ją obserwując. – Nie mów tylko, że Marchewkowy Grzbiet wysłała cię na jakieś przeszpiegi…
- Co proszę? – zdziwiła się. – Naprawdę sądzisz, że jestem w żłobku głupiutką istotką, którą wysługują się królowe i rozsyłają po klanie w jakiś niebywale bezsensownych celach? Na pewno nie, po prostu chciałam wiedzieć, jak masz na imię, bo rzucasz się w oczy i mnie… zaciekawiłeś – stwierdziła niepewnie, bo nic jeszcze jako tako w życiu nie wzbudziło w niej zainteresowanie, ale tego typu kłamstwo było przecież niegroźne. – Dlaczego w ogóle jesteś z tamtą rudą kotką, skoro wyglądasz na spiętego samym wspomnieniem o niej? – spytała. Może i nie była na ogół specjalnie wścibska, ale wyraz zdezorientowania i zakłopotania u kocura wydawał jej się czymś nowym. Chciała jak najmocniej wykorzystać potencjał nowej sytuacji.

<Jałowy Pyle?>