BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Straszliwy potwór, który terroryzował społeczność w końcu został pokonany. Owocniaki nareszcie mogą odetchnąć bez groźby w postaci szponów sępa nad swoimi głowami. Nie obeszło się jednak bez strat – oprócz wielu rannych, życie w walce z ptakiem stracili Maślak, Skałka, Listek oraz Ślimak. Od tamtej pory życie toczy się spokojnie, po malutku... No, prawie. Jednego z poranków wszystkich obudziła kłótnia Ambrowiec i Chrząszcza, kończąca się prośbą tej pierwszej w stronę liderki, by Sówka wygnała jej okropnego partnera. Stróżka nie spodziewała się jednak, że końcowo to ona stanie się wygnańcem. Zwyzywała przywódczynię i zabrała ze sobą trójkę swych bliskich, odchodząc w nieznane. Na szczęście luki szybko zapełniły się dzięki kociakom, które odnalazły dwa patrole – żłobek pęka w szwach ku uciesze królowej Kajzerki i lekkim zmartwieniu rządzących. Gęb bowiem przybywa, a zwierzyny ubywa...

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(Brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

28 stycznia 2021

Od Szepczącej Łapy

*Uwaga! Akcja opowiadania dzieje się dzień, po poprzednim one-shot’cie z treningu! Oznacza to, że jest gdzieś między środkiem a początkiem Pory Nagich Drzew.*

Szepcząca Łapa szła po białym puchu wraz ze swym mentorem. Dziś mieli zacząć trenować ową „rzecz” o której mówił uprzedniego dnia. Córka Sikorkowego Śpiewu była bardzo podekscytowana, lecz nie dawała po sobie tego poznać. W trakcie tej przechadzki oglądała niebo, po którym posuwały się ni to szybko ni wolno białe chmury. Mentor odezwał się niespodziewanie, jednak nie zatrzymał umiarkowanego tempem spaceru:
- Dziś będziemy ćwiczyć jedną z najważniejszych rzeczy dla wojownika. – Gdy wypowiedział te słowa, nadstawiła uszu, by usłyszeć, co jest tak ważne i ciekawe. – Kodeks wojownika.
No nie no! Szepcząca była wielce niepocieszona tym obrotem sprawy. Kod miał dużo niepotrzebnych zasad, służących tylko po to by kontrolować klanowe koty. Czasem jej się wydawało, że tylko ona (poza jej rudym bratem oczywiście) widziała jego wady. Szczególnie kod medyka miał głupią zasadę, „medyk nie może mieć partnera ani kociąt” po co to?! Wojownik może mieć kocięta i partnera, a jego obowiązki trochę kuleją gdy kocięta się rodzą. Prace medyka i wojownika były tak samo ważne i tak samo zmieniały się pod wpływem rodziny, więc dlaczego ci pierwsi mieli taki głupi zakaz?! I to jeszcze za coś takiego można było zostać wygnanym przez lidera czy nawet zabitym przez „Święty Klan Gwiazdy”. To głupia, niepotrzebna zasada. Szepcząca podejrzewała, że tym podobne znajdują się też w kodzie wojownika.
Kocur zaczął ględzić o kodzie wojownika. Szepcząca tak trochę go słuchała, a trochę olewała w swym umyśle, udając, że słucha go w pełni.
- Jaka jest pierwsza zasada szlachetnego kodeksu wojownika?
Oj! Miała odpowiedzieć mową! To było pytanie, na które wymagana była odpowiedź! Co teraz, co teraz?! I nagle wpadła na pomysł. Wysunęła pazurki z prawej przedniej łapy, po czym zaczęła kreślić za ich pomocą rysunek. Przedstawiał on treść zasady pierwszej, która brzmiała „Broń swojego klanu, nawet za cenę życia. Możesz przyjaźnić się z członkami innych klanów, ale twoja lojalność musi pozostać przy twoim klanie, kiedy pewnego dnia staniesz przeciw nim w bitwie”. Szepcząca postanowiła narysować z jednej strony kreski trójkę rozmawiających kotów, a po drugiej te same koty, ale walczące za swoje klany. Chyba nie wyszło jej to jakoś bardzo dobrze.
- Yyyyyyy... - Na pyszczku Narcyzowego Pyłu pojawiła się mina, mówiąca o niepewności, zdziwieniu i czymś jeszcze. – Chyba... chyba znasz zasadę pierwszą... To jaka jest druga?
W ostatnim zdaniu kotka usłyszała niepewność. Druga zasada... co to było? A tak! „Nie poluj, ani nie wkraczaj na terytorium innego klanu”. Czas narysować to na śniegu! Narysowała granicę, a za nią kota polującego po złej stronie. Żeby było widać, że to kot nie z tego klanu narysowała kreskę z jego terytorium do niego. Narcyzowy Pył przekrzywił głowę.
- Hmmm... To może opowiem ci coś więcej o kodzie? – Kiwnęła głową. – Dobrze – w jego głosie usłyszała wyraźnie ulgę, chyba nie chciał już dalej jej odpytywać. W sumie to nie dziwiła się mu. – A więc...
I zaczął gadać, gadać, gadać i gadać. Paplał tak długo, że trudno było by nie usnąć, gdyby nie to, że nadal szli równym krokiem.
- To tyle na dziś – powiedział u wejścia do obozu. Nareszcie! – Możesz coś sobie zjeść. Jutro też będziemy mówić o kodeksie i o Klanie Gwiazdy. – No nie! Nie dość że ten kod, to jeszcze o Klanie chmurek będą mówić! Podwójne nudy! Nudy na pudy! I ona miała tak spędzać pół dnia?! To będą tortury!
Położyła się na swoim posłaniu, przyniosła w pyszczku mysz ze stosu zwierzyny. Zjadła ją w kilku kęsach, ale najpierw sprawdziła, czy to nie ta sama, której nie upolowała na swoim pierwszym treningu łowieckim. Nie chciała by zjeść tak niewinnego, a zarazem słodkiego stworzonka, którym była tamta myszka. Potem przystąpiła do codziennej kociej toalety. Wymyła dokładnie wąsy, uszy, pyszczek, bok głowy, brzuszek, łapki i co chyba najważniejsze - swój piękny długi ogon o ciemnej końcówce. Gdy wszystkie części składające się na córkę Bąbla zostały wymyte, ta położyła się i zapadła w sen.
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)