- Myślę, że jeśli będziesz z odwagą i determinacją kroczył swoją ścieżką, możesz być nawet lepszy. - miauknął Jeżowa Ścieżka, tuląc do siebie syna Oślego Ucha. Wiele by dał, żeby jego bratanek był zdrowy i mógł wreszcie zaznać upragnionej ulgi.
- Dziękuję, wujku. - miauknął jeszcze Dreszczyk, wtulając się w jego futro.
***
Następnego dnia ponownie miał okazję porozmawiać ze swoim bratankiem. Zauważył Drżącą Łapę obok legowiska uczniów. Uśmiech od razu nasunął mu się na pysk. Zerknął w stronę posegregowanych ziół. Nie miał dzisiaj żadnego pacjenta, co go cieszyło. Zatrucia najwyraźniej na dobre opuściły Klan Burzy. Kocur powolnym krokiem zamierzał ruszyć w stronę kremowego kocurka. Lubił z nim rozmawiać. Czuł też, że obecność kogoś z rodziny, może tylko poprawić stan jego zdrowia. Z czasem będzie lepiej, powtarzał sobie często z nadzieją, obserwując jak ten kocurek z malucha, zamieniał się każdego dnia w coraz lepszego przyszłego wojownika.
Zanim zdążył postawić chociaż pięć kroków, na drodze stanął mu Wiewiórcza Łapa. Niebieskie ślepia prędko spojrzały na rudego ucznia. Jego mentorką była Miodowy Obłok. Domyślał się, że ich treningi muszą wyglądać ciekawie, gdy dwa inne charaktery stają naprzeciw siebie. Nie raz słyszał już plotki, że podobno jednego dnia pobili się na treningu. Ile było z tego prawdy nie wiedział i chyba nie chciał się dowiadywać, liczyło się natomiast to, że kolejny z jego bratanków też czyni postępy. Jeżynowa Łapa podobno również. Jeżyk posłał delikatny uśmiech kocurkowi, zanim ten prychnął i skrzywił się niezadowolony.
- Daj mi zioła usypiające. Natychmiast, lisi bobku. - zmrużył oczy.
Jeżowa Ścieżka westchnął.
- Po co ci te zioła?
- Na tego bachora! Ciągle za mną lezie, jakby miała robale w tyłku! - warknął kocurek, ogonem wskazując na małą Burzę. Koteczka przyglądała im się pewnym wzrokiem, z odpowiedniej odległości, bliżej żłobka. Jeżowa Ścieżka powstrzymał śmiech rozbawienia.
- Niestety nie mogę ci pomóc.
- Jaki z ciebie medyk?! - fuknął Wiewiórcza Łapa. Odwrócił się napięcie, od razu zmierzając w przeciwną stronę. Burza poszła za nim.
Jeżowa Ścieżka wzruszył ramionami. Cieszył się jednak, że jakaś istotka zainteresowała się jego bratankiem. Kto wie, może zostaną przyjaciółmi? Wiewiór siedział zawsze samotnie, gdy go widywał. A jak wiadomo, każdy zasługiwał na przyjaciela.
Jeżowa Ścieżka wzruszył ramionami. Cieszył się jednak, że jakaś istotka zainteresowała się jego bratankiem. Kto wie, może zostaną przyjaciółmi? Wiewiór siedział zawsze samotnie, gdy go widywał. A jak wiadomo, każdy zasługiwał na przyjaciela.
- Hej, Dreszczyku. - czekoladowy wreszcie mógł podejść do syna Piaskowej Ścieżki. Kocurek podniósł na niego wzrok. Wujek Jeżyk usiadł koło niego, otulając go ogonem na powitanie. - Co słychać? Jak tam... - usłyszał wrzask z legowiska uczniów. Wiewiór wybiegł z niego zirytowany. Westchnął. -...relacje rodzinne?
<Dreszcz?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz