BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Znajdki w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Nocy!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

18 października 2021

Od Zanikającej Łapy Cd Niezapominajkowego Snu

 Wtedy było tak dużo krwii.
I śmierci.
Bała się tego od czasu, gdy umarł Śnieżna Chmura. Kiedy jej łapy po części były splamione czerwoną mazią i była odpowiedzialna za jego śmierć. Nie zrobiła tego specjalnie, ale w końcu jednak nie pomogła mu dostatecznie. Mogła go uratować. To mogło się nigdy nie stać.
Nie chciała z nikim rozmawiać, nawet jeżeli przyszedł do niej ktoś bliski jak teraz. Bała się, wstydziła oraz jeszcze raz bała. Na treningi wychodziła z trudem a i tak niewiele z nich wynosiła. Ta cała kara mocno osłabiła jej umysł, podobnie ostatnie Zgromadzenie. Trzęsła się za każdym razem gdy widziała kogoś blisko. W miarę spokojna była tylko w nocy. Choć śniły jej się koszmary, to było lepiej niż na co dzień. 
Na treningach nie chciała niczego robić, bo to wszystko zmierzało do śmierci, zabijania i tak dalej. Walka by zabić, polowanie by zabić. Tropienie by znaleźć i zabić. Wpadła w paranoję i na widok martwego zwierzęcia brało ją na wymioty oraz chciało jej się ryczeć. Teraz widząc Niezapominajka przypomniało się jej znowu to, jak musieli ją wraz z Jesiotrem ciągnąć. Czuła taki wstyd.
Po prostu się odsunęła, obróciła i zaczęła płakać. Za dużo rzeczy się działo. Drżała na całym ciele, a całe jej futro było mokre od łez. Nie potrafiła. Nie potrafiła się kontaktować. Kiedyś to było prostsze. Kiedy była kociakiem… To było prostsze. Próba zwiedzania świata. Zamartwieni rodzice. Teraz jakby ich nie było. Kiedy się było kociakiem, każdy zwracał na ciebie uwagę, bo było się głupim i nierozważnym. Dalej miała coś z kociaka. Chyba najbardziej ten płacz.
- Tu jesteście! Wszyscy was szukają! Ojciec od zmysłów odchodzi. 

- Tak. Już koniec.
- A co się stało? - zapytała? Powinna dodać jeszcze słowo "później" lecz nie chciało jej się powtarzać.
- Kiedy? 
- Później!

Położyła instynktownie łapy na głowę.

- Czemu nie bawisz się z rodzeństwem, Echo?

-G-g-gdzie i-idziesz?

Oni tam wtedy byli a teraz znikli, bo każdy miał swoje życie i nie chciała się wtrącać.
Chciała, by było tak jak kiedyś. Chciała móc się czuć bezpiecznie, z dala od problemów, które obecnie tak bardzo ją przytłaczały. Nie potrafiła sobie z nimi radzić, to było takie trudne. Każdy moment w jej życiu był zmarnowany, każde jej westchnienie nie miało sensu. Jej istnienie nie miało sensu, nie zrobiła niczego dobrego, jedynie przez nią inni mieli problemy. Łkała coraz głośniej, z każdą chwilą coraz częściej wydawało się jakby z trudem łapała oddech. Niezapominajek mówił coś, ale nie wychwytywała jego głosu. Znajdowała się w ciasnej, czarnej przestrzeni. Wszędzie widziała tylko to, czego się bała. Martwe ptaki takie jak na Zgromadzeniu. Słyszała huk, gdy jej głowa walnęła o podłoże, gdy jej wujek i Jesiotr musieli ją uspokoić. Padła wtedy nieprzytomna, dlatego nie wiedziała dokładnie co się działo potem. Jakim cudem znalazła się u Kaczego Pióra. Jednak pamiętała strach, który przejął wtedy całym jej ciałem. Pourywane krzyki rozlegały się wtedy po całej polanie.
Jakim cudem to się działo? Dlaczego spotykały ją tragedie? 
A co najważniejsze, czemu teraz nie było przy niej nikogo? Rudzik znikł, był teraz wojownikiem. Rodzice jakby się ulotnili. A Rzeczka nie żył. Opuścił ich rodzinę. Nie doczekał się mianowania. Dlatego została sama. Sama jak palec, gdy wszystko wokół było tak straszne. Nawet gdyby ktoś chciał ją uspokoić, to to zaszło za daleko. Już się nie dało aż tak bardzo jej uspokoić. Chciała ciepła, ale nie potrafiła dopuścić do czyjejś bliskości. Nie potrafiła. Po prostu nie potrafiła. Bała się wszystkiego, co ją otacza.
Jeszcze głośniej ryczała, zwijając się najciaśniej jak umiała. Straciła nad sobą całkowicie kontrolę. Nie potrafiła się uspokoić. To było za trudne.


<Niezapominajku? >

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz