- Śmieldzis - miauknął tak, aby doszło to do jej umysłu, po czym odszedł.
Płomień stała chwilkę osłupiała. Po sekundzie jednak poczuła, jak krew się w niej gotuje. Wysunęła pazury, patrząc na kociaka. Szybkim ruchem dogoniła go, łapiąc za luźną skórę na karku. Wytaszczyła ze żłobka i rzuciła na trawę na uboczu.
Zagrodziła mu drogę ucieczki.
Jastrząb jednak nie wydawał się tym... Przestraszony? Okej, był skołowany, ale nie widziała na jego pysku przerażenia. Ot - Nie bardzo ogarniał bazę, że nagle był w żłobku, a teraz nie.
- Słuchaj mnie, gówniarzu - zaczęła, schylając się do niego. - Nie śmierdzę. Pachnę jak kot, to ty jedziesz mlekiem i swoją matką.
Podniosła głowę, patrząc na niego z góry. Kocurek jedynie wlepiał w nią gały.
- Bo je jem, a z mamą mieskam. Ty za to smielsis jak to ujęłaś? Smlodem?
- Nie śmierdzę! Ty chyba nigdy nie czułeś prawdziwego smrodu, gówniarzu niewychowany!
- Nie ksyc na mne. Mamoooo!
- Ale z ciebie maminsynek. - Przewróciła
oczami. - Ojojoj, bo bez mamusi to sobie dzieciaczek nie poradzi, ojojoj, tragedia! Najlepiej zaniosę cie do niej i ładnie ułożę obok, hm? Przestanie dzidzia płakać? - Miauknęła sarkastycznie.
Trzepnęła ogonem. Bachor głupi. Coś się dzieje nie po jego myśli i od razu ucieka do matki. Taki mocny w gębie, jednak do czasu.
Skrzywił pysk.
- Ne! Moja mama slobi ci kuku dlatego ją wołam, a ne dlatego se tęskne cy płace. Sama bedzies płakać.
- Mhm. Twoje niedoczekanie. - Rzuciła, przewracając oczami i wzruszając ramionami.
Po chwili jednak wzrok kociaka powędrował za plecy uczennicy. Płomień nie odwracała się, póki nie poczuła czyjejś obecności. Borsuk minęła ją, podchodząc do Jastrzębia.
Kocurek z aprobatą otarł się o jej łapy, a ona łapą ponagliła go, by szedł w kierunku żłobka. Kiedy nieco się oddalił, spojrzała z powagą na Płomień.
- Trzymaj się od niego z daleka. - Oznajmiła chłodno. - Jeśli się nie posłuchasz, to czeka cię kara.
Jej głos był obojętny, a jednak emanował siłą i dozą grozy.
Płomień jednak nie znała takich uczuć, interpretując zachowanie Jastrzębia jako bycie maminsynkiem, słabym glutem, który nie potrafi z niczym sobie poradzić. Borsuk z kolei jako grubą, noszącą się kulę mięcha. Wkurzała ją niemiłosiernie.
- Nie dasz mi kary, liderem nie jesteś. - Odparła arogancko.
Borsuk uśmiechnęła się wrednie, a jej brązowe oczy zabłysły niebezpiecznie. Tak, jakby chciała pokazać swoją władze nie tylko nad Płomień, ale też nad aktualnym liderem.
Wzdłuż kręgosłupa rudej przeszedł dreszcz, ale nie ugięła się. Wytrzymała spojrzenie, piorunując burą swoimi pomarańczowymi oczami.
~*~
Jakiś czas później, kiedy gluty w kociarni podrosły, Płomień znowu została wyznaczona na zaniesienie ich matkom żarcia.
- Mało im jeszcze? Ile one żrą? Są grubsze od najgrubszego drzewa w lesie! - Zaczęła marudzić, kiedy Piórko wpychała jej żarcie dla nich. - Nie zaniosę im! Niech ruszą tłuste dupy i same sobie wezmą.
Prychała, syczała, aż w końcu pointka zatkała jej wiewiórą mordę. Następnie mentorka popchnęła ją ku kociarni, w nosie mając zdanie uczennicy.
Co za baba!
Płomień prychnęła, niosąc jedzenie Śnieżce, bo przecież nie Fasoli ani Borsuk. Nie lubiła żadnej z nich.
- Masz - oznajmiła, dając karmicielce jedzenie.
Następnie odwróciła się na pięcie, z zamiarem wyjścia. Kątem oka jednak dostrzegła telepiącego się do niej kociaka, ma serdelowatych, grubych łapkach.
Prychnęła pod nosem i ruszyła dalej, jednak gnojek się odezwał.
- Ciemu ciogle tiu psychodis?
Zastrzygła uchem, wystarczająco wkurzona przez mentorke. Teraz jeszcze ten gówniarz od siedmiu boleści.
- Uwierz mi, że też nie chce oglądać waszych głupich pysków. - Warknęła, machając ogonem poddenerwowana.
<Jastrząb? >
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz