Nie myślał o niczym. Po prostu wtulał się w miękkie, bezpieczne futro, pozwalając, żeby wszystkie nagromadzone w nim emocje wydostały się na zewnątrz razem z łzami, w urwanych oddechach i drżeniu ciała. Nie liczyło się nic innego, poza jej bliskością. A później głosem. Spokojnym, pomagającym uspokoić rwący się oddech, poskładać wszystko, co się z niego wysypało.
- Dobrze cię widzieć, chmurko. - Uśmiech na jej pyszczku był jak promień słońca.
- C-ciebie też miło widzieć, Lisiczko - odpowiedział szczerze, starając się ukradkiem otrzeć pysk. Oddychał głęboko, walcząc z uciskiem blokującym jego płuca. Widząc zatroskaną minę szylkretki, mimowolnie się uśmiechnął.
- Ooo! I jest uśmiech! - zawołała, odwzajemniając gest. Nie wiedział, co takiego było w jej oczach, że na ten okrzyk rozciągnął kąciki pyszczka jeszcze szerzej. Po prostu chciał, żeby się ucieszyła. Istotka taka jak ona powinna właśnie to robić. Cieszyć się. Poczuł, że ją rozumie. Jakby znali się od zawsze. Była delikatna, wrażliwa i pełna dobra, widział to. Zafascynowany wpatrywał się w jej łagodny pyszczek, śledząc wzory, w które układały się poszczególne włosy. Nieświadomie pociągnął nosem. To trochę go otrzeźwiło. A na pewno sprawiło, że poczuł się jak skończony mysi móżdżek.
Poczuł, jak płoną mu policzki. Nie wiedział, czy był na siebie wściekły bardziej za to, że zrzucał na nią swoje problemy, czy że zrobił z siebie idiotę.
Odsunął się nieznacznie od kotki, kładąc uszy po sobie.
- Strasznie cię przepraszam, Lisiczko - wymamrotał drżącym głosem. - Nie powinienem… Masz pewnie… Nie chciałem… - plątał się coraz bardziej, robiąc kolejne kroki w tył. - Jest mi strasznie głupio, naprawdę nie powinienem… T-to wszytko…
- Ej, Chmurko, przecież nic się nie stało - przerwała mu, lekko rozbawiona. - Lubię się tulić.
Uniósł uszy, przyglądając jej się zdezorientowany. Kotka zdawała się mówić zupełnie szczerze.
- N-naprawdę?
Skinęła głową, uśmiechając się.
- Tak. A ty masz takie miękkie futerko! - Na potwierdzenie swoich słów, znów go przytuliła. Zamarł, speszony jej bezpośredniością, ale gdy pierwszy szok minął, rozluźnił mięśnie i pozwolił sobie mocniej do niej przylgnąć.
- Ty też - miauknął. - I ładnie pachnie - miauknął cicho, starając się nie myśleć o tym, jak strasznie głupio to brzmiało. - Naprawdę nie chciałem… płakać. Ale nie potrafiłem przestać. Moja mama… - przełknął ślinę, próbując pozbyć się ucisku w gardle. - Jest z nią coraz gorzej. Dzisiaj… Dzisiaj mnie nie rozpoznała. - Spojrzał w jej oczy. - To boli. I boję się. Że… że niedługo umrze.
Urwał, wtulając się w jej futro. Nie płakał, po prostu chciał znów poczuć się bezpiecznie. Z jakiegoś powodu wiedział, że go zrozumie.
- Została mi tylko ona. Tata kazał mi się nią opiekować, a ja mam wrażenie, że go zawiodłem… Nią i rodzeństwem. - Westchnął. - A ty masz jakieś rodzeństwo? - miauknął, zmieniając temat. Ślepia znów zaczynały go piec, a nie chciał więcej płakać.
<Lisiczko? :3 Setne opko>
Kolejna porcja tulania is koming ❤
OdpowiedzUsuńAwww!!!
OdpowiedzUsuń