BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

23 grudnia 2020

Od Skrzącej Łapy

Miała w głowie tylko jedno: Idzie na swój ostatni trening. Poinformował ją o tym dzisiaj sam Iglasta Gwiazda. Spojrzała się z niepokojem na mentora. Kolczasta Skóra wydawał się być z niej dumny, natomiast ona nie. Czuła, że nie jest gotowa. Nie wyobrażała sobie siebie podczas walki o klan. Kolec nauczył ją walczyć, ale jeszcze nigdy nie walczyła z innym kotem na serio poza treningami. Czy sobie poradzi? Czy Skierka poradzi sobie z walką na śmierć i życie? W dodatku bała się okropnie dorosłości. Nie chciała być tą dorosłą i dojrzałą, bo taka nie była. Była po prostu małą Skierką, ale wiedziała, że taki stan rzeczy się nie utrzyma. Musiała dorosnąć, ale jak? Westchnęła. Miała siebie po prostu dosyć. Ceremonia powinna ją cieszyć, ale było totalnie na odwrót. Przynajmniej tyle, że jej mentor się cieszył. Przynajmniej on. Zrównała z nim kroku i wbiła wzrok w podłoże. Nie chciała już myśleć o niczym. Miała dość swojej głowy.

***

Gdy przybyli na miejsce treningów, do Skierki uszu doszedł głos Kolczastej Skóry.

- Gotowa na ostatni trening walki? Chciałbym cię jeszcze odrobinkę sprawdzić i po raz ostatni podszkolić. - uśmiechnął się zadowolony. Spojrzała na niego zaniepokojona, ale po chwili pomachała twierdząco głową. Co będzie, to będzie. Niedługo potem oboje rzucili się w wir walki bez pazurów. Kolec był bardzo ciężkim przeciwnikiem, ale mała starała się wykorzystywać swój atut. Była mniejsza, a co za tym idzie zwinniejsza. Przynajmniej starała się być. Nauczył ją tego właśnie kocur. Jak miała tak po prostu porzucić to uczniowskie życie? Wszystko się przecież zmieni. Na zawsze. Nie chciała tego, bo nienawidziła zmian. Musiała czuć się bezpiecznie. To bezpieczeństwo dawała jej właśnie rutyna. Przez swoje myśli straciła skupienie na walce. Kolec ją powalił. Dotarło do niej, że przegrywa, a wtedy ledwo wyćwiczonymi tylnymi łapami odepchnęła go nieznacznie, co zdezorientowało kocura. Po czym umiejętnie przeczołgała się pod jego brzuchem, stając tuż za nim. Kolczasta Skóra szybko się obrócił przodem do kotki i spojrzał jej w oczy. To była słabość uczennicy. Do tej pory kocur to wiedział. Nie lubiła utrzymywać kontaktu wzrokowego. Nie była godna i taki wzrok jakiegokolwiek kota podświadomie zmuszał ją do spuszczenia głowy. Ledwo powstrzymywała się od tego czynu, a jej ogon zdradzał jej napięcie, bijąc na boki. Wiedziała, że nie może spuścić wzroku ani zamknąć oczu, bo wtedy przegra. Jej oczy zaczęły się wypełniać łzami. Czuła to. Nie mogła pozwolić, by przeciwnik to zauważył, więc nie odrywając wzroku od oczu mentora, rzuciła się na jego lewy bok i gdyby nie to, że miała schowane pazury, właśnie by je wbiła w sierść kocura. Umiała już więcej niż kiedyś, to na pewno, ale czy tyle, aby wygrać z kotem z innego klanu? Nie była pewna, lecz gdyby tak się zastanowić, to niczego nie była pewna. Nawet tego, czy niedługo nie postanowi się usunąć z tego chorego świata...

***

Gdy po treningu dotarli do obozu, Kolczasta Skóra pochwalił kotkę za postępy. Ta tylko niemrawo się uśmiechnęła i nie czekając na reakcję kocura, truchtem wbiegła do legowiska uczniów. Jej ostatnia noc w tym miejscu. Usadowiła się na swoim posłaniu, zwijając w kulkę. Kiedyś spała tutaj z bratem. Teraz była sama. Tyle wspomnień... W tym momencie naszła ją refleksja, że bardziej od złych wspomnień, bolą te dobre... Postanowiła te słowa mieć za swoje niejakie motto życiowe. W końcu tyle w tym było prawdy. Do złych wspomnień można się przyzwyczaić. One wracają bardzo często i z czasem po prostu są normalnością. Jednak te dobre są gorsze. W nich byliśmy szczęśliwi, a teraz trzeba się pogodzić z ich stratą. Za każdym razem, jak takie wspomnienie przyjdzie, pamiętasz to, jak było dobrze. Jednak teraz tak nie jest i tą stratę trzeba przeżywać zawsze na nowo i tak samo. To boli... Przymknęła ślipia wypełnione łzami i cichutko załkała. Niczego już nie była pewna. Była zagubiona. Czuła jakby już na zawsze zgubiła drogę, którą chciała podążać. W sumie to sama nie wiedziała, czy kiedykolwiek taką miała...

Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)