Od Fasolowej Łodygi

 Odszedł. Kotka wbiła pusty wzrok w leże z mchu, na którym leżał martwy kos przykryty łodygą, usianą małymi, niebieskim kwiatami. Nie mogła w to uwierzyć. Jej umysł ogarnęła całkowita pustka przez moment. Wszystkie jej wspomnienia, uczucia i emocje uciekły na kolejne bicia serca. Była w szoku. Dopiero po chwili doszła do niej bolesna, rozrywająca serce prawda. Medyczka zamarła, a czas wokół niej zwolnił, niemalże zatrzymał się. Bicie serce odbijało się jej echem w uszach. Słyszała każdy swój oddech, czuła, jak coraz ciężej się jej oddycha. Zostawił ją. Jej łapy drżały, a wizja powoli zaczęła się rozmazywać. Nie potrafiła pohamować łez. Kolejne krople spływały po jej policzkach, by zaraz rozbić się na błękitnych płatkach kwiatów. 
Zostawił ją bez słowa. Jedyne, co zostawił to te dwa drobiazgi. Jedyne, co jej po nim zostało. Zostawił jej głupi kwiat i piszczkę. W napadzie wściekłości, bezsilności i żalu uniosła łapę z wysuniętymi pazurami, gotowa rozerwać to wszystko na strzępy. Jak mógł?! Była już blisko zniszczenia kwiatu, jednak w połowie jej łapa zatrzymała się. Nie potrafiła. Znów czuła się bezsilna, nie wiedziała, co ma zrobić. Przecież wiedziała, że odejdzie. Wiedziała, że to będzie niedługo. A jednak jego strata bolała ogromnie. Kotka zamknęła zmęczona łkaniem oczy, a jej ciało mimowolnie skuliło się przy legowisku. Z jej piersi wydarł się cichy jęk, przepełniony cierpieniem i goryczą. Po chwili jednak jej głos ucichł.
Może tak było lepiej. Może kocur dobrze postąpił, zostawiając ją bez pożegnania. Oboje mogli zrobić coś głupiego, co potem by żałowali. 
Nie chciała przyjąć tego do wiadomości, ale kocur uchronił ją w ten sposób od kary od Klanu Gwiazdy. Dlaczego w jej życiu wszystko musiało sprowadzać się do tego, żeby się przed nim uchronić. Dlaczego musiała robić wszystko, żeby ich wola i duma była niepokalana, czysta. Jedyne, co robili to władali kotami na bazie strachu. Nie chciała, żeby tak było. 
Kotka powłóczyła łapami, kierując się do obozu z niebieskim kwiatem ofiarowanym przez Huragana w pysku. Oczywiście, że go zabrała. Nie potrafiła zostawić wszystkiego za sobą. W drodze próbowała nie myśleć o tym, co się stało, wciąż powstrzymując się od kolejnych łez. Próbowała sobie wmówić, że tak będzie lepiej.  
— Zdechł? — zapytał obojętnie Potrójny Krok, widząc przygaszoną minę Fasolowej Łodygi, która w końcu dotarła do leża medyków. Pointka posłała mu zmęczone spojrzenie, po czym położyła się na swoim legowisku, wplatając w nie kwiat.
— Nie. — odparła w końcu, próbując utrzymać spokojny ton głosu. — Po prostu polazł gdzieś, opuścił nasze tereny.
— Powinnaś się cieszyć! — miauknął trójłapy. — W końcu nie będziesz musiała tam łazić. Masz szczęście, że ten samotnik po obudzeniu cię nie rozszarpał. Po kłach można poznać, że typ nie był normalny. — zamruczał zadowolony, po czym skończył układać zioła i udał się do swojej części. Fasola położyła po sobie uszy i wbiła wzrok w podarunek, który wplotła w mech. Kąciki jej ust uniosły się, tworząc smutny uśmiech. Kocur podarował jej niezapominajki. O to nie musiał się martwić. Nie chciała go zapominać. I przyrzekła sobie, że nigdy nie zapomni.