Od Błękitnej Cętki

Od chwili, w której Błękit otrzymała rangę zastępcy minął już ładny księżyc. Mimo wszystko Brzoskwiniowa Gwiazda nie czuła się pewnie w nowej roli, więc Klan Burzy postanowił póki co nie ogłaszać śmierci Ciernistej Gwiazdy. Mieli szczęście, Klan Gwiazdy wciąż milczał i zgromadzenie się nie odbyło.
- Jeden zapasowy księżyc - mruknęła wtedy do siebie Błękitna Cętka, miękko powiewając ogonem. Spokój zakłóciło wtargnięcie do obozu klifowiczki. Urocza śnieżna bengalka, w wieku uczniowskim oznajmiła im, że wojna została rozpoczęta. Mieli pozbierać siły i stawić się w obozie Klanu Klifu. Zrobili jak im kazała. Brzoskwinia, z niewielką pomocą niebieskiej, wybrała wojowników i uczniów na walkę. Reszcie przykazały zostać i pilnować obozu. Żadna nie czuła się zbyt pewnie przy wyborze, obie wiedziały, że z ich listy jeden czy dwóch nie powróci żywych. To mógł być każdy. Wyruszyli na tereny Klanu Klifu z lekkim opóźnieniem, lecz w końcu stanęli przed obliczem rudego lidera. Jak się okazało Klan Nocy już dotarł. Pstrokata przywódczyni, Żwirowa Gwiazda wyglądała o niebo pewniej od kremowo-białej liderki burzowiczów. Błękit naprawdę doceniała Brzoskwiniową Gwiazdę, tolerowała kremową w pełni, pomimo że tamta była kotko-kocurem, jednak w tamtym uderzeniu serca przeklinała  na czym świat stoi. Córka Złotej Melodii drżała lekko, widząc zbliżającego się do nich Lisią Gwiazdę. Błękit w głębi serca porównywała Liska z Czaplim Potokiem. Jego oczy. Miały piękną, brązową barwę, tak podobną do ślepi czekoladowego wojownika. Zastępczyni wysunęła się lekko na przód, usiłując ratować sytuację. Lisia Gwiazda powitał ich skinieniem głowy. Wyglądał na dużo starszego niż był w rzeczywistości, choć w sumie... był jeszcze dzieciakiem.
- Witaj, mam na imię Błękitna Cętka - powiedziała z uśmiechem na pyszczku. - A to nasza nowa liderka...
- Brz-rzoskwiniowa Gww-iazda - lekko się jąkając oznajmiła kremowa.
- Och, czyli Ciernista Gwiazda...
- Tak, nie żyje - poświadczyła Błękit, siłując się z myślami. W oczach Brzoskwini dostrzegła iskierki smutku, ale kremowa, wciąż nie odwróciła się i nie uciekła z powrotem do ich obozu. Cętkowana poczuła dumę ze swojej przywódczyni i uśmiechnęła się do niej ciepło. Lisek ze smutkiem kiwnął głową i poruszył ogonem.
- Zaraz ruszamy, tylko czekamy na jeszcze kogoś... O, właśnie nadchodzą!
Rudy oddalił się prędko, w kierunku kolumny kotów. Niebieska ciekawie nadstawiła uszu i przestąpiła z łapy na łapę. Nie znała ich, wyglądali na samotników. Błękitna Cętka przez moment poczuła przemożną chęć podbiegnięcia do Lisiej Gwiazdy i poinformowania, że jest jego... ciocią. Ale to nie była odpowiednia chwila. Może kiedyś...
Jednym uchem słuchała tłumaczeń syna Konwaliowej Rzeki. Gdy każdy ruch został ustalony, cztery klany ruszyły w głąb terenów Lisiej Gwiazdy. Rudy szedł na przedzie, wyprzedzając nieco Brzoskwiniową Gwiazdę i innych liderów. Prowadził ich pewnie i szybko pokonywali równinę, bo klifowicze jak najszybciej chcieli się przedostać na tereny Klanu Wilka. Jednak, gdy dotarli do Głębokiej Ścieżki okazało się, że przeprawa jest zniszczona. Cała grupa zawróciła, by przejść po terenach Klanu Nocy. Błękit truchtała przy boku kremowej, z trudem powstrzymując energię i niepewność. Uspokoiła Sarni Skok, który z nerwów lekko się trząsł. Pomimo to w głowie jej się kręciło. W obozie byli niczego niespodziewający się niczego członkowie Klanu Wilka. To niesprawiedliwe! pomyślała. Najchętniej namówiłaby Brzoskwiniową Gwiazdę do zerwania umowy już teraz, wiedziała jednak, że najprawdopodobniej Lisek zaatakuje wtedy właśnie ich, ale tak zrobiłby pewnie każdy przywódca. Znaleźli się pod ścianą, bez możliwości ucieczki. Z rozpaczą zerknęła na siostrzeńca, może ten przejrzy na oczy? Lisek nie patrzył jednak na burzowiczów.
- Znacie plan - jego zielone oczy rozjarzyły się nieco.
Wszyscy kiwnęli głowami. Błękitna Cętka usiadła, nakrywając łapy ogonem. W uszach jej szumiało i nie bardzo wiedziała co zrobić. Ciernista Gwiazda chciała tego sojuszu, wiedziała co robi - pocieszyła się w duchu zastępczyni i skuliła się lekko. Skamieniała na dźwięk głośnych wrzasków i okrzyków, dobiegających z obozu, gdy pierwsza fala wojowników dotarła o wejścia. Odczekali kilkadziesiąt uderzeń serca i pozwolili przejść grupie samotników. Klan Lisa wbiegł dość szybko, ale w końcu była ich niewielka grupka. Na zewnątrz zostali już tylko burzowicze i druga część Klanu Nocy. Brzoskwiniowa Gwiazda niepewnie machnęła ogonem. Jej klanowicze rzucili się do przejścia, a za nimi podążyli wojownicy z Klanu Nocy. Błękitna Cętka wbiegła do obozu, tuż przy ścianie przejścia, gdzie czekał na nią wojownik Klanu Wilka. Zastępczyni została powalona. Kocur rzucił się do jej gardła, gotowy ugodzić, niebieska wywinęła się jednak, wbijając pazury w pierś wojownika. Wilczak krzyknął i potknął się o swoje łapy, dzięki czemu teraz Błękitna Cętka stała nad nim. Wrzasnęła i rozorała boki kota, po czym oddaliła się pospiesznie. On już dostał swoją nauczkę. Zresztą, córka Białej Sadzawki nie miała zamiaru zabijać dzisiaj nikogo. Przecisnęła się przez jakiś tłumek, czując że zaraz wybuchną jej bębenki. Wrzaski, łkania i okrzyki bitewne mieszały się i tworzyły jeden wielki harmider. Skoczyła na pierwszą kocicę jaką zobaczyła i obie przeturlały się po trawie. Tamta krzyknęła dziko, gdy Błękit nadepnęła jej na ogon.
- Noc?
Niebieska otworzyła szerzej oczy, bo doskonale pamiętała Nocną Burzę ze swojego pierwszego zgromadzenia. Szylkretka zamrugała powoli.
- Błękit?
Obie trwały w niezdecydowaniu. Zastępczyni wolno wysunęła łapę. Musiała być wierna nie wobec koleżanki, a wobec klanu. Przejechała pazurami po boku czarnej, aż tamta syknęła cicho. Córka Boćka wstała i pomknęła między inne koty, zostawiając Nocną Burzę za sobą. To było bardzo nieprzyjemne doświadczenie, właśnie zaatakowała kocicę, z którą tak świetnie bawiła się na zgromadzeniu. Wywinęła się spod łap jakiegoś ucznia, który za ten atak zapłacił zadrapaniem. Klan Wilka przegrywał, to było widać na pierwszy rzut oka. Błękit usłyszała rozpaczliwy jęk i obróciła się wokół własnej osi. Kasztanowa Łapa został zapędzony w róg obozu i otoczony przez trójkę wojowników Klanu Wilka. Termiantor drżał gwałtownie z jego oczy wyciekło kilka pojedynczych łez, czoło i jedną powiekę miał całe we krwi. Błękitna Cętka wrzasnęła i ruszyła w tamtym kierunku, roztrącając koty. Jeżeli nie zdąży uczniak przypłaci życiem... Wpadła na pierwszego kocura i docisnęła go do ziemi. Tamten wydał z siebie głośny, pełen frustracji jęk, ale nie mógł nic zrobić, unieruchomiony przez zastępczynię. Niebieska rzuciła się na drugiego kocura, a wtedy terminator Świetlistego Potoku zdołał przemknąć bokiem, poza ich zasięg. Zawarczała i rozdrapała bok wilczaka, dumnie unosząc głowę. Krew trysnęła. Córka Białej Sadzawki zobaczyła cień po swojej prawej. Uskoczyła dokładnie w momencie, gdy Płomienisty Świt rzucił się w jej stronę. Zgrabnie potoczyła się po trawie i uskoczyła przed łapą z czyimiś pazurami. Ciężko dysząc, zatrzymała się i spróbowała unormować oddech. Bitwa skłaniała się ku końcowi. Klan Wilka cofał się w kierunku rogu obozu, plując i parskając. Błękit obserwowała bezsilny Płonący Grzbiet. Rudy zastępca usiłował przemówić swoim wojownikom do rozsądku, oni jednak choć dwoili się i troili nie potrafili walczyć. Rany i ból, skutecznie im to uniemożliwiały.
- Błękitna Cętko, powinnaś coś zobaczyć - tuż przy uchu dosłyszała ciche, ale pełne rozpaczy mruczenie Pylistego Świtu.
Pełna złych przeczuć odwróciła się powoli i dojrzała pierwsze ciało. Zwłoki Bladej Łapy pokrył pył i brud, ale niebieska rozpoznała swojego siostrzeńca.
- Sarni Skok też nie żyje - oznajmiła wojowniczka i nerwowo uderzyła ogonem o ziemię.
- Niech inni zobaczą czy... ktoś jeszcze...
Pyłek skinęła głową i oddaliła się pospiesznie, a zastępczyni wbiła posępne spojrzenie w syna Konwaliowej Rzeki. W głowie już widziała smutne, brązowe oczy Czaplego Potoku, gdy rzuca mu pod łapy dwójkę synów.
- J-ja go znałam.
Odwróciła głowę i wbiła wzrok w piękna klifowiczkę. Szylkreta miała intensywnie zielone oczy, które wbiła w martwego terminatora.
- Czy mogę go pożegnać? - zapytała kocica.
Córka Białej Sadzawki po chwili namysłu skinęła głową. Nie była pewna co do zachowań kotki, ale w końcu mieli sojusz, co nie? Odwróciła się i odeszła kawałek, po czym usiadła, obserwując czy klifowiczka nie bezcześci zwłok. Tamta chyba nie miała takich zamiarów, bo siedziała, pogrążona w rozmyślaniach. Wobec tego Błękit ruszyła w kierunku kremowej kotki-kocura, by sprawdzić czy liderce nic się nie stało. Brzoskwiniowa Gwiazda drżała na całym ciele. Na widok zastępczyni na jej pyszczku ukazała się prawdziwa ulga.
- Błękit, j-ja... chyba straciłam życia...
Niebieska poczuła, że traci grunt pod łapami.
- Ile?
- Ch-chyba dwa - odpowiedziała Brzoskwinia, zerkając pod swoje łapy i delikatnie liżąc ranę na barku.
Błękitna Cętka z furią kopnęła kamyk. Miała ochotę zakląć, przerwał jej jednak głos Liska.
- PRZEGRALIŚCIE! - usłyszała krzyk Lisiej Gwiazdy. Rudy lider wskoczył na podwyższenie, z którego zazwyczaj przemawiał Borsucza Gwiazda. Płonący Grzbiet wybiegł z tłumu, chcąc protestować. Rany i zadrapania, które odniósł w bitwie sprawiły, że upadł ciężko na trawę. Błękit odwróciła wzrok i nerwowo oblizała nos. Nie lubiła przemocy, ale wilczaki zabiły Bladą Łapę i Sarni Skok, jej siostrzeńców, ukochanych synków jej brata.
- Zwołam naszych wojowników i wracamy do obozu, co ty na to? Burzowe Serce powinien cie obejrzeć.
Kremowa kiwnęła głową. Zastępczyni ruszyła przez koty, nawołując burzowiczów i nakazując, by zabrali ciała. Na środek obozu przywleczono Tulipanowy Pąk; pointka była matką Sosnowej Kory i Brzozowego Szeptu, Błękit aż wstrząsnęła się na myśl jak mocno przeżyją to obie kocice; Sztormowe Niebo, który był bratem Brzoskwiniowej Gwiazdy, liderka zachłysnęła się powietrzem, gdy go zobaczyła. Kolejnym poległym okazał się być Ziołowy Nos, czyli brat Świetlistego Potoku. Błękitna Cętka przycisnęła czoło do policzka wojownika, rozmyślając o przyjaciółce. Ci którzy zostali otoczyli kołem zastępczynię i liderkę.
- Czy to już wszyscy? - Błękitna Cętka uniosła głowę i obejrzała szereg wojowników. Wszyscy odnieśli mniejsze lub większe rany i obrażenia.
Ktoś wskazał na dwa ciała z boku.
- Jeszcze Blada Łapa i Sarni Skok.
- Ach, faktycznie - niebieska poczuła, że łzy napływają do jej ślepi, ale starła je szybkim ruchem łapy. - Chodźcie, wracamy do obozu!
Z pomocą Deszczowego Poranku zarzuciła sobie Tulipanowy Pąk na grzbiet i wspierając liderkę jednym ramieniem, ruszyły na przedzie Klanu Burzy, do domu.
<Wiem, że kiepskie, ale jak ktoś chce to może odpisać.>