BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Straszliwy potwór, który terroryzował społeczność w końcu został pokonany. Owocniaki nareszcie mogą odetchnąć bez groźby w postaci szponów sępa nad swoimi głowami. Nie obeszło się jednak bez strat – oprócz wielu rannych, życie w walce z ptakiem stracili Maślak, Skałka, Listek oraz Ślimak. Od tamtej pory życie toczy się spokojnie, po malutku... No, prawie. Jednego z poranków wszystkich obudziła kłótnia Ambrowiec i Chrząszcza, kończąca się prośbą tej pierwszej w stronę liderki, by Sówka wygnała jej okropnego partnera. Stróżka nie spodziewała się jednak, że końcowo to ona stanie się wygnańcem. Zwyzywała przywódczynię i zabrała ze sobą trójkę swych bliskich, odchodząc w nieznane. Na szczęście luki szybko zapełniły się dzięki kociakom, które odnalazły dwa patrole – żłobek pęka w szwach ku uciesze królowej Kajzerki i lekkim zmartwieniu rządzących. Gęb bowiem przybywa, a zwierzyny ubywa...

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(Brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

20 czerwca 2019

Od Wilczej Łapy C.D. Błękitnej Cętki

Na polecenie Błękitu, uniosłem głowę podobnie jak ona i „wymaszerowałem” z obozu wraz z Zajęczą Łapą. O dziwo nie wyszli daleko.
— Po co tu przyszliśmy, Cętko? — zapytałem z wyraźnym zaskoczeniem w głosie.
— No jak to po co? Po trening! — miauknęła, a ja przyjacielsko pacnąłem ją w ucho, śmiejąc się.
— Nie o to mi chodzi, Zajączku! — powiedziałem.
— Hej, Wilcza Łapo — zastępczyni zwróciła na siebie uwagę.
— Taak...? — spytałem cicho, już spodziewając się nieprzyjemnych uwag na reakcję co do Zajęczej Łapy.
— Podobno lubisz walkę, mam rację? — uszy jakby same stanęły, a ja otworzyłem pyszczek radośnie by odpowiedzieć.
— Oczywiście, Błękit! Wręcz uwielbiam!
— A co powiesz na trening walki? — spytała, a moje oczy zaświeciły się z radością i determinacją, pokazując wielkie zachęcenie. Siostra wydawała się lekko przeciwko temu, ale się zgodziła kiwnięciem głowy.
— A więc pierw zacznie Zajęcza Łapa, dobrze? — miauknęła i zawołała do siebie szylkretkę. Kotki odeszły gdzieś trzy... dwa... Lisie ogony ode mnie, a błękitna zaczęła coś do niej mówić. Po chwili ze schowanymi pazurami rozpoczęły bitwę. Ja zaś patrzyłem z niedowierzaniem na to wszystko. Unik... Atak... Unik... Atak... Moja siostra była w tym naprawdę dobra! Kiedy Zajęcza skończyła swoją lekcję, potruchtałem w stronę zastępczyni.
— A ja zrobię to lepiej! — miauknąłem.
— No dobrze, a więc pamiętaj, aby robić uniki oraz nie zdradzać wzrokiem gdzie atakujesz. — poradziła. Kiwnąłem głową i czekałem na jej rozkazy.
— Wyobraź sobie, że jestem z... — zacięła się na chwilę — Klanu Klifu! Pokaż, jak byś mnie zaatakował.
Najszybciej jak umiałem, wybiłem się w jej stronę i już miałem się na nią rzucać, gdy nagle kotka odskoczyła.
— Spróbuj atakować szybciej! — dodała, a ja najszybciej jak mogłem, a nie było to na tyle szybko w porównaniu do wojowniczki. Chciałem wbić się w jej ramię, ale ta odskoczyła, ponownie. Prychnąłem na samego siebie.
— Może powinienem spróbować uników? — miauknąłem, dysząc.
— No dobrze... Gotowy?
— Oczywiście! — potwierdziłem swoje słowa, a kotka rzuciła się w moją stronę. Już miała udawać drapanie po boku, gdy nagle odskoczyłem. Nie wiem jak, nie wiem kiedy, ale było blisko.
— Bardzo dobrze! Spróbujmy jeszcze raz — pogratulowała i skoczyła w moją stronę. Nie wiedziałem, co się dzieje i nie wiedziałem jak. Patrzyłem w szoku, jak cętkowana przybija mnie do ziemi.
— Na pewno chcesz dzisiaj trenować walkę? Nie wyglądasz w formie... — mruknęła kotka, schodząc ze mnie, a ja posmutniałem.
— Skoro tak myślisz, to chyba tak jest... — westchnąłem i poczłapałem się w stronę Zajęczej Łapy.
— Ale Wilczku! Nie miałam tego na myśli... — zaczęła wołać.
— To nie ma sensu... Jestem w nie formie, to jestem w nie formie. — wyszeptałem z całkiem stanowczym głosem — Chodź Zajączku, wracajmy do obozu.

~Skip time to the kary od mentorki~

Leżałem na swoim strzępku mchu, rozpaczając nad własną przyszłością. Wstałem i postanowiłem zapytać kogoś o radę. Tylko kogo...? Momenty spędzone z błękitną mówiły tylko jedno — Błękitna Cętka. Tylko ona by mi teraz pomogła. Pobiegłem ile sił w moich szarych łapach do legowiska wojowników. Na Klan Gwiazdy, jak dobrze, że zastałam tam ją!
— Tak, Wilczku? — zaczęła z uśmiechem.
— Co mam zrobić, żeby być taki jak ty? Takim wspaniałym kocurem o tak wysokiej randze? Co jest ze mną nie tak? Czy ja w ogóle tu pasuję? — zalałem ją lawiną pytań o dość dziwnym znaczeniu. Spojrzałem na nią błagalnym wzrokiem.

< Błękitna Cętko? Jakby co on chyba obecnie jest po szlabanie od mentorki. >
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)