BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(Brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

25 czerwca 2019

Od Wiewiórczej Łapy CD. Iglastego Krzewu

Nad obozem przez wiatr niesione były pierwsze powiewy wolności. Powietrze było lekkie, słodkie, niosące ze sobą wszelkie, kwiatowe zapachy. Liście szumiały wesoło, a gałęzie drzew zachęcane przez wietrzyk pomrukiwały triumfalnie w uznaniu zwycięstwa Klanu Wilka nad Klanem Klifu. Dobrze było wreszcie być domu. Las witał odrodzony Klan Wilka z otwartymi ramionami, a koty na nowo mogły swobodnie korzystać z jego dobrodziejstw. Dzisiejszy dzień był do tego dodatkowo wyjątkowy, gdyż Wiewiórkę czekało mianowanie na ucznia. Na rozstrzygnięcie wszystkich spraw związanych z wojną i z tym pokraką Lisią Gwiazdą przyjdzie jeszcze czas. W brzuchu harcowało jej stado motyli, w oczach tliły się radosne iskierki. Miała ochotę przegalopować kilka razy wokół terytorium, później wydać z siebie kilka szczęśliwych okrzyków, a na koniec powtórzyć tę procedurę jeszcze kilka razy. Nareszcie będzie mogła się przydać klanowi! Nie będzie już tylko darmozjadem, który całymi dniami przesiaduje w bezpiecznym żłobku. Będzie uczyć się walki, bronić rodziny, a kiedyś może nawet uda jej się spotkać w walce z pewnym płomiennorudym kocurem. Nie mogła się już tego doczekać. Przed ceremonią wymyła się dokładnie, a także schludnie ułożyła futerko. Chciała wywołać na pozostałych dobre wrażenie, ponieważ fakt, iż każdy patrzył na nią z góry, przyprawiał ją o wiecznie skwaszony wyraz pyszczka. I to nie tak, że tylko jej się wydawało, bo z powodu jej niskiego wzrostu każdy, dosłownie każdy zmuszony był patrzeć na nią z góry. Może kiedyś wszystkich przerośnie, jednak teraz pozostawała tylko tycią pchełką. Przed tłum wyszła pewnie. Bardzo podobała jej się świadomość, że wszystkie oczy są zwrócone ku niej. Przed miejsce przemówień podeszła lekkim krokiem zgrabnie wymachując przy tym ogonem. Po krótkiej chwili dowiedziała się, kto zostanie jej mentorem. Padło na Iglasty Krzew, którego Wiewiórka zdążyła już trochę poznać i polubić podczas przebywania na terenach Dwunożnych. Rozpierała ją niesamowita duma, kiedy zetknęła się nosami z pointem, finalizując tym samym jej ceremonię. Nie była już żadną Wiewiórką, bowiem jej imię brzmiało od teraz Wiewiórcza Łapa. Jakież to było ekscytujące! To nowe, bardziej poważne imię i nowa ranga z pewnością zedrą z niej łatkę tej najmłodszej, której bez przerwy trzeba pilnować (co absolutnie nie oznaczało, że pilnowanie jej stanie się niepotrzebną czynnością). Do tego Iglasty Krzew przydzielony jej na mentora również wyglądał na zadowolonego. Po niedługim czasie dołączyła do kolegów w legowisku uczniów, gdzie powitano ją gratulacjami i przyjaznymi pomrukami.

~*~

Wiewiórcza Łapa obudziła się bardzo wcześnie rano. Nie mogła być pewna czy z podekscytowania, czy może dlatego, że wczorajszego dnia położyła się dosyć wcześnie. Cóż, jeśli już nie spała, to wypadałoby przygotować się do zajęć. Zabrała się za pielęgnację futerka, a kiedy skończyła, wzięła pulchną mysz z dosyć ubogiego stosu zwierzyny i pochłonęła ją kilkoma kłapnięciami szczęk. Widząc, że słońce jest jeszcze nisko, stwierdziła, że jej mentor jeszcze śpi, więc pomaszerowała przed legowisko wojowników i przycupnęła tuż przy wejściu. Czekała tam do czasu, kiedy błękitne ślepia liliowego nie błysnęły w słabym świetle poranka.
- Zaspałeś — miauknęła Wiewiórcza Łapa.
- Możliwe — odparł krótko jej mentor, wymijając ją. - Ale ważne, że już zaczynamy trening, czyż nie? No, chodź — miauknął, przywołując ją do siebie ogonem. Cynamonowa czuła, jakby każdy włosek jej sierści miał ochotę rzucić się w inną stronę, a łapy same rwały się do biegu, jednak zmusiła się, aby na tym „najpierwszym” - jak to określiła w myślach — treningu zachować, chociażby strzępki spokoju. Kiedy razem z Iglastym Krzewem opuszczała obóz, postanowiła się odezwać:
- Więc... - miauknęła przeciągle. - Co będziemy dzisiaj robić? - uśmiechnęła się.

<Iglasty Krzewie?>

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz