Kotka wracała z patrolu. Odkąd została wojowniczką miała więcej obowiązków niż się spodziewała. Patrol rano, później polowanie, a potem znów patrol. Nie raz Sroka wręcz padała, gdy wracała z kolejnego to i kolejnego patrolu. Jej życie stało się niepokojącą rutyną. Doczłapała się zmęczona do obozu. Już miała się kierować do legowiska, gdy poczuła dziwną woń. Skądś ją już znała, ale nie pamiętała co to mogło być. Hm, trudno, najwidoczniej było przeznaczone jej to zignorować. Jednak wrzaski dochodzące z legowiska lidera, przekonały ją do sprawdzenia co jest na rzeczy. Zainteresowana spojrzała na legowisko, mało kto miał odwagę tak go denerwować. Tym bardziej czuła potrzebę sprawdzenia co się dzieje. Zakradła się powoli do pobliskiego kamienia, by lepiej przyjrzeć się awanturze, jednak widząc jej uczestników, kompletnie zatkało ją.
Zlepiona Łapa?
Czy liliowy właśnie krzyczy na Lisią Gwiazdą? Kotka myślała najpierw, że jej się przewidziało, ale to właśnie jej Zlepek z temperamentem godnym Baraniej Łapy wykłócał się z samym przywódcą. Sroczy Żar zaciekawiona podeszła nieco bliżej. Coś było nie tak. Zdecydowanie nie tak. Zlepek tak waleczny? Krzyczący tyle zdań bez ani jednego zająknięcia się? A może to był jakiś dziwny sen? Widząc, że dobrze znane jej futerko odchodzi zadowolone od lidera, podbiegła do niego.
— Zlepiona Żywico! Ej! — zaczęła krzyczeć, lecz ten zdawał się mieć wrażenie, że nie jego woła.
— Ej! Zlepiona Łapo! Jeszcze jeden krok, a będę musiała Cię ukarać za nie słuchanie się lidera! — burknęła na niego zła. Pokłócił się z liderem i zachowuje się jakby uważał się za nie wiadomo kogo? To było zupełnie nie w jego stylu! Liliowy zastrzygł uszami i zatrzymał się. Odwrócił się niepewnie oraz spojrzał na nią lekko zdziwiony. — No w końcu! Co się stało, że kłóciłeś się z Lisią Gwiazdą, co? — spytała, starając się nie brzmieć na zmartwioną.
Wydawał się jakiś nieswój. Czyżby znów coś spaprał podczas treningu i za bardzo się przejął słowami mentora? Splotła swój ogon z jego. Pachniał też jakoś inaczej. Tak dziwnie królikami. Może wpadł przez nieuwagę do ich nory? W sumie to jakoś bardzo by ją nie zdziwiło. Uśmiechnęła się sama do siebie. Ale z niego czasem była pierdoła. Spojrzała na czule na kota na co ten wesoło zamruczał i wtulił się w jej futro.
— Hej, co ci? — mruknęła i liznęła go pomiędzy uszami, rozbawiona jego reakcją. — Duża karę dostałeś od Lisiego, czy co? — potargała łapą futro na łbie kota.
Liliowy spojrzał na nią zaciekawiony z radosnymi iskierkami w ślipiach.
— Ty jesteś tą Sroczą Łapą, co nie? — zapytał z uśmiechem na pysku. — Chyba nie jesteście już z Zlepkiem tylko przyjaciółmi, czy się może mylę? — zaśmiał się szczere.
Sroka spojrzała się niego, a raczej na klona Zlepionej Łapy, w osłupieniu. Ten króliczy zapach, wysoki głos i dziwne zachowanie. Czyżby to była ona? Czy to stworzenie, było wcześniej wspominaną przez Zlepka siostrą. Sroczy Żar ogłupiała. Gdyby nie długie futro byłaby już dawno w kolorze dorodnego buraka. Jak mogła nie poznać, że to nie jej ukochany i tak bezkarnie tulić do jego siostry? Pewnie wywarła na niej fatalne wrażenie. Teraz to na pewno ją znienawidziła, a zaraz po niej Zlepiona Łapa!
— J-ja już muszę i-iść — burknęła zawstydzona, patrząc w pustą przestrzeń i pognała przed siebie. Musiała znaleźć prawdziwego Zlepka nim kompletnie ze świruje.
— Ej, czekaj — krzyknęła Niezapominajkowa Łapa, podążając za nią.
<Niezapominajko? wybacz, jeśli coś schrzaniłem xd>
BLOGOWE WIEŚCI
BLOGOWE WIEŚCI
W Klanie Burzy
Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkęW Klanie Klifu
Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?W Klanie Nocy
Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.
W Klanie Wilka
Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).
W Owocowym Lesie
Straszliwy potwór, który terroryzował społeczność w końcu został pokonany. Owocniaki nareszcie mogą odetchnąć bez groźby w postaci szponów sępa nad swoimi głowami. Nie obeszło się jednak bez strat – oprócz wielu rannych, życie w walce z ptakiem stracili Maślak, Skałka, Listek oraz Ślimak. Od tamtej pory życie toczy się spokojnie, po malutku... No, prawie. Jednego z poranków wszystkich obudziła kłótnia Ambrowiec i Chrząszcza, kończąca się prośbą tej pierwszej w stronę liderki, by Sówka wygnała jej okropnego partnera. Stróżka nie spodziewała się jednak, że końcowo to ona stanie się wygnańcem. Zwyzywała przywódczynię i zabrała ze sobą trójkę swych bliskich, odchodząc w nieznane. Na szczęście luki szybko zapełniły się dzięki kociakom, które odnalazły dwa patrole – żłobek pęka w szwach ku uciesze królowej Kajzerki i lekkim zmartwieniu rządzących. Gęb bowiem przybywa, a zwierzyny ubywa...W Betonowym Świecie
nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.MIOTY
Mioty
Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)
Miot w Klanie Wilka!
(brak wolnych miejsc!)
Miot w Klanie Burzy!
(brak wolnych miejsc!)
Znajdki w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz