Od Ciernistej Łodygi

Zastępczyni z uwagą oglądała, jak jej uczennica czai się na wyimaginowaną polną mysz. Skupienie na pyszczku Sosnowej Łapy było zabawne, jednak równocześnie — urocze. Ciernista Łodyga już dawno zapomniała o satysfakcji, wynikłej z uczenia kogoś bardzo młodego i teraz chłonęła ją pełną parą, pozwalając sobie zapomnieć o dotychczasowych troskach, które zdawały się nigdy nie maleć. Przeciwnie, zastępczyni przyzwyczaiła się wręcz, że wzrastały z dnia na dzień. Za to córka Tulipanowego Pąku, na szczęście, jeszcze nie musiała ich doświadczać i Ciernista uśmiechnęła się na tę myśl. Och, jak dawno temu mogła się postawić na jej miejscu? Trzydzieści księżyców temu? Czterdzieści?
Z przerażeniem uświadomiła sobie, jak ogromna jest to liczba. Niedługo stuknie jej pięćdziesiąty księżyc życia i w żaden sposób nie była w stanie się przed tym uchronić. To prawda, nie był to wcale sędziwy wiek. Jak na średnią swojego klanu, to mieściła się w ładnym środeczku, a nawet była jeszcze całkiem młoda. Problem w tym, że nie czuła się taka od wielu, wielu księżyców i rzadko kiedy przypominała sobie, że ma jeszcze wiele przed sobą.
Ale nie teraz! Teraz, patrząc na terminatorkę czuła się tak, jakby sama była w jej wieku i trenowała ze Rdzawym Ogonem u boku. Jakby dopiero co poznawała ten wielki, okrutny świat i myślała, że może nim zawładnąć. Ach, naiwność.
Koteczka skoczyła do przodu i pewnie gdyby jej wyimaginowana mysz naprawdę istniała, właśnie wydałaby ostatni, błagalny pisk, wyrażający tęsknotę za jeszcze nie utraconym życiem. Niestety (a może i dla owej myszy, stety) nigdy nie mogła pożegnać życia, którego nie otrzymała. Ciernista Łodyga pokiwała głową z uznaniem.
— Nieźle, nieźle — powiedziała, uśmiechając się delikatnie. — Mam wrażenie, że trochę szczególnie się zastanawiasz, zważywszy na fakt, że twojej ofiary nawet tutaj nie było, ale całość przebiegła dość płynnie. — Dumny uśmieszek na pyszczku Sosny wyrażał więcej, niż mogłaby powiedzieć. Pochwała od Ciernistej Łodygi nie była czymś codziennym i jej uczennicę wprawiła ona w nie lada satysfakcję. Cierń jednak nie zamierzała dopuścić, aby poprzestała na laurach. Nie pod jej nadzorem. — A teraz spróbujmy z praktyką... Ale nie tutaj. Przyda ci się trochę ruchu.
— Oczywiście! — zawołała Sosna. Właściwie, to Ciernistą Łodygę zastanawiał wybór Nocnej Gwiazdy. No bo, czemu ona? Niedawno skończyła trenować Ziołowy Nos, a przecież swoje mianowanie miało jej rodzeństwo! Cóż, bura miała jednak teorię, że Nocna Gwiazda brał na mentorów pierwsze lepsze koty, jakie zobaczył w tłumie. A skoro to ona truła mu dupsko, aby w końcu dzieciarnię mianował, bez wątpienia zobaczył i ją.
Uczennica i mentorka ruszyły przed siebie i miały odbić w stronę Południowego Zbocza, gdy wzrok Ciernistej przykuło wielkie, czarne cielsko, spoczywające u korzeni jednego z nielicznych znajdujących się na ich terenach drzew.
O wilku mowa, huh?
Kocica niemal od razu zatrzymała się, a po chwili zrobiła to także jej towarzyszka. Obydwie z wolna podeszły do Nocnej Gwiazdy. Były o długość drzewa od niego, gdy kocur podniósł się z trudem i zaczął... Wspinać na drzewo? Ciernista Łodyga stanęła w niewypowiedzianym szoku i wpatrywała się w poczynania swojego teścia. Czy jemu już do reszty padło na ten durny łeb?
Kocur poruszył się niezgrabnie po gałęzi i stanął nań, patrząc w dół.
— On chce skoczyć! — zawołała przerażona młodsza kotka. Cierń prychnęła z irytacją.
— Co za baran — warknęła — jeśli chciałby się zabić, wystarczyłoby, aby skoczył z poziomu swojego ego, na poziom swojej inteligencji.
Mentorka zobaczyła, że jej uczennica robi wszystko, aby tylko się nie roześmiać i wcale jej za to nie winiła, chociaż sama nie widziała w swoich słowach nic dziwnego. Zdecydowanym krokiem ruszyła przed siebie.
— Nocna Gwiazdo! — krzyknęła córka Białej Sadzawki, a spojrzenie zielonych oczu od razu przeniosło się na jej drobną, wychudzoną sylwetkę, z góry wydającą się jeszcze mniejszą i kruchą. — Co ty najlepszego wyprawiasz?!
Czarny kocur prychnął coś pod nosem, patrząc z dozą wyrzutu na matkę swoich wnuków.
— To, co powinienem już dawno! — odpowiedział jej, bez krzty emocji. — O wiele lepiej poradzicie sobie beze mnie.
Miał rację i pewnie gdyby nie był ojcem Brzoskwiniowej Gałązki, a nieopodal nie stała jej uczennica, słowa, które powiedziała Cierń, przeszłyby przez jej gardło jeszcze ciężej. A jednak, nawet i z tymi faktami nie było to nic łatwego do powiedzenia.
— Przestań gadać głupoty i złaź na ziemię! — rozkazała, tonem nie znoszącym sprzeciwu — Przestraszysz Sosnową Łapę!
Nocny za pewne zamierzał odpowiedzieć jej... Cóż, czymkolwiek, jednak gałąź, na której spoczywało jego wielkie cielsko uprzedziła go i runęła w dół, a Cierń zdążyła tylko z przerażeniem przekalkulować, że leci wprost na nią, nim drobne ciałko skoczyło na buraskę i odepchnęło ją z pola rażenia. Dopiero, gdy leżały na ziemi trochę dalej Ciernista Łodyga zrozumiała, co się stało. Z otępieniem spojrzała na swoją uczennicę.
— Sosnowa Łapo... Uratowałaś mnie — oznajmiła, patrząc na burzowiczkę. Ta uśmiechnęła się niepewnie.
— Ch-chyba tak... Ale jego nie. — Wskazała głową na bezwładne (po raz kolejny) ciało lidera, a Cierń pokiwała głową z goryczą. Matko, czy on naprawdę marnował swoje życia w tak głupi sposób? Co niby chciał osiągnąć? Pogorszyć sprawę, która i tak była już zniweczona?
— Poczekamy, aż się obudzi — zadecydowała — nikomu o tym nie mów, dobrze?
Koteczka pokiwała głową, wzdychając ciężko. Cierń ze smutkiem uznała, że jakaś część jej beztroski została właśnie zburzona. Kolejna rzecz, do kolekcji "Czynów, których nigdy nie wybaczy Nocnej Gwieździe".