Świat otaczał mroźny biały puch, dlatego Księżyc wraz z swoją siostrą siedział w stodole słuchając swojej matki, która kolejny raz przez prośbę Ważki opowiadała jak poznała Lavika.
— I wtedy was tata wyszedł przez okno, ale on się wtedy wydawał czadowy.
— A później? Co było potem?
— Później się przekonałam, że naprawdę jest czadowy i kochany — oznajmiła Czereśnia z delikatnym uśmiechem na pyszczku, ale w jej oczach było widać smutek. I chociaż Księżyc, by się nigdy w życiu do tego nie przyznał, bolało go, że jego matka cierpi. Dlatego podszedł do niej i wtulił się w jej futro. Ale, żeby nie wyjść na kota, który jednak ma serce musiał coś powiedzieć, a, że był narcyzem to mógł powiedzieć tylko jedno.
— Też jestem czadowy — oznajmił, gdy Ważka gramoliła się, by również przytulić matkę.
— Tak jesteście cudowni i najlepsi na świecie — stwierdziła Czereśnia liżąc swoje pociechy i wróciła do swojej opowieści.
~*~
Od opowieści Czereśni minęło kilka wschodów słońca, a dzieciaki postanowiły wyjść pobawić się na zewnątrz stodoły. Przynajmniej tak powiedziały swojej matce, która teraz była coraz bardziej smutniejsza, a oni jej nie chcieli jej martwić tym, że Księżyc miał lepszy pomysł niż zabawa i tak pod czujnym okiem innych kotów. Pomysł, który polegał na tym by się bawić w przebieganie przez drogę grzmotu.
— Braciszku nie jestem pewna czy to dobry pomysł w końcu tam są potwory dwunożnych...
— No i co? Tchórzysz? — zapytał kocur z wrednym uśmiechem, idąc na ulice. Niby wiedział jakie potwory mogą być straszne po rozmowie z Małym Synkiem i zobaczeniu ich na żywo, ale nie mógł odpuścić sobie takie zabawy i pokazania siostrze jaki jest super, że potrafi unikać potworów dwunożnych.
— Oczywiście, że nie mysi bobku! — oznajmiła Ważka i wyprzedziła brata.
— Ale ja będę pierwsza, muszę sprawdzić czy nic się tobie nie stanie.
— A co niby ma mi się stać? Myślisz, że jestem głupi i dam się dopaść potworowi? — kocurek cicho prychnął, przewracając oczami. Nienawidził tego, że Ważka uważała go za malucha, którego musi wciąż pilnować. W końcu niedługo miał zostać uczniem, a potem wojownikiem tylko klan musiał się ogarnąć po śmierci Jasia i wszystko sobie uporządkować. Syn Czereśni nie rozumiał tego całego smutku po stracie kogoś, w końcu po Laviku nie czuł smutku tylko ciekawość jaki był ten kocur, w końcu go nie znał nigdy. Nie miał jak poznać uczucia straty, nie wiedział, że niedługo miał poznać ten ból i to szybciej niż można było się spodziewać.
— Może trochę — zaśmiała się cicho kotka, ale po chwili przestała widząc wzrok swojego brata. — Oj no już przestań się tak dąsać!
— Wcale się nie dąsam...— mruknął Księżyc, a gdy byli na miejscu spojrzał na siostrę. — Ale ja będę pierwszy! — zawołał i wpadł na drogę grzmotu, uśmiechnął się szeroko do siostry, nie widząc nadchodzącego potwora.
— Księżyc! — Ważka krzyknęła przerażona widząc, że jej brat tego nie widzi i szybko wskoczyła na jezdnię popychając go na drugą stronę i ratując mu życie, chociaż ona sama nie miała tyle szczęście.
~*~
Samochód już dawno odjechał, a Księżyc siedział przy ciele siostry, albo tym co z jej ciała zostało. Chciał krzyczeć, chciał sam wpaść pod potwora, ale nie zrobił tego, tylko siedział głośno płacząc. Kocurek wiedział, że nie może wrócić do domu, nie mógł się pokazać Czereśni, czuł się winny, w końcu to był jego pomysł, to on wskoczył na jezdnię nie rozglądając się, a Ważka go uratowała. To przez niego już nigdy nie miała się uśmiechnąć dając tym samym radość innym kotom. Księżyc czuł, że tracąc siostrę, stracił też połówkę siebie.
Siedział jeszcze tak przez jakiś czas, dopiero po kilku godzinach się ruszył, postanowił stąd odejść, nie narażając już swoich bliskich na jego osobę. Nie wiedział, że takim postępowaniem da więcej bólu Czereśni, którego próbował uniknąć uciekając. Spojrzał ostatni raz na ciało siostry i na drogę do stodoły, by po tym ruszyć w zupełnie drugą stronę.
~*~
Szedł tak kilka godzin, aż zmęczony zasnął pod jakimś drzewem, obudził go dopiero jakiś hałas. Po chwili się zorientował, że nie jest sam, że patrzą się na niego zielona ślepia. Tak samo zielone jak jego i jego matki, już chciał się tłumaczyć dlatego uciekł, ale to nie była Czereśnia, tylko jakiś kocur.
— Co tu robisz młody? Jak się nazywasz? — spytał cicho z delikatnym uśmiechem, naprawdę przypominał Księżycowi Czereśnie, co wywoływało w małym serduszku kocurka jeszcze większy ból, ale również odrobinę zaufania do starszego kota.
— Jestem Księżyc...— mruknął, nie miał zamiaru opowiadać co tutaj robi. W końcu co jeśli ten kocur, będzie chciał zaprowadzić go do stodoły? Na to Księżyc nie mógł pozwolić pod żadnym pozorem.
— Miło mi cię poznać, ja jestem Martini. Zgubiłeś się?
— Nie...
— Och chyba rozumiem — kiwnął łebkiem czarno-biały kocur. — Cóż Księżyc właśnie idę coś zjeść. Pewnie też jesteś głodny. Pójdziesz, ze mną? — spytał się cicho i trochę się oddalił od kociaka z Klanu Lisa, by dać mu podjąc decyzje. Księżyc nie był pewien czy powinien iść z Martinim, ale widział, że starszy kot na pewno umie polować i pomoże mu przeżyć. Dlatego po chwili wahania kiwnął łbem i się do niego przyłączył, a po chwili oboje zniknęli za drzewami.
BLOGOWE WIEŚCI
BLOGOWE WIEŚCI
W Klanie Burzy
Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.W Klanie Klifu
Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.W Klanie Nocy
Jeszcze podczas szczególnie upalnej Pory Zielonych Liści, na patrol napada para lisów. Podczas zaciekłej walki ginie aż trójka wojowników - Skacząca Cyranka, która przez brak łapy nie była się w stanie samodzielnie się obronić, a także dwoje jej rodziców - Poranny Ferwor i Księżycowy Blask. Sytuacja ta jedynie przyspiesza budowę ziołowego "ogrodu", umiejscowionego na jednej z pobliskich wysp, którego budowę zarządziła sama księżniczka, Różana Woń. Klan Nocy szykuje się powoli do zemsty na krwiożerczych bestiach. Życie jednak nie stoi w miejscu - do klanu dołącza tajemnicza samotniczka, Zroszona Łapa, owiana mgłą niewiadomej, o której informacje są bardzo ograniczone. Niektórym jednak zdaje się być ona dziwnie znajoma, lecz na razie przymykają na to oko. Świat żywych opuszcza emerytka, Pszczela Duma. Miejsce jej jednak nie pozostaje długo puste, gdyż do obozu nocniaków trafiają dwie zguby - Czereśnia oraz Kuna. Obie wprowadzają się do żłobka, gdzie już wkrótce, za sprawą pęczniejącego brzucha księżniczki Mandarynkowe Pióro, może się zrobić bardzo tłoczno...W Klanie Wilka
Kult Mrocznej Puszczy w końcu się odzywa. Po księżycach spędzonych w milczeniu i poczuciu porzucenia przez własną przywódczynię, decydują się wziąć sprawy we własne łapy. Ciężko jest zatrzymać zbieraną przez taki czas gorycz i stłumienie, przepełnione niezadowoleniem z decyzji władzy. Ich modły do przodków nie idą na marne, gdyż przemawia do nich sama dusza potępiona, kryjąca się w ciele zastępczyni, Wilczej Tajgi. Sosnowa Igła szybko zdradza swą tożsamość i przyrównuje swych wyznawców do stóp. Dochodzi do udanego zamachu na Wieczorną Gwiazdę. Winą obarczeni zostają żądni zemsty samotnicy, których grupki już od dawna były mordowane przez kultystów. Nowa liderka przyjmuje imię Sosnowa Gwiazda, a wraz z nią, w Klanie Wilka następują brutalne zmiany, o czym już wkrótce członkowie mogli przekonać się na własne oczy. Podczas zgromadzenia, wbrew rozkazowi liderki, Skarabeuszowa Łapa, uczennica medyczki, wyjawia sekret dotyczący śmierci Wieczornej Gwiazdy. W obozie spotyka ją kara, dużo gorsza niż ktokolwiek mógłby sądzić. Zostaje odebrana jej pozycja, możliwość wychodzenia z obozu, zostaje wykluczona z życia klanowego, a nawet traci swe imię, stając się Głupią Łapą, wychowanką Olszowej Kory. Warto także wspomnieć, że w szale gniewu przywódczyni bezpowrotnie okalecza ciało młodej kotki, odrywając jej ogon oraz pokrywając jej grzbiet głębokimi szramami.W Owocowym Lesie
W Porze Zielonych Liści społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.Aż po dzień dzisiejszy patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…
Po dłuższym czasie spokoju, społecznością wstrząsnęła wieść tajemniczego zaginięcia najstarszej wojowniczki Mleczyk. Zaledwie wschód słońca później, znaleziono brutalnie okaleczoną Kruchą, która w trybie pilnym otrzymała pomoc medyczną. Niestety, w skutek poważnego obrażenia starsza zmarła po kilku dniach. Coś jednak wydaje się być bardzo podejrzane w tej sprawie...
W Betonowym Świecie
nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz