Wojowniczka westchnęła ciężko. Ona sama niejednokrotnie musiała zmagać się z okropnymi, wietrznymi wichurami wewnątrz siebie. Jej serce niejednokrotnie było już ściskane i kruszone, mimo iż kocica była całkiem młoda. Jednak zawsze najbardziej bolało ją oglądanie cierpienia innych. Burzowe Serce praktycznie nie przypominał kocura, którego znała, pomimo, że wyglądał bardzo podobnie. Oczy miał zmęczone, a futro dziwnie oklapnięte, zaś jego postura była przygarbiona. Nawet te piękne, zielone oczy, zdawały się gasnąć.
— Świat jezt okrutny, Burzowe Serce — szepnęła ponuro kocica, grzebiąc łapą w ziemi. Asystent medyka spojrzał nań zdziwiony tą nagłą frazą. — Im prędzej to zaakceptujemy, tym łatwiej będzie nam z tym żyć.
Kocur przez moment przyglądał się jej równie zmęczonemu wyrazowi pyska, jakby szukając tam wypełnienia tych słów. Czy Ciernista Łodyga przyjęła okrucieństwo tego świata?
Pomimo prób kocicy, widział to gołym okiem. Widział, że buraska nigdy go nie zaakceptuje.
~*~
Ciernista Łodyga bacznie obserwowała, jak Ziołowa Łapa porusza się cicho po śniegu. Jasna cześć sylwetki bicolora zdawała się ginąć w otaczających go zaspach bieli, zaś niebieską część futra zatapiał już mrok nocy. Pora Nagich Drzew jak co roku nie pozwoliła sobie na próżnowanie, przez co zastępczyni martwiła się, że niedługo nie wystarczy dla wszystkich zwierzyny. Miała nadzieję, że zapasy z minionej Pory Spadających Liści pozwolą im przetrwać chociaż połowę mrozów. Do nozdrzy kocicy dotarł znajomy, ziołowy zapach, przez co zaczęła się bacznie rozglądać. Bez cienia zwątpienia czuć było Burzowym Sercem. Ziołowa Łapa najpewniej też wyczuł woń kocura, gdyż nagle zmienił kierunek, w jakim się skradał. Ciernista Łodyga nie ignerowała w to, co robił, chociaż uważała, że wiedza o lokalizacji medyka nie jest im teraz niezbędna. Cóż, aktualnie i tak nie było w okolicy żadnych ofiar, a Burza mógł by niechcący przestraszyć potencjalny posiłek. Chwilę później usłyszała, jak młody skacze, ląduj na większym kocurze.
— Burzowe Serce? — zdziwił się, patrząc na medyka. — Co ty tutaj robisz?
Buraska podeszła do dwójki kotów, obdarzając przyjaciela podejrzliwym wzrokiem.
— Dobre pytanie, lecz może najpierw go puść — mruknęła. Syn Rdzawego Ogona posłusznie zszedł z burego, który z wolna się podniósł.
— Szukam Gradowej Mordki — powiedział niepewnie, patrząc to na przyjaciółkę, to na jej ucznia — nie widziałem go od rana, a już dawno powinien być w naszym legowisku.
Ciernistą Łodygę trochę zaskoczył owy powód. Medyk nie był typem włóczykija, bardzo często można było znaleźć go w obozie. To prędzej po jego asystencie spodziewała się nocnej eskapady, niźli po samym kocurze.
— Mogłeś od razu przyjść do mnie, zanim wyszliśmy — stwierdziła — wysłałabym za nim patrol.
Burzowe Serce poruszył powoli ogonem.
— Nie chciałem cię niepokoić — oznajmił. Jego przyjaciółka kiwnęła głową.
— Poszukamy go teraz razem, zgoda? Jeśli nam się nie uda, rano wyślę poszukiwania.
W ten oto sposób trójka kotów zaczęła przeczesywać swój teren, poszukując syna Bladego Świtu. Bezskutecznie.
~*~
Nocna Gwiazda nie zająknął się słowem dezaprobaty, gdy bura z samego rana pobudziła wojowników ich klanu, rozdzielając ich na dwa patrole. Może i relacje jego, oraz Gradowej Mordki oziębiły się przez ostatnie dziesiątki księżyców, jednak nadal był jego bratem. W tej jednej sprawie skłócona władza Klanu Burzy nie próbowała się spierać. Każdy kot miał znaczenie i o każdego bezpieczeństwo należało zadbać. Szczególnie w świetle ostatnich wydarzeń. Ciernista Łodyga sama stanęła na czele patrolu poszukiwawczego, do którego Burzowe Serce nalegał, aby dołączyć. Od zawsze podziwał swojego mentora i nie wyobrażał sobie, aby stała mu się krzywda. Prócz zastępczyni i medyka, w patrolu znajdował się także Sztormowe Niebo i Kaczeńcowy pazur, który mimo rzucania raz po raz kąśliwych spojrzeń w kierunku córki Białej Sadzawki, nie komentował konieczności przebywania w jej towarzystwie. Obie grupy wyruszyły, pozostawiając obóz w opiece lidera, garstki wojowników, królowej, oraz kociąt. Łapy zdążyły zziębnąć im okropnie, nim zdali sobie sprawę, że Gradowa Mordka na pewno nie przebywa na ich terenach. Burzowe Serce wątpił, aby kocur wtargnął na teren innego klanu, to też pozostały bagna, lub okolice Złotej Trawy.
— Najpierw przejrzymy zarośla — stwierdziła bura. Nie była zbyt wesoło nastawiona, jeśli chodziło o wymijanie potworów, chociaż w jej głowie już powoli pojawiała się ta przykra konieczność. Wykroczyli z terenu Klanu Burzy, kiedy nagle do ich nosów dotarł ostry zapach krwii. Ciernista Łodyga poczuła, jak całe jej ciało sztywnieje. Nie była pewna, czy chce widizeć to, co będzie dalej, jednak postawiła kolejne kroki, idąc za zapachem.
— Trzymajcie się za mną — szepnęła. Kaczeńcowy Pazur otwierał już pysk, aby coś powiedzieć, lecz dostrzegł, że reszta kotów robi to, co nakazała siostra jego zmarłej uczennicy. Może to ze względu na Ćmi Trzepot, nie umiał jednak do końca gardzić burą tak, jak robiła to jego matka. Sztormowe Niebo skrzywił się, znudzony całą tą szmeraniną. Rząd wojowników Klanu Burzy ruszył w stronę zapachu, a gdy dotarli do jego źródła, bura z truxem powstrzymała się od krzyku. Łapa kocura była prawie od początku kończyny zakleszczona w zdzierającej z niej skórę i plamiącej futro na szkarłatng pułapce. Brzuch Gradowej Mordki z trudem unosił się i opadał, a jego wzrok był nieobecny.
— Mentorze! — Burzowe Serce wybrnął do przodu, a Ciernista Łodyga widziała, że jego oczy błyszczą od łez. Z ogromną gulą w gardle postąpiła kilka kroków do przodu. Gradowa Mordka chyba próbował coś powiedzieć, ale kiedy tylko z trudem otworzył usta, splunął krwią. Grupa wojowników milczała, wręcz czując swoją bezsilność. Nie było szans, aby wydostali go z morderczego narzędzia.
— Jak długo... Jak długo może tutaj być? — zapytała Świetlisty Potok. Burzowe Serce pochylił łeb, patrząc z żapem na mentora.
— Z-za długo — wydukał, a po jego policzkach popłynęły łzy. Cierń poczuła, jak na ten widok pęka jej serce. Po raz molejny. Obróciła łeb w stronę dopełniającego żywotu medyka, pochylając głowę.
— Tak mi przykro, Gradowa Mordko — powiedziała cichutko — niech Klan Gwiazdy ma cię w opiece.
Po kilku długich chwilach kocur wydał z siebie ostatnie tchnienie.
<Burzowe Serce?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz