BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot u Samotników!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

18 stycznia 2022

Od Mrocznej Łapy

 Wrócił po treningu, a jego futro było brudne od wielokrotnego tarzania się po ziemi przy ćwiczeniach walki i torze przeszkód od Jastrzębiej Gwiazdy. Rzucił okiem na Kuriozalną Łapę, który leżał przy gęstszej kępie traw i jadł tłustą mysz. Czekoladowy spojrzał się na Mroczną Łapę. Van na początku zamierzał go zignorować, ale po chwili stwierdził, że nie zaszkodzi z nim chwilę posiedzieć.
Bardzo ciekawą cechą większości z jego rodzeństwa była naiwność. Naiwność, którą łatwo było można wykorzystywać.
Mrok usiadł obok brata z królikiem w pysku. Położył zwierzynę u swoich łap i oderwał kawałek mięsa, brudząc białe łapy krwią. 
- Jak ci poszedł trening? - zapytał cicho czekoladowy dymny, przełykając kawałek swojej zdobyczy. 
- jak zwykle. - miauknął spokojnie Mroczna Łapa, spoglądając na Małą Łapę i Borówkową Łapę rozmawiające o czymś z zaskakująco intensywnymi uczuciami. - ostatnio walczyłem z jakąś samotniczką.
Kuriozum wydał z siebie zaskoczone miauknięcie.
- na wszystkich bogów tego świata! - syknął, wysuwając nerwowo pazury. - nic ci nie jest?
Van zaśmiał się.
- miałoby mi coś być? Samotnicy nie potrafią walczyć. - splunął. - przynajmniej większość. Nawet nie trenowali. Są jak wrony. Udają niebezpiecznych, ale gdy przyjdzie im się z kimś zmierzyć, uciekają jak króliczki w popłochu. 
Na pysk Kuriozalnej Łapy wkroczył uśmiech.
- w takim razie też chcę kiedyś przegonić jakiegoś samotnika. Są tchórzami?
- oczywiście, że są - miauknął Mroczna Łapa. - a słyszałem w dodatku, że niektórzy próbują się szkolić jak my. Widocznie im to nie wychodzi.
- naprawdę? - czekoladowy ugryzł kość martwej myszy, w większości już przez niego zjedzonej. - muszą być naprawdę słabi.
Van był znudzony tą rozmową, ale starał się na takiego nie wyglądać. Spojrzał się na swojego królika i wgryzł się zębami w jego bok, odrywając kolejny kawałek soczystej zwierzyny, przełykając go i oblizując usta z krwi.  Był ciekawy, kiedy jego brat postanowi zaczepić jakiegoś samotnika i skończy, gryząc piach w grobie. 
- cóż, cieszę się, że trafiliśmy tutaj. - mruknął niebieskooki z lekkim, pustym uśmiechem. - chyba nie chciałbyś skończyć jak nasi towarzysze, co, Kuriozum?
Czekoladowy wzdrygnął się.
- nie myślę o tym tak często. - miauknął. - jestem zajęty treningiem i życiem tutaj. Mogło by nas tutaj być więcej... Gdyby nie to.
- a ja uważam, że jest wystarczająco dobrze z naszą piątką. - odparł uczeń i wstał, pozostawiając brata samego.

***
Niebo było już ciemne i rozmyte gwiazdami. Mroczna Łapa czyścił futro przy legowisku uczniów, gdy obok niego przeszedł czekoladowy.
- dobranoc! - miauknął z entuzjazmem.
Niebieskooki nie odpowiedział, a zamiast tego wszedł do legowiska tuż za nim, kładąc się na swoim posłaniu z mchu. 
Zdecydowanie irytowało go jego rodzeństwo. Ale w pewnym sensie również cieszył się z ich obecności, bo byli ciepli, przez co i łatwiej wierzyli we wszystko, co im się powie. W zasadzie to ciekawił się, co by było, gdyby zamiast nich, przeżyło jego pozostałe towarzystwo z wędrownej grupy, a rozmowa z Kuriozum dodatkowo pobudziła tę ciekawość. 
Biało-czarny kocur przymknął powieki i zasnął, czując na sobie oddechy innych uczniów i tłok uczniowskiego legowiska. 

Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)