Od Róży CD. Czajki

Kotka intensywnie szukała czegoś odpowiedniego na głowę. I jakaż wielka była jej frustracja, kiedy okazało się że wielki kamień o odpowiednim kształcie był zbyt wielki, żeby go przeciągnąć w miejsce, gdzie miała być głowa. Po krótkich staraniach i walce podjętej z kamieniem, w końcu się poddała z wielkim zawodem dostrzegając, iż kamień nie ruszył się nawet o milimetr, a ona przez cały czas pacała łapkami w miejscu. Wtedy postanowiła poszukać mniejszych, i mniejszych okazów, aż w końcu powstało coś na kształt głowy. Na dwóch gładkich kamyczkach zrobiła oczy, stworzone z błota i soku ze zgniecionego mchu, a na wierzch, jako okrycie, postanowiła położyć jakieś mchowe płaty. Przecież biedronki nie mają aż tak bardzo nierównej główki! Trzeba ją wygładzić. Gdy jednak zabrakło jej mchu, zaczęła się rozglądać za kolejnym idealnym, przez co oddaliła się nieco od swojej pracy. W końcu, gdy znalazła odpowiedni, do jej uszu doszedł głos siostrzyczki. Tylko skąd? Skąd ją woła? O co chodzi? Czemu w kociarni miałoby być wysoko? - Tu! Tu pacz! - Kolejne zawołane Czajki, skierowało pyszczek Róży ku górze. Ojeju! To tak się da? Kocię poczłapało najszybciej jak mogło, przy okazji potykając się o swoje łapki, ułożyło mech na biedronkowej główce po czym poszło w ślady siostry, niezgrabnie wychodząc coraz wyżej i wyżej, aż w końcu małe łapki zahaczyły o jeden z ostatnich patyczków, kiedy to bursztynowe oczy zobaczyły, że nie ma miejsca na samej górze! Kotka się jednak wcale tym bardzo nie przejęła, tylko skierowała swój łebek na bok.
- Ojej, jak wysoko! - I byłaby tam dłużej siedziała gdyby nie zaczynające boleć łapki. Szylkretka spojrzała nerwowo w dół, chcąc się upewnić, jak daleko jest od podłoża. Jednak to tylko jeszcze bardziej ją zestresowało. - A- E- Czajka…? - Wydobył się niepewny głos z czarnego pyszczka. Czarno-ruda siostra, stojąca nieco wyżej, popatrzyła w dół na krewną.
- Co?
- A jak się schodzi? - Do tej pory o tym specjalnie nie myślała, ale jak już było to konieczne, nieco się pogubiła. No bo przecież nie może zejść głową w dół! Albo… albo może?
- No jak to jak, no, tak- nolmalnie! - Czajka zdawała się sama niezbyt przekonana co do swoich słów, jednak Róża już szukała rozwiązania, popatrzyła w dół po raz drugi, zaczęła szukać odpowiedniego kąta schodzenia, chciała się nawet obrócić głową w dół, jednak uznała to za zbyt trudne, więc poczęła schodzić tyłem. Schodzenie okazało się w jej wykonaniu jeszcze mniej ,,z gracją” niż wchodzenie, jednak wysokość powoli zaczęła się zmniejszać, a wraz z nią uczucie kłopotów w główce Różyczki, która pod koniec, już nieco ośmielona, postanowiła zeskoczyć na stabilny grunt. Oczywiście nie skończyło się to tak, jak zamierzała. Pech chciał by w tamtym momencie oparła się na cienkiej gałązce, która pękła pod ciężarem włochatej kulki, przez co ten młody kartofel odchylił się niebezpiecznie do tyłu, a zaraz potem uderzył cicho w ziemię i poturlał w tył.
- M. - To był jedyny dźwięk, jaki zdołała wydać z siebie oszołomiona kotka kiedy to zahamowała w pozycji siedzącej i szeroko otwartymi oczami patrzyła przed siebie. Jednak ten stan wcale nie trwał długo! Zaraz zebrała się na równe łapki, po czym podreptała w stronę biedronki i spojrzała w górę. - Telas ty! Schocisz?

<Czajka?>