BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Straszliwy potwór, który terroryzował społeczność w końcu został pokonany. Owocniaki nareszcie mogą odetchnąć bez groźby w postaci szponów sępa nad swoimi głowami. Nie obeszło się jednak bez strat – oprócz wielu rannych, życie w walce z ptakiem stracili Maślak, Skałka, Listek oraz Ślimak. Od tamtej pory życie toczy się spokojnie, po malutku... No, prawie. Jednego z poranków wszystkich obudziła kłótnia Ambrowiec i Chrząszcza, kończąca się prośbą tej pierwszej w stronę liderki, by Sówka wygnała jej okropnego partnera. Stróżka nie spodziewała się jednak, że końcowo to ona stanie się wygnańcem. Zwyzywała przywódczynię i zabrała ze sobą trójkę swych bliskich, odchodząc w nieznane. Na szczęście luki szybko zapełniły się dzięki kociakom, które odnalazły dwa patrole – żłobek pęka w szwach ku uciesze królowej Kajzerki i lekkim zmartwieniu rządzących. Gęb bowiem przybywa, a zwierzyny ubywa...

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Klifu!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Znajdki w Klanie Wilka!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 5 października, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

22 stycznia 2022

Od Kamiennej Agonii CD Róży

 Jasne promyczki słońca dosięgnęły legowisko wojowników. Ostatnimi czasy dołączył tutaj jej były uczeń, Końskie Kopytko. Rudy wojownik jeszcze niedawno czuwał przy obozie, co było częścią dobrze znanej ceremonii wojownika.
- obiecałam ci coś. - miauknęła zastępczyni, gdy oboje wyszli z legowiska wojowników. Spojrzała mu się w oczy. - masz szczęście, że poprowadzisz patrol akurat po swoim mianowaniu.
Końskie Kopytko nieznacznie kiwnął łbem.
- kogo zabierasz na patrol?
- zobaczę. - odpowiedziała i przeleciała wzrokiem przez obóz. 
Przez większość rudzielów. 
Ranek był dość ciepły, a niebo gościło tylko parę chmur. Pogoda była wręcz idealna.
- poranny patrol poprowadzi Końskie Kopytko - miauknęła, gdy większość klanu zbudziła się ze snu, a w legowiskach pozostały tylko koty, które nie miały obowiązku chodzenia na patrole. - pójdzie z nim Jelenie Kopytko, Szybka Łania, Rumiankowa Łapa i Kozi Skok.
Wstrzymała oddech, zanim znowu się odezwała.
- a wieczorny patrol poprowadzi Marchewkowy Grzbiet. Pójdą z nią Bycza Szarża, Orlikowy Płatek i Ostrzeniowy Połysk.
Już usłyszała prychnięcie Marchewkowego Grzbietu. Czarna z trudem powstrzymała uśmiech.
Tak to jest, gdy robisz sobie wrogów bez przyczyny.
Kotka odprowadziła wzrokiem wychodzący z obozu patrol poranny z Końskim Kopytkiem na czele.
Gdy reszta się rozeszła, Marchewka syknęła w jej stronę, kładąc uszy.
- śmieszna jesteś. Zabierasz mnie na patrol z... nimi? - parsknęła.
Zastępczyni miała ochotę mocno ją skrzywdzić, zamiast tego tylko splunęła.
- kleszcz ci z głowy nie spadnie, jeśli raz pójdziesz na patrol bez Jałowego Pyłu. - warknęła. - taka właśnie jesteś. Jak kociak. Tupniesz nóżką, gdy coś ci nie pasuje.
- coś ty powiedziała? - prychnęła ruda bicolorka, wysuwając i wsuwając pazury z nerwów.
- głucha jesteś? - warknęła czarna, bijąc ogonem. - nie mam zamiaru tracić na ciebie czasu. Nie jesteś warta nawet jednego mojego słowa.
Zastępczyni ominęła Marchewkę, specjalnie odtrącając ją na bok. Ostatnie, czego w tej chwili chciała, to żeby jakaś ruda niedowartościowana wronia strawa zatruwała jej dupę.
Jedyne, co jej przyszło do głowy na odreagowanie nerwów, to kociarnia. I Węgielek. Przychodziła tam głównie dla niego i dla Wilczej Zamieci. Tak właściwie, to gdyby nie on, pewnie miałaby gdzieś całą pozostałą trójkę. I tak właściwie ma ją gdzieś, ale dla Węgielka byłaby w stanie to zmienić, tylko gdyby jej to powiedział.
Była niewyspana i każdy krok przyprawiał ją o zawroty głowy, ale zmusiła się do poczłapania w kierunku żłobka. W środku było tłoczno od nadmiaru kociąt. Wilcza Zamieć spała oparta o bok Zajęczej Gwiazdy, który podniósł wzrok, gdy jego zastępczyni weszła do środka. 
- gdzie jest Węgielek? - spytała, rozglądając się po ciemnym legowisku i ostatecznie zatrzymując wzrok znowu na liderze.
- śpi - mruknął pogodnym głosem Zając.
Czarna parsknęła pod nosem. Widać, że siedzenie tutaj dobrze mu robi. Widocznie są i tacy, którzy kocięta kochają aż za bardzo.
- ale jest mnóstwo innych - stwierdził, uśmiechając się, gdy jedno z malców wdrapało się na jego grzbiet.
Zastępczyni nie ukrywała, że niezbyt miała ochotę na spędzanie czasu z resztą malców. Skrzywiła się, gdy małe cielsko jednego z kociąt napatoczyło się jej pod łapy, wąchając kuleczkę mchu niedaleko dalej. 
- jak... to ma na imię?... - burknęła czarna, odsuwając się od dzieciaka. 
Węgielek przynajmniej był ciekawy. A reszta? Same nijakie szkraby. Byleby coś z nich wyrosło! Czarna nie zamierzała zmieniać zdania, które dzieliła z Wilczą Zamiecią; te kocięta nie powinny istnieć. Były tylko szkaradną blizną po tym ohydnym zdarzeniu.
- Róża - miauknął ,,karmicielka" Klanu Burzy, wpatrując się w kocię błyszczącymi oczami. - i jaka piękna!
Co on takiego w nich widział? Zwykłe bachory.

<Różo?>


Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)