Jego odpowiedź nie przyniosła jej wystarczającej satysfakcji. Ba, w ogóle nie była zadowolona ze sposobu, w jaki uciął interesujący ją temat. Skoro wyciągnęła go już poza obozy klanu, to powinien być bardziej skory do dzielenia się tego typu informacjami. Byli rodziną, a ona przecież pełniła rolę najbardziej godnej zaufania istoty. Któż w klanie nie mógłby uwierzyć w niewinność jej uroczych, żółtawych ślepi?
- Tak w tajemnicy ci powiem, że według mnie otaczamy się dosyć przeciętnie urodziwymi kotami. Chociaż, skromnie mówiąc, to może ja jestem zbyt wspaniała, przez co reszta się tak źle prezentuje - wysunęła wniosek, skupiając swe myśli wokół poszczególnych wojowników. - Żal mi ich. Widziałeś kiedykolwiek tak piękne futro jak moje? - spytała, ale nie dała mu ani chwili na odpowiedź. - No właśnie. Oczywiście, że nie. Naprawdę, przykro mi, los chyba nie jest łaskawy wobec każdego - dodała, lustrując uważnie swą sierść.
- Nie chciałaś przypadkiem potrenować dodatkowo nad tym, co słabo ci idzie? - zadał pytanie, najwyraźniej zmieszany treścią ich dyskusji.
- A wieeesz, że w sumie to już nie? - mruknęła, czując, jak pewność siebie rozrasta się w jej wnętrzu i ociepla ją aż po kończyny. - Dam sobie radę. Właśnie uświadomiłeś mnie, że problem mojego długiego bycia uczniem nie tkwi we mnie, tylko w Jastrzębiej Gwieździe. Jestem pewna, że zazdrości mi mojej wyjątkowości. On to taki zwykły burek, jeszcze taki ponury, zero emocji, kto by w ogóle chciał go podziwiać? - parsknęła. - Za to jaaaaa, no cóż, za dużo, by opowiadać, ale jeśli chcesz posłuchać o moich zaletach, to chętnie podzielę się z tobą taką wiedzą - zaoferowała pogodnie.
- Podziękuję - odparł zakłopotany. - Na pewno? Mam czas, jeśli potrzebujesz, mogę dać ci parę rad.
- Nie. Ja wierzę w siebie i swoje umiejętności. A wiesz, skąd wypływa prawdziwa siła każdego kota? Z jego serca! - Uniosła łapę i nieudolnie przystawiła ją do klatki piersiowej, na tyle, na ile tylko była w stanie. - I ja mam jej dużo. Zaprę się, nawet pobrudzę dostatecznie swoje futerko, ale zrobię to. Pokażę, że nie ma prawa robić ze mnie wiecznego ucznia - dopowiedziała, a w jej ślepiach błysnęły iskierki zdeterminowania.
Liliowy siedział bezczynnie naprzeciw kotki wygłaszającej swój monolog i tylko potakiwał głową, a jego wyraz pyska zdawał się błagać o koniec jej wywodów i powrót do ciepłego legowiska.
- Nie mam czasu do stracenia - rzekła nagle,zrywając się na równe łapy. - Musimy iść. Robi się późno, a ja muszę znaleźć sensowne miejsce blisko obozu, żeby sobie więcej ćwiczyć. - Z nowym planem na życie, znalazła w sobie zasoby energii, dzięki której popędziła do przodu z prędkością, jakiej się sama po sobie nie spodziewała.
Zatrzymała się na krańcu lasu i spojrzała władczo w stronę wujka, który dreptał za nią wolniej.
- I nie możesz nikomu mówić o naszej rozmowie! Będę się wypierać wszystkiego, co może źle wpłynąć na to, jak inni mnie postrzegają, rozumieesz? - spytała, z doniosłym tonem głosu.
<Mleczyku?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz