BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Straszliwy potwór, który terroryzował społeczność w końcu został pokonany. Owocniaki nareszcie mogą odetchnąć bez groźby w postaci szponów sępa nad swoimi głowami. Nie obeszło się jednak bez strat – oprócz wielu rannych, życie w walce z ptakiem stracili Maślak, Skałka, Listek oraz Ślimak. Od tamtej pory życie toczy się spokojnie, po malutku... No, prawie. Jednego z poranków wszystkich obudziła kłótnia Ambrowiec i Chrząszcza, kończąca się prośbą tej pierwszej w stronę liderki, by Sówka wygnała jej okropnego partnera. Stróżka nie spodziewała się jednak, że końcowo to ona stanie się wygnańcem. Zwyzywała przywódczynię i zabrała ze sobą trójkę swych bliskich, odchodząc w nieznane. Na szczęście luki szybko zapełniły się dzięki kociakom, które odnalazły dwa patrole – żłobek pęka w szwach ku uciesze królowej Kajzerki i lekkim zmartwieniu rządzących. Gęb bowiem przybywa, a zwierzyny ubywa...

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Zmiana pory roku już 26 października, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

01 września 2014

SZAFRAN

Autor grafiki: piankacz
OGÓLNE
SZAFRAN
Poprzednie imiona: ///
Płeć: Kotka
Orientacja: Heteroseksualna
Przynależność: Owocowy Las
Ranga: Królowa

- - - -

Właściciel: Postać NPC (autor: piankacz)
CHARAKTERYSTYKA

APARYCJA
Opis ogólny - Mała kotka o lekkiej budowie ciała. Jej ciało pokrywa krótka i miękka czarna sierść, upstrzona rdzawymi plamkami. Ma czarny nos, łaciate poduszki łap oraz jasnożółte ślepia. Specjalnie nie wyróżnia się na tle innych kotów.
Cechy szczególne - ///
Kolor sierści - czarny szylkret (pręgowany cętkowanie na rudym)
Długość sierści - krótka
Kolor oczu - żółte
Stałe skutki chorób - ///

CHARAKTER

Szafran to przyjazna istota. Jej pierwszym odruchem w stosunku do drugiego kota jest prawie zawsze próba zawarcia jakiejś znajomości, uważa, że zawsze dobrze jest przynajmniej spróbować. Stroni od zyskiwania wrogów i rozlewu krwi. Mądrość nie jest jej mocną stroną – często kieruje się emocjami lub działa zwyczajnie pochopnie, nie myśląc za dużo. Jest to jednak naprawdę dobra istota. Stara się pomagać innym jak może; świat jest już wystarczająco ponurym miejscem, nie ma potrzeby, by dokładać do tego cegiełki. Szafran nie należy też do zbyt ambitnych. Nie rozumie, po co inni knują niestworzone plany i harują jak woły, by tylko dotrzeć na szczyt. Jej nie przeszkadza bycie zwykłym, szarym członkiem tłumu. Interesują ją sprawy przyziemne, a nawet swoją przyszłość zbywa na dalszy plan. W końcu co ma być to będzie, nie?

MORALNOŚĆ

Nie porywa się do przemocy na pierwszy ogień. Nie znaczy to jednak, że jest zupełną pacyfistką. Urodziła się pod leśną paprocią, a nie w wygodnym legowisku przy kominku; zdaje sobie sprawę z okrucieństwa natury i tego, że życie dzikiego kota nie jest usłane różami. Nie zawaha się pokazać pazurów, jeśli będzie tego wymagała od niej sytuacja.
Jest ateistką. Nie rozumie tego wielkiego halo w Owocowym Lesie związanego ze Wszechmatką. I że koty dla jakiejś wyższej istoty rezygnują z jedzenia przepysznych i wartościowych ptaków? Głupota!

CIEKAWOSTKI

  • Jej ulubionym posiłkiem są małe ptaki, takie jak sikorki czy wróble. Odkąd znalazła się w Owocowym Lesie, ciągle wygania Kolendrę na polowania, by jej przyniósł chcianą w tym momencie zdobycz.
  • Przed poznaniem Kolendry i przybyciem do Owocowego Lasu, nigdy nie wychyliła nosa poza rodzinny zakątek w iglastym lesie. Jej brat był zupełnie inny – wiele razy wybywał na samotne wyprawy bóg wie gdzie i wracał z dozą niesamowitych wiadomości. Nigdy mu nie wierzyła. Nasłuchała się tylu bajek o czworonożnych rybach, polanach wyrastających z ziemi zębów czy lisach przemawiających kocim głosem, że żadna opowieść jej już nie zaskoczy. Czy to prawdziwa, czy też wyssana z palca.

UMIEJĘTNOŚCI

Poziom medyczny: ///
Poziom wojownika: III
Słabe strony: impulsywność, siła
Mocne strony: łowiectwo, zwinność, wysoki skok

RELACJE

RODZINA

Ojciec - Lilak - ojciec jakoś po prostu... Istniał. Niby był obok, ale Szafran nigdy nie nawiązała z nim mocniejszej relacji.
Matka - Śnieżyczka - troskliwa matka poświęcająca właściwie cały swój czas na wychowanie pociech. Doceniała to. Najwięcej czasu spędzała właśnie z matką i to ją wspomina najlepiej z całej rodziny.
Rodzeństwo - Łopian - starszy brat, który nigdy nie przestał jej wypominać różnicy paru minut wieku... Miała z nim pewne dobre chwile, ale im starszy się stawał, tym bardziej wchodził jej na nerwy. Mimo to kocha go jak brata, nie tęskni jednak specjalnie. Bo za czym? Mysimi bobkami w legowisku, gdy stwierdzał, że to najlepsza pora uciąć jej kawał?
Partner - Kolendra - jej ukochany, którego poznanie było właściwie całkiem... Spontaniczne. Nie spodziewała się, że to wszystko się tak rozwinie. Czasem ma ochotę wyrwać mu całą sierść z grzbietu, a innym razem tylko wtulić się w tę puszystą, pięknie pachnącą sierść i nigdy nie wstawać.
Potomstwo - w drodze...

INNE


SZKOLENIE

Mentor - Śnieżyczka, Lilak - rodzice uczyli jej najważniejszych umiejętności. Wolała treningi z matką – ojciec próbował zrobić z niej woja, co ani nie leżało w jej zainteresowaniach, ani fizycznych możliwościach.
Uczniowie obecni - ///
Uczniowie dawni - ///
HISTORIA

Cóż, w życiu Szafran nie było zbyt wielu szaleństw. Urodziła się w stabilnej rodzinie samotników z jednym bratem, od początku żyjąc w otoczeniu klanów, lecz nie zapuszczając się na nich tereny. Wiedziała o ich istnieniu, ale nie miała po co im przeszkadzać. Wiedziała, że nie przepadali za obcymi. Zamiast tego trzymała się terenów niczyich i choć jej rodzina miała własne terytorium, Szafran lubiła wybierać się na wycieczki w różne części lasu. W ten sposób poznała Kolendrę, pośrednio jego wściekłą za ich znajomość matkę, następnie dwie agresywne kotki z jego społeczności, aż została zmuszona poznać wszystkich jego pobratymców, gdy dołączyła do Owocowego Lasu. 
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)