Zimorodkowa Łapa siedziała w legowisku medyka, porządkując zioła i wyrzucając te stare, bardziej zeschnięte i pożółkłe listki. Była pochłonięta przez swoje typowe rozmyślania, gdy wyrwał ją z nich dźwięczny głos. Odsunęła kupki nieco w bok i spokojnie wyszła z jaskini.
- Ikra cały czas kaszle... Kotewkowy Powiew powiedziała, że może powinnam się tu z nim wybrać - powiedziała do niej niebieska kotka, niedawno do nich przybyła. Nazywała się chyba Mżawka?
Zbliżyła się do kocurka, uśmiechnęła się delikatnie i go obwąchała. Po chwili wiedziała, co robić. Kocięcy kaszel, potrzebny będzie podbiał pospolity. Zerknęła na malucha, który patrzył się na nią z oczkami tak wytrzeszczonymi, że ledwie mogła się powstrzymać, by nie parsknąć ze śmiechu.
- AAAA! Mamo! Ta pani chce mnie zjeść! - mały zaczął się wyrywać z głośnym wrzaskiem, jakby go ze skóry obdzierali i ukrył się za mamą. Bo w końcu u mamy najlepiej - pomyślała.
- Nie bądź głuptasem, ona chce ci tylko pomóc - uspokoiła kociaka rodzicielka. Zimorodek lubiła patrzeć na szczęśliwe kociaki z ich matkami, jednak żałowała, że sama nigdy nie będzie mogła nią zostać. Taki już los medyka, wiedziała na co się pisze. Mama niebieskiego posłała jej przepraszające spojrzenie.
- Przepraszam, czasami jest trochę strachliwy, gdy weźmie się go z zaskoczenia. A tak właściwie, nie wydaje mi się, żebyśmy się poznały. Jestem Mżawka, chociaż to już pewnie wiesz - dopowiedziała kotka, po czym zaśmiała się nerwowo. - A ty nazywasz się Zimorodek, prawda?
- Prawda, prawda, jestem Zimorodkowa Łapa we własnej osobie. A ty, młody kawalerze, jak ci na imię? - spytała się młodszego, nadal wpatrującego się w nią nieufnie.
- Ikra - mruknął kociak.
- Cóż za piękne imię! - odpowiedziała kociakowi z uśmiechem. - A teraz zaczekaj chwilę Ikro, przyniosę ci zioła na ten okropny kaszel! - Szybko wbiegła do legowiska medyka, chwyciła dwa czy trzy listki podbiału i wróciła do czekających na zewnątrz Mżawki i Ikry.
- Proszę, to powinno ci pomóc! - Powiedziała do kociaka, dając mu listek. - Przeżuj dokładnie i zjedz, powinno pomóc! Bądź dzielny, na końcu czeka cię nagroda.
Kociak grzecznie zjadł zioło, a w tym czasie Zimorodek przyniosła ładny kamyk, który znalazła kiedyś nad rzeką. Miała nadzieję, że kociakowi się spodoba.
- Już zjadłem! - powiedział Ikra.
- Otwórz pyszczek - poprosiła, by sprawdzić, czy kociak na pewno całe przeżuł. - Okej, zjadłeś całe. Teraz nagroda. - Dała kociakowi kamyk. - Znalazłam kiedyś nad rzeką, mam nadzieję, że ci się spodoba tak samo, jak mi wtedy.
- Jest cudny! Jak już będę uczniem, też takich poszukam nad rzeką! - odpowiedział jej rozemocjonowany brzdąc.
- Co się mówi? - spytała się synka Mżawka. Ach te kociaki, zawsze zapominają o manierach. To dobrze, że Mżawka przypomina o tym młodego, w końcu chcą, by wyrósł na dobrego kota - skwitowała w myślach Zimorodkowa Łapa.
- Dziękuję pani! - powiedział do niej kociak, po czym z uśmiechem na pyszczku poszedł za mamą.
***
Mżawka siedziała przed żłobkiem i wpatrywała się w Bagietkę i Siwka bawiących się przed nim. Jej kocięta, Kijanka i Ikra, zostali już uczniami. Musiała być z nich naprawdę dumna.
- Hej, Mżawko! Co tam u ciebie? Jak ci życie mija, gdy Kijankowa Łapa i Ikrowa Łapa zostali uczniami, nie jest ci trochę nudno? - Zimorodkowa Łapa spytała się kotki.
- Dobrze, dziękuję. Może jest trochę mniej ciekawie, dla tych urwisów każdy dzień był nową przygodą, nie można się było z nimi nudzić - przyznała niebieska.
- Jak to jest, gdy twoje kocięta dorastają i wiesz, że kiedyś możliwe, że będą musiały walczyć dla klanu? - spytała się koleżanki. Zastanawiało ją, jak to by było mieć kocięta, patrzeć jak dorastają, stają się wojownikami i coraz bardziej pragnęła mieć kocięta, choć nie mogła.
- Trochę się tego obawiam, ale jednocześnie jestem dumna, że kiedyś moi synowie przysłużą się klanowi, który nas przyjął i dla mnie zawsze będą najwspanialszymi wojownikami pod słońcem.
- Ooo - odpowiedziała. Nie potrafiła tego zrozumieć tak dobrze, jakby tego chciała. - Wiesz, muszę ci się przyznać, iż mimo że jestem medyczką, bardzo pragnęłabym mieć kocięta, by móc czuć to, co ty. - Teraz ona też zaczęła obserwować bawiące się maluchy. Szkoda, że ona nigdy nie będzie mogła popatrzeć na kociaki, nigdy nie nazwą jej mamą i nie będzie mogła patrzeć, jak dorastają. Macierzyństwo to piękny dar, tak samo, jak bycie medykiem… Co by się stało, jakby kiedyś złamała zasadę kodeksu medyka i miałaby kocięta? Czy Klan Gwiazdy trafiłby w nią gromem z nieba, czy ukarał ją inaczej? A może nic z tym nie zrobił? Nie wiedziała, co o tym myśleć.
<Co o tym myślisz, Mżawko?>
[708 słów]
[przyznano 14%]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz