BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Straszliwy potwór, który terroryzował społeczność w końcu został pokonany. Owocniaki nareszcie mogą odetchnąć bez groźby w postaci szponów sępa nad swoimi głowami. Nie obeszło się jednak bez strat – oprócz wielu rannych, życie w walce z ptakiem stracili Maślak, Skałka, Listek oraz Ślimak. Od tamtej pory życie toczy się spokojnie, po malutku... No, prawie. Jednego z poranków wszystkich obudziła kłótnia Ambrowiec i Chrząszcza, kończąca się prośbą tej pierwszej w stronę liderki, by Sówka wygnała jej okropnego partnera. Stróżka nie spodziewała się jednak, że końcowo to ona stanie się wygnańcem. Zwyzywała przywódczynię i zabrała ze sobą trójkę swych bliskich, odchodząc w nieznane. Na szczęście luki szybko zapełniły się dzięki kociakom, które odnalazły dwa patrole – żłobek pęka w szwach ku uciesze królowej Kajzerki i lekkim zmartwieniu rządzących. Gęb bowiem przybywa, a zwierzyny ubywa...

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(Brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

16 września 2024

Od Stokrotkowej Łapy do Mżawki

Promienie słońca wkroczyły do legowiska uczniów. Z niesmakiem obróciłam się na drugi bok. Jednak i tak to nic nie zdziałało. Zmęczona wczorajszym treningiem rozciągnęłam się. Niespodziewanie do legowiska uczniów wszedł mój mentor, Śnieżne Wspomnienie.
- Stokrotkowa Łapo! Ruchy, zaspałaś, a trening sam się nie zrobi! - powiedział. Raz jeszcze rozciągnęłam się i poszłam za mentorem.
Kiedy wyszliśmy z obozu, potknęłam się o kamień i wpadłam na mentora.
- Stokrotkowa Łapo! Uważaj! Może łowienie ryb cię rozbudzi.
Kiedy doszliśmy nad rzekę, ziewnęłam.
- Uważaj, bo wystraszysz wszystkie ryby - zażartował Śnieżne Wspomnienie. Ustawiłam się przy rzece i przyjęłam pozycję myśliwską. Kiedy zobaczyłam mały cień w wodzie, od razu przystąpiłam do działania. Kiedy złapałam pierwszą rybę, wskoczyłam do wody. Musiałam się orzeźwić.
- Dobrze Stokrotkowa Łapo, już wracamy! - powiedział mentor.
Kiedy wróciliśmy, postanowiłam zanieść do żłobka zwierzynę. Pewnie potrzebują czegoś na ząb. Podeszłam do stosu zwierzyny, wzięłam rybę i żabę. Miałam nadzieje, że im zasmakuje. Kiedy weszłam do żłobka, usłyszałam piski zabawy. Przed sobą zobaczyłam trzy małe urocze kuleczki.
- Mamo kto to?
- Mamo, ona ma jedzenie!
- Mamo!!! - Usłyszałam. Z cienia wyłoniła się karmicielka, Mżawka. Mało o niej wiedziałam, widziałam ją jedynie z kociakami, kiedy wychodziła ze żłobka. I kiedy podczas patrolu chciała się... Nieważne, chciałam im tylko dać jedzenie.
- Oh, Stokrotkowa Łapa, tak? Miło cię widzieć.
Wzrok kotki był skierowany na żabę. Dobrze, że miałam dla nich to jedzenie.
- Tak to ja! Oto wasz posiłek! - mruknęłam.
- Stokrotkowa Łapo! Jestem Kijanka! - powiedział z entuzjazmem jeden kociak.
- A ja to Siwek! - mruknął inny.
- A ja mam na imię Ikra! - powiedział kolejny.
"Więcej was matka nie miała?" - pomyślałam. Kiedy położyłam zwierzynę na ziemi, kociaki od razu zaczęły pałaszować. Wtedy zaczęły wracać wspomnienia.

- Mamusiu... Kiedy tata wróci z jedzeniem? - powiedziałam, drżąc. Zapadła cisza, po chwili z cienia wyłoniło się kremowe futro mojej matki.
- Już niedługo skarbie. Nie martw się.
Ułożyłam się na swoim legowisku. Z goryczą znosiłam burczenie mojego brzuszka. Padał śnieg, więc owszem, trudno było coś złapać. Ale mój ojciec Cis razem z Dalią wyruszyli o świcie, a już jest noc... Jaskinia chroniła nas przed mrozem, przynajmniej to udało nam się znaleźć. Jak reszta kotów nie mamy stałego domu. Wędrujemy i zostajemy tam, gdzie jest woda i pożywienie. A jak te luksusy się skończą, szukamy nowego domu. Jestem zaledwie kociakiem, ale moi rodzice mówią, że muszę z nimi podróżować. Kiedy usłyszałam kroki, jak na komendę wyskoczyłam z legowiska.
- Wróciliście! - Usłyszałam głos mojej matki. Przede mną znalazł się chudy królik. Kiedy wszyscy zebraliśmy się wokół zdobyczy, zaczęliśmy pałaszować.
- Zostawcie kości na jutro! Potrzebujemy przekąski na podróż - powiedziała Koniczyna.
- Mamo, jutro wyruszamy? Nic nie mówiłaś! - powiedziała Dalia.
- Nie ma co, zwierzyna się kończy, a wodę coraz trudniej znaleźć - powiedział Cis.
Kiedy zasnęłam nadal, słyszałam dyskusje moich rodziców, gdzie mamy iść. Nie lubiłam, kiedy się kłócili. Raz tam, raz tam. Czemu nie możemy mieszkać w jednym miejscu, czemu musimy się przenosić? Kiedy światło dotarło do wnętrz jaskini, otworzyłam oczka.
- Zbieraj się Stokrotko! Zaraz idziemy! - Usłyszałam głos Dali.
- Już?! Nie wzięłam wszystkich rzeczy! - powiedziałam. Popędziłam w głąb jaskini, zatrzymałam się przy skale. Przecisnęłam się przez nią, aż dotarłam do małej szpary gdzie, trzymałam różne drobiazgi. Zawsze chowam je tam, gdzie mój ojciec ich nie znajdzie... Wyrzuca moje rzeczy bez mojej zgody! Kiedy spakowałam wszystkie moje kwiatki czy żołędzie, w moje futro popędziłam do rodziny.
- Już jestem! - mruknęłam.
- Dobrze, to ruszamy! - powiedziała moja mama. Padał śnieg, a mnie trudno było się poruszać. Kiedy moja siostra to zauważyła, schyliła się.
- Wskakuj! Poniosę cię! - powiedziała. Nie chciałam czekać, więc wskoczyłam. Dalia miała grube, ciepłe futro. Była ode mnie znacznie starsza, ale i tak traktowała mnie najlepiej, jak może.

Kiedy wróciłam do rzeczywistości, raz jeszcze spojrzałam na kociaki. Mają szczęście, że nie musiały mieć takiej męczarni jak ja.
- Smakowało? - spytałam karmicielki.

<Mżawko?>
[618 słów]

[przyznano 12%]

Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)