Od Aroniowego Podmuchu

Kocur polował na wąskim fragmencie terytoriom Klanu Nocy po drugiej stronie strumyka. Wraz z nadejściem Pory Zielonych Liści nastały obfite ulewy, zamieniając większość terenów jego cudownego klanu w mokradła. A polowanie wśród kałuż nie należało do najłatwiejszych. Dlatego też Aroniowy Podmuch wybrał się na łowy w nieco wyższe tereny ich terytorium. Zapach Burzaków pochodził do jego nozdrzy podrażniając go co chwilę, ale wiedział, że te mysie strawy nie śmiały przekroczyć granicy. Z opowieści taty wynikało jego wewnętrzne przekonanie, że szybciej jeże zaczną latać niż ta banda boidudków przekroczy granice. Otworzył pysk i zaczął tropić zwierzynę. Dziś wyjątkowo nie padało, ale zamiast tego słońce grzało niemiłosiernie, więc Aronii nie było śpieszno do wyjścia z lasku. W powietrzu wisiała słaba woń myszy. Nie wyczuwający niczego kocur nie miał innego wyjścia niż podążyć za nią. Zapach doprowadził go do niewielkiej nory na granicy lasu i polany. Tu granice zapachowe z Klanem Burzy były dość wyraźne.
— Głupie królikojady — mruknął Aroniowy Podmuch, krzywiąc pysk od tego smrodu. 

Pomimo że z jednej strony nigdy nie jadł królika, uważał, że na pewno nie jest warty uwagi jego kubków smakowych. Skoro takie mysie strawy jak Burzaki go jadły to nie było nic wartościowego w tym posiłku. Ale z drugiej strony, tak w głębi duszy, kocura aż skręcało z ciekawości, jak wyglądał i smakował ów zajęczak, gdyż jakoś jeszcze nie miał okazji go nigdy zobaczyć. Na terytorium Klanu Nocy mieszkało raczej niewiele królików, podobno czasem jakiś się przyplątał od Klifiaków czy Wilków, ale jakoś Aronii nie było dane mu go ujrzeć. Dlatego też siedział na granicy klanów, skryty w krzakach, mając małą nadzieję, że może jakiś się tu przyplącze. Pomysł był dość naiwny jak na dorosłego i poważnego wojownika, ale w sumie kocur nie miał nic do stracenia. A wylegiwanie się w chłodnym krzewie też nie było jakąś najgorszą rozrywką, więc nie miał na co marudzić. Ku jemu lekkiemu niezadowoleniu w niedługim czasie na horyzoncie pojawił się królik, a za nim pędzący kot. Aroniowy Podmuch przyglądał się jak Burzak próbuję dogonić swój cel, ale na marne. Spłoszone zwierze gnało w stronę lasu jakby ten był ostatnią deską ratunku. Nie spodziewało się czekającego na nie wojownika w krzakach. Gdy tylko zajęczak przekroczył granicę, Aronia wyskoczył z krzewu i sprawnym ruchem dorwał zwierzynę. Nie zwracając najmniejszej uwagi na Burzaka, wgryzł się w szyje królika, pozbawiając go przy tym życia. 

— Ej, to moja zwierzyna! — rozległ się za nim oburzony okrzyk. 

Aronia wywrócił oczami i odwrócił się w stronę niezadowolonego kota. 

— Teraz już nie, jest po mojej stronie — mruknął z dumą, spoglądając z rozbawianiem w ślipiach na Burzaka. 

<Mokra Blizno? Albo ktoś inny z KB?>