Od Lukrecji CD. Niczego

Jeszcze w żłobku

– Przepraszam – szepnęła czekoladowa, wciąż się jąkając.
Okropna. Najpierw wydzierała się na całe gardło, a przeprosić to już nie umiała. Taki ktoś nie zasługiwał na szacunek czy uwagę.
– Co tam jęczysz pod tym nosem? Nic nie słychać – syknął, tupiąc zniecierpliwiony.
– Przepraszam – powtórzyła cicho, chowając głowę głębiej w ramionach.
– Głośniej! – zawarczał zdenerwowany.
– Przepraszam! – wypłakała już zdecydowanie głośniej.
O to właśnie chodziło. No nareszcie. Z jednej strony, kusiło go, by jeszcze trochę jej podokuczać, ale bał się, że zaraz zostanie okrzyczany przez którąś z karmicielek. Zadecydował więc, że zrobi to, ale później.
– No, wreszcie dobrze – burknął, wystawiając jej język i odchodząc.

***

Obecnie

Jak dawno nie dokuczał temu srebrnemu bobkowi. Zajął się randkami z jej bratem. Może czas wreszcie to zmienić? Wiatr nie wołał go jeszcze na trening, więc miał czas wolny. Mógł robić, co chciał.
– Hej, śmierdzielko! – zawołał kotkę siedzącą przed wejściem do uczniowskiego legowiska.
Kotka wbiła wzrok w ziemię, a jej ucho drgnęło. Ach, czyli tak zamierza się bawić? Udawać Bza?
– Jesteś głucha? – prychnął pogardliwie, machając ogonem na boki.
Czekoladowa spojrzała w bok, było widać, że unikała patrzenia na niego.
– Odpowiedz mi, mysi bobku – zarządził, pokazując kły.
– N-nie – wyjąkała.
– Co nie? – kremowy zawarczał i tupnął.
Nic cofnęła się, wydając z siebie tylko wysoki pisk. Obrzydliwa. Moment i nauczy ją mówić, wystarczy tylko chwila.
– Tyle księżyców, a ta dalej nie umie gadać – westchnął, wystawiając pazury. – Zaraz mogę cię nauczyć, co ty na to?
Kotka schowała głowę w ramionach, drżąc. O taki efekt mu właśnie chodziło. Cudownie.
– Chodź, nauczę cię poza obozem – zaproponował, chichocząc i pogonił ją ruchem łapy.
Z uniesionym łbem zaczął iść w kierunku wyjścia z obozu. Nie mógł się doczekać. Miał świetny plan.
– Szybciej – wysyczał przez zęby, sunąc dalej i nie czekając na srebrną.
Nadstawił uszy i uśmiechnął się zadowolony. Przyśpieszyła. Jeszcze trochę, a zrobi wszystko na jego skinięcie pazura.
Z trudem powstrzymał się od zachichotania, kiedy wyszli poza obóz. Musieli przejść do miejsca, w którym nie będą rzucać się w oczy. Lukrecja wyznaczył na to miejsce pomiędzy kilkoma, łysymi drzewami. Spoglądał co chwilę na czekoladową, sprawdzając, czy posłusznie idzie. Jak na razie, słuchała się. Zamruczał zadowolony, przyśpieszając. Kilkoma susami znalazł się pomiędzy drzewami. Przysiadł, czekając na brązowooką.
– Usiądź tu – warknął, rozglądając się, czy ktoś ich nie obserwuje.
Kotka usiadła i położyła po sobie uszy.
– Wiesz – miauknął, zaczynając ją okrążać – twój brat nie był dla mnie szczególnie miły. Spójrz tylko na moje ucho! — zaskomlał sztucznie.
Czekoladowa spojrzała na niego na ułamek uderzenia serca. Nie interesowało ją to? Już on ją za chwilę zainteresuje!
– Odezwij się – mruknął. – Zobacz tylko na nie. Jest takie poszarpane, urwane, brzydkie!
Srebrna vanka powtórzyła swój poprzednią czynność. Głupia.
– A, fakt – sapnął zielonooki, mówiąc już normalnym tonem. – Miałem nauczyć cię gadać. Dziękuję za przypomnienie!
Przestał ją okrążać i stanął, wpatrując się w jej okropne brązowe oczy. Wysunął pazury i zarechotał paskudnie. Złapał ją za szyję i szarpnął, kładąc na ziemię. Schylił się, złapał zębami jej łapę i gryzł, aż nie poczuł metalicznego posmaku na języku.

< Nic? >

[przyznano 5%]