BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Straszliwy potwór, który terroryzował społeczność w końcu został pokonany. Owocniaki nareszcie mogą odetchnąć bez groźby w postaci szponów sępa nad swoimi głowami. Nie obeszło się jednak bez strat – oprócz wielu rannych, życie w walce z ptakiem stracili Maślak, Skałka, Listek oraz Ślimak. Od tamtej pory życie toczy się spokojnie, po malutku... No, prawie. Jednego z poranków wszystkich obudziła kłótnia Ambrowiec i Chrząszcza, kończąca się prośbą tej pierwszej w stronę liderki, by Sówka wygnała jej okropnego partnera. Stróżka nie spodziewała się jednak, że końcowo to ona stanie się wygnańcem. Zwyzywała przywódczynię i zabrała ze sobą trójkę swych bliskich, odchodząc w nieznane. Na szczęście luki szybko zapełniły się dzięki kociakom, które odnalazły dwa patrole – żłobek pęka w szwach ku uciesze królowej Kajzerki i lekkim zmartwieniu rządzących. Gęb bowiem przybywa, a zwierzyny ubywa...

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(Brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

19 stycznia 2019

Od Pszczelego Żądła CD Lśniącego Słońca

No tak. W jednej chwili zostajesz mianowany wojownikiem; po tylu księżycach ciężkich treningów i trwania w niecierpliwości lider klanu nadaje ci całkiem niezłe imię, które możesz nosić z dumą. Tym oto dostajesz własne kilka chwil sławy, kiedy inne koty składają ci gratulacje, rodzina mówi jak bardzo jest z ciebie dumna i zostajesz skąpany w blasku chwały. Jesteś przepełniony dumą, że, choć nie będzie łatwo, dostąpujesz zaszczytu spełnienia obowiązków wobec swojego klanu i klanu gwiazdy. Czujesz, że nareszcie zostałeś powołany do wyższego celu, jakby klan gwiazdy dał ci szansę na zrobienie czegoś wielkiego. Twój umysł jest przepełniony szczęściem i korzysta z chwili.
Ale nagle jakiś wredny typ przypomina ci o czuwaniu i zepsuł ci humor. Dzięki, Lśniący! Jesteś najlepszym kumplem na świecie! Pszczele Żądło trącił łapą ramię liliowego kocura.
- I tu mnie masz, staruszku - zachichotał szylkret. Zaś asystent medyka uśmiechnął się, co było bardzo pocieszającym widokiem, zważając na to, co ostatnio przeżył i że nie wszyscy zasługują na jego sympatię.
- Nie jestem stary - mruknął Lśniące Słońce.
- Jaaasne - zanucił syn Potokowej Gwiazdy, przypomniawszy sobie, że kocurek sam przyznał, iż odebrał jego poród. Oj, wcale nie jest taki stary! - Kogo ty chcesz oszukać?
- Oj no, siedź cicho! - Potomek Poplamionego Piórka zachichotał i tym zakończył droczenie się z młodszym kotko-kocurem.
Jakiś czas później, po jeszcze kilku spotkaniach z Leśnym Strumiemiem, zapadła decyzja, która ma odmienić życie obu kotek. I stał się ten dzień, kiedy Pszczele Żądło miał już wyruszać w drogę. Zostawić za sobą cały klan, bo przecież tylko tak mógłby być z dymną kotką z klanu wilka bez ograniczeń i bez łamania kodeksu wojownika. I chociaż miało się to obejść w tajemnicy, czuł, że musi kogoś poinformować. Kogoś zaufanego. Nie chciał, żeby jego bliscy się zamartwiali i żeby nie widzieli go jako zdrajcy. Chciał po prostu przekazać wiadomość od siebie, kiedy zauważą, że go nie ma. Żeby nie został źle zrozumiany.
A więc...
Lśniące Słońce.
W dniu planowanej ucieczki, o świcie, Pszczele Żądło udał się do legowiska medyka. Obudził przyjaciela i udali się w zaciszne miejsce, gdzie nikt nie miał prawa ich usłyszeć ani zobaczyć. W każdym razie, tutaj czuł się bezpiecznie.
Kiedy asystent medyka skończył jojczeć, szylkret zaczął:
- Leśny Strumień planuje ucieczkę. Nie wiem gdzie, ale na pewno jak najdalej od klanu wilka. Powinienem przekazać tobie pewną wiadomość, ponieważ nie chcę, żeby wszyscy się martwili o mnie. Wyruszam z nią. To... To jest silniejsze ode mnie, dobra? Kocham ją, Lśniące Słońce. Tylko w ten sposób możemy być razem, a wątpię, że ojciec przyjmie ją do naszego klanu. Wolę to, niż przynieść wstyd rodzinie, że ledwo zostałem wojownikiem, a już łamie kodeks. Powiedz to mojej rodzinie, kiedy zauważą moją nieobecność. Przekaż im, że ich kocham i będę tęsknił. Ale kocham też Leśny Strumień i nie zostawię jej, kiedy mnie potrzebuje. Lśniące Słońce, ciebie też kochałem, jak brata. Cieszę się, że mogłem cię poznać. Życzę ci jak najlepiej i będzie mi cię brakować. A teraz muszę już iść.

<Kończymy~>

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz